لطفا قهرمان نشوید!
دو قهرمانی آخر فوتبال ایران آبستن حوادث بسیاری بود.
به گزارش ایلنا، پنجشنبه شبِ سیزدهم اردیبهشت پرونده فوتبال ایران بسته شد و بعد از قهرمانی پرسپولیس در لیگ برتر و نفت مسجد سلیمان در لیگ آزادگان، استقلال هم عنوان نخست جام حذفی را مال خود کرد تا از رقیب سنتی خود کم نیاورد.
بی انصافی است اگر تغییرات مثبت سازمان لیگ در برگزاری مسابقات را طی یکی دو سال اخیر نادیده بگیریم. در اینکه آنها طی مدت زمانی بسیار کوتاه در سه نقطه کشور سه قهرمانی را برگزار کردند و در طول رقابت ها نیز اعتراضات به مراتب کمتر از قبل بود اما با این حال این زحمات تا حد زیادی دیده نشد. آنها می خواستند با برگزاری یک جشن آبرومند خستگی را از تنشان به در کنند اما به طرز عجیبی روی دلشان ماند.
در قهرمانی شب گذشته استقلالی ها شاهد صحنه های بسیار زشتی بودیم که به دلیل حضور همه جانبه های رسانه ها به خوبی دیده شد و همه مشاهده کردند چه فاجعه ای در حال رخ دادن است. اما جالب است بدانید چند روز قبل در ورزشگاه بهنام محمدی مسجد سلیمان اتفاقاتی به مراتب بدتر رخ داد تا مشخص شود حتی اگر مسئولان برگزاری مسابقات تدارکات جشنی آبرومندانه را هم دیده باشند، باز مشکلات فراوانی در دیگر نقاط وجود دارد.
همه دیدند بعد از جشن قهرمانی استقلال، هواداران حاضر در ورزشگاه به داخل زمین هجوم بردند و به سهولت خود را به یک قدمی بازیکنان رساندند. باز باید خدا را شکر کرد که همه استقلالی بودند؛ اگر جدال دو تیم پرطرفدار بود چه می شد؟ آیا بازهم هوادار مربوطه می آمد تا سلفی بگیرد و ستاره اش را مهمان یک آغوش اجباری کند؟! جملگی مشاهده کردند چطور جیمی جامپ ها به سمت زمین سرازیر شدند و پس از پایان مسابقه در میانه میدان جولان دادند و عکس یادگاری گرفتند. بیایید به فوتبالیستهایمان حق بدهیم. به سید حسین حسینی حق بدهیم اینگونه کلافه شود و با دست همه را پس بزند.
در مسجدسلیمان خیلی ها ندیدند چه اتفاقاتی رخ داد. شاید خیلی بدتر از اروندان خرمشهر. مردمی که تنها دلخوشی شان فوتبال بود و هیچ شادی دیگری نداشتند. ورزشگاهی که از لحاظ امنیتی مانند وضع معیشتی ساکنانش، زیر خط فقر بود. در جریان بازی جیمی جامپ سیاه پوش فقط یک قدم تا رسیدن به محمد حسین زاهدی فر فاصله داشت تا او را مورد ضرب و شتم قرار دهد!
سوت پایان که زده شد اصلا به جشن قهرمانی هم نرسید؛ در کسری از دقیقه مردم به داخل زمین حمله کردند. فنس ها شکسته شد. مسئولان امنیتی مستاصل بودند. بالغ بر یک ساعت چند هزار نفر در میانه میدان بودند. مسئولین برگزاری مراسم قهرمانی نمی توانستند کاری کنند. میلاد میداوودی و محمود فکری با میکروفون از هواداران ملتمسانه خواهش کردند تا به سکوها بروند اما گوش کسی بدهکار نبود. میداوودی که ابتدا قلمدوش شده بود پس از چند دقیقه از کوره در رفت. فکری در حال بیهوش شدن بود که به یک باره، ناغافل یکی از هواداران بوسه ای به قدرت یک مشت حواله گونه اش کرد و باعث شد سرمربی محبوب با ناراحتی به سمت رختکن برود. چند متر آنطرف تر یک هوادار کل ماموران را سرگرم خودش کرده بود و کسی هم نمی توانست این غزال تیز را پا را به چنگ بیاورد!
پس از یک ساعت مردم به هر زحمتی بود با وعده های یک لیدر به سکوها برگشتند اما این پایان کار نبود. بازیکنان روی سکوی قهرمانی قرار گرفتند. میداوودی هنوز جام را کامل بالای سر نبرده بود که جمعیت مانند سونامی به سمت بازیکنان حمله ور شدند و در کمتر از ده ثانیه بازیکنان جام را با خود بردند و فرار کردند. حالا نوبت مردم بود تا بدوند. فریاد بزنند. درگیر شوند. برقصند. عکس بگیرند. فیلم بگیرند و….
به راستی چه خبر است؟ حساب خرمشهر را جدا کنید. این شهر برای ملت ایران همیشه با احترام فراوان همراه است اما ورزشگاه اروندان جای مناسبی برای این گونه بازی ها نیست. هر سال یک مشکل و امسال یک اتفاق بسیار بدتر. اگر سال پیش و دو سال قبل اتفاقی این چنین رخ نداد به خاطر این بود که تیمهای پرطرفدار بازی برنده نشدند و هواداران با ناراحتی ورزشگاه را ترک کردند. مطمئن باشید اگر جنجالی در جریان بازی به پا می شد این هواداران به جای درهای خروجی به سمت زمین سرازیر می شدند و مشخص نبود چه فاجعه ای رخ می دهد. واقعا چه اتفاقی رخ می دهد که بازیکن محبوب تیم نفت مسجد سلیمان از شدت ناراحتی به ماموران می گوید 4 تیر به سمت هواداران بزنید تا متفرق شوند؟!
جشن آبرومندانه سازمان لیگ با آنها جام های زرین و زیبا دیده نشد یا اگر هم دیده شد به بدترین شکل ممکن در ویترین قرار گرفت. با این حال درس بزرگی بود. مسجد سلیمان هم همینطور. از الان مسئولان لیگ برتر باید بدانند در لیگ هجدهم امنیت ورزشگاه بهنام محمدی اصلا مناسب نیست. فنس ها هم کارایی ندارند. هر لحظه باید در آنجا منتظر فاجعه ای بود. ورزشگاه اروندان مکان مناسبی برای برگزاری مسابقه فینال نیست. در این دو ورزشگاه و شاید چند استادیوم دیگر نمی توان مردم را کنترل کرد. بیایید تا دیر نشده کاری کنیم یا اگر کاری نمی شود کرد لطفا جشن نگیرید یا حتی الامکان قهرمان نشوید!
انتهای پیام
