به تجهیزات دوربین می‌گوییم «خراب نشو، سالم بمون»

زهرا منصوری خبرنگار انصاف نیوز: عکاس‌های خبری همیشه از نبود امنیت شغلی خود گله‌مند بودند اما حالا افزایش قیمت دلار این صنف را با مشکل‌های جدی‌تری‌ روبه‌رو کرده است. در این میان عکاس‌هایی که به صورت حق التصویر کار می‌کنند کمی بیشتر باید با مشکلات پیش روی دسته و پنجه نرم کنند.

یکی از عکاس‌های خبری سابق روزنامه‌ی «همشهری» می‌گوید عکاس‌هایی که به صورت حق التصویر کار می‌کنند، هیچ گونه امنیت شغلی ندارند و هرلحظه ممکن است از کار بیکار شوند. ازسوی دیگر افزایش قیمت تجهیزات دوربین آن‌ها را با مشکل‌های اساسی مواجه کرده، او همچنین از ناکارآمدی انجمن‌های عکاسی گله‌مند است و می‌گوید هیچ عکاسی نفهمیده است که دقیقا این انجمن‌ها چه کار می‌کنند.

متن گفت‌وگوی خبرنگار انصاف نیوز با «احسان طالب‌زاده» عکاس سابق روزنامه‌ی همشهری در ادامه می‌آید:

باتوجه به اینکه تجهیزات عکاسی عمر مفیدی دارد و پس از مدتی نیاز است که تجهیزات جدیدی خریداری شود تامین این هزینه‌ها برای عکاس‌ها چقدر مشکل ایجاد کرده است؟

+ همه‌ی کسانی که حق التصویر کار می‌کنند، شب به شب به تجهیزات خود التماس می‌کنند که «خراب نشو، سالم بمون». اصلاً قدرت فکر کردن به خرید تجهیزات جدید نداریم چه برسد به توان تأمین مالی. چون هیچ پس‌اندازی برای ما باقی نمی‌ماند که قدرت خرید داشته باشیم، مگر اینکه عکاسی خبری بویژه، حق التصویری شغل اول ما نباشد.

افزایش قیمت دلار و نوسات ارزی در کشور طی چند ماه چه تاثیری در قیمت تجهیزات عکاسی گذاشته است؟

+ قیمت تجهیزات به شدت افزایش پیدا کرده است من دوربین خودم را ۷ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان خریدم و به فاصله‌ی چند ماه دقیقاً ۱۰ میلیون تومان گران شد. بخاطر همین افزایش قیمت‌ها آمار دزدی هم زیاد شده است و من از دوستانم بصورت مکرر می‌شنوم که تجهیزاتشان به سرقت رفته است.

عکاس‌ها در ایران چقدر امنیت شغلی دارند؟

+ از امنیت شغلی عکاس‌های حق التصویر خبری اگر بخواهم برایتان بگویم، خودم را مثال می‌زنم. من بعد از کار در روابط عمومی شهرداری به روزنامه‌ی همشهری رفتم و نزدیک به یک سال هم آنجا بودم که هر ماه وعده‌ی قرارداد را به ما می‌دادند تا اینکه شرایط مالی روزنامه بهم ریخت و زور آن‌ها بیشتر به کسانی که قرارداد نداشتند، رسید. حتی معوقه‌های ما را با چند ماه تأخیر می‌دادند. بعد از آن با همه‌ی عکاس‌های شهرستان و دو ماه بعد با عکاس‌های تهران قطع همکاری کردند.

خیلی راحت با یک پیام تلگرامی بیکار شدیم، موضوع نادیده گرفتن حقوق ماها آنقدر جدی شد که دبیر سرویس عکس وقت همشهری به‌خاطر فشارهای عصبی و نادیده گرفتن سرویس عکس ازسوی مسوول‌های بالارتبه‌ی روزنامه، مجبور به استعفا شد. الان به جای ایشان یکی از عکاس‌های رسمی روزنامه دبیر سرویس عکس شده است.

عکاس‌های رسمی روزنامه‌‌ها ‌یا جاهای دیگر بیمه می‌شوند اما حق‌التصویرها اصلا جزو هیچ دسته‌ای به حساب نمی‎‌آیند که امنیت شغلی داشته باشند. حدود ۲ سال در شهرداری تهران به صورت حق التصویر کار می‌کردم و به هر دری زدم تا حداقل یک قرارداد معمولی شش ماه ببندم اما نشد. در مطبوعات دیگر نیروی دائم نمی‎گیرند، همه را به صورت حق التصویر قبول می‎‌کنند.

 باتوجه به سختی کار حرفه‌ی عکاسی، حقوق متناسبی دریافت می‌کنند؟

+ دریافتی حق التصویرها برای هر گزارش تصویری بین ۳۰ هزار تومان الی ۸۰ تومان است. دیگه خودتان حساب کنید ما برای هر برنامه که بخواهیم برویم فقط میانگین ۱۵ تومان پول اسنپ می‌دهیم و اگر برنامه طولانی شود با یک وعده‌ی غذایی ۲۰ هزار تومانی دیگر چیزی باقی نمی‌ماند، اصطلاحا می‌گویند درآمد بخور و نمیر.

 وجود تشکل‌های صنفی چقدر در احقاق حقوق عکاس‌ها تاثیر گذار است؟

+ در این صنف هنری ما دو تا انجمن داریم، یکی انجمن عکاسان ایران و دیگری انجمن صنفی عکاسان مطبوعات ایران است که هیچ عکاسی از کار آن‌ها خبر ندارد. فقط هر دوره یک انتخابات برگزار می‌کنند و رییس و کابینه عوض می‌شوند، حتی بعضی از مواقع سایت آن‌ها بروز نمی‌شود چه برسد به اینکه بخواهند صدای درد ما باشند.

انتهای پیام