پروانه نماینده‌ی همیشه سلحشور مردم
عبدالحسین طوطیایی در یادداشت ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «پروانه نماینده همیشه سلحشور مردم» نوشت:
پروانه سلحشوری در ماه‌های آخرین از مجلس دهم، از ثبت نام برای شرکت در انتخابات آینده چشم پوشید تا که چشم دیده‌بان خود را برای پایداری کشور بیشتر بگشاید. او در این چهار سال پروانه وار بر گرد شمع مردمش عاشقانه پر کشید و تا که توانست فریاد حق طلبانه‌ی خود را از تریبون کم جان بهارستان طنین انداخت و سلحشورانه دیوارهای سکوت را شکست. فریادهایی که بدون تردید در گوش دیگر منادیان عزت و بالندگی سرزمین ما پژواک خواهد یافت. بی تردید تاریخ آینده کشورمان در انبوهی از پیمان شکنی‌ها، از امثال پروانه سلحشوری آنگونه یاد خواهد کرد که در سوز و سرمای زمستان، با نهیب‌های باطل ستیز خود، بر حرامیان شب زده شوریده و بر هیمه‌ی خشکیده‌ی مردم شعله‌ی حیات برکشیدند. شعله‌ای که باز هم پروانه‌های دیگری از زنان و مردان سرزمین ما بر گرد آن خواهند چرخید تا که از فروغ شمع نکاهد.
غرش شیرزن مجلس دهم و در دقایق محدود هر نطق پیش از دستورش و بی عنایت به مصلحت چون تیری، کرکس‌ها را نشانه می‌گرفت. آنان که همواره بر فراز این آب و خاک و در جستجوی لاشه‌ای برای حیات خود، خرج از زندگانی جدا کرده‌اند. فریاد پروانه گرچه بر گروهی خفتگان مجلس بی‌انسش کمتر افاقه کرد اما برای مردمی در آنسوی دیوارهای قطور، از طلوع دیگر بار خورشید از ستیغ دماوند خبر می‌داد.
دخت شایسته‌ی سرزمین ما، در این آخرین‌های از برگریزان پاییز هم، نام خود را از راهیان آینده‌ی بهارستانی کم شکوفه خط زد تا با کوچ همیشه بهاری خود در دل‌های مردم حق شناس کشورش سکنی گزیند. مردمی که صلاحیت و شایستگی او را نه در نمایشی از کلیشه‌ها بلکه در وفای به عهد با آنان آزموده‌اند. بدون تردید، فرشتگان هم به میمنت این کوچ تکاملی راه بر او آذین کرده و در هلهله‌ای از شادی به پیشبازش خواهند شتافت.
پروانه سلحشوری در مجال اندک از نمایندگی خود ثابت کرد که گرچه با یک گل اگر که بهار نمی‌شود اما از آمدن بهار می‌توان خبرداد. اگر چه برعرصه‌ی شوره‌زار خشک نمی‌توان باغی سرسبز بنا کرد اما تک درخت‌ها هم برای رهروان تشنه کام در این کویرات پناه گاهند. او بیش از گذشته دریافت که برای نمایندگی این مردم نیازی به گذر از گزینش بعضا واژگونه‌ی نگهبانان و نشستن بر صندلی‌های قرمز رنگ مجلس نیست. مجلس در حقیقت همان جایی است که مردم هستند. مردمی که بسیاری از آنان هنوز به دنیا نیامده و در هاله‌ای از نگرانی چشم به تلاش پروانه‌ها دوخته‌اند. چشمانی که می‌بینند چگونه هستی و اموال آنان یا به تاراج و یا در مصرفی از غفلت به نیستی می‌رود. بایستی به پروانه سلحشوری و دیگر هم سنگران شجاع او برای احراز شایستگی چنین کرسی ماندگاری تبریک گفته و آرزو کرد که فریاد حق طلبانه‌ی آنان در عرصه‌ی این آب و خاک همواره طنین انداز باشد.
انتهای پیام
