پاسخی به «چرا مردم در خانه نمی‌مانند؟»
حجت الاسلام والمسلمین ابراهیم منهاج دشتی، نماینده‌ی اسبق مجلس و عضو اولین مجلس خبرگان رهبری، در یادداشتی تلگرامی نوشت:
بعضی می گویند چرا مردم در خانه نمی مانند و خود و شهروندان خود را به خطر می اندازند و باعث گسترش بیماری می شوند؟!
در پاسخ این انتقاد باید گفت: چرا این منتقدین به این نمی اندیشند که مردم به چه دلخوشی در منزل بمانند و با چه چیزی خود را سرگرم کنند؟ خاطرات شیرین خود را برای یکدیگر تعریف کنند. کدام خاطرات شیرینی وجود دارد که آنها را به یاد خاطره تلخی نیندازد و حسرت آرزوها و امیدهای از دست رفته آنها را در دلشان زنده نکند؟ کتاب و مجله و روزنامه بخوانند. کدام کتاب و کدام مجله و کدام روزنامه که مورد علاقه و باعث دلخوشی آنها باشد؟! پای تلویزیون بنشینند. کدام تلویزیون برنامه جالب و جذابی دارد؟
ماهواره که ممنوع است تازه همه هم، که زبان خارجی نمی دانند. از اینترنت استفاده کنند که آن هم ضعیف و کند و توام با خون‌جگری و فیلتر است.
می گویند چرا مردم به سلامتی خود و شهروندان خود اهمیت نمی دهند و حقوق و مضرات ناشی از رفتار خود نسبت به دیگران را در نظر نمی گیرند؟
در جواب باید گفت: مردم این گونه اخلاقیات را از کجا یاد بگیرند؟ از صدا و سیما، از نماز جمعه ها از مطبوعات، از مدرسه و دانشگاه، از مساجد یا از اساتید اخلاق و عرفان و تربیت یافتگان مکتب فلسفی و اخلاقی و عرفانی امام خمینی؟ اگر دروس و تربیت این مربیان سازنده بود چرا خودشان ساخته و تربیت نشدند که در اداره کشور با هم همکاری کنند تا مردم هم از آنها بیاموزند و به منافع همدیگر صدمه نزنند؟؟!! چرا خود این تربیت یافتگان به جان هم افتادند و بعضی بعضی دیگر گمراه و فتنه‌گر و عامل بیگانه دانستند. بعضی را روانه زندان یا در حصر خانگی قرار دادند؟ مگر مردم کور و کر بودند و ندیدند که خود این اساتید و رهبران با همدیگر چه کردند؟
حالا چگونه می توان انتظار داشت که مردم مصالح همدیگر را در نظر بگیرند و برای پیشگیری از گسترش این بیماری در خانه بمانند و به خاطر کشور و ملت خود صبر و تحمل را بر خود هموار سازند؟؟!!
انتهای پیام
جواب این سوالو همه دنیا می دونن