نجابت مردم هم حدی دارد!

علی‌رضا ایمانخانی، دانش آموخته علوم سیاسی در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «نجابت مردم» نوشت:

هنوز مردم ایران جیب خود را با مخارج ناشی از گرانی‌های سال 90 تنظیم نکرده بودند که آوار گرانی‌های سال 96 مانند بهمن بر سرشان خراب شد و متاسفانه هیچ گونه کور سوی امیدی هم در آینده‌ی نزدیک و حتی دور به جهت بهبود این وضعیت دیده نمی‌شود.

ده سال پیش، رئیس‌جمهور مستقر با ادبیاتی بچه‌گانه تحریم‌ها را «کاغذپاره» خواند و بعد معلوم‌ شد نه تنها تحریم‌ها «کاغذپاره» نیستند بلکه پاره‌کننده هستی و کیان زندگی مردم هستند.

ولی امروز وضعیت به مراتب بدتر است، قیمت ارز که تعیین کننده همه شاخص‌های اقتصادی است به بالای بیست و پنج هزار تومان رسیده و بدتر آنکه مردم درمانده از ترس فردای بدتر برای خرید آن صف کشیدند. سفره‌ها از ویتامین و پروتئین خالی شده ولی تا دلتان بخواهد نانوایی و داروخانه فراوان شده است که نشان‌دهنده اوج وخامت وضعیت مالی مردم و اوضاع بد درمانی آنهاست.

در دنیای امروزی و اقتصادی متصل و جهانی شده قطعا حرف‌های به ظاهر زیبا مانند خودکفایی و تولید داخل (به هر قیمتی)، صرفه‌جویی (فقط بخشی از جامعه مانند معافیت مالیاتی) دیگر محلی از اعراب ندارد. حتی چندین درصد قطعات هواپيماهای تولید روسیه اروپایی بوده و اصطلاحا دیگر نمی‌شود با این فرمان، یکطرفه رانندگی کرد.

حالا که مشخص شده بیشتر این مشکلات اقتصادی و اجتماعی ناشی از تحریم‌های کمرشکن ترامپ بوده و شاهد مثال آن حرف‌های اخیر جناب نوبخت، ریاست سازمان برنامه است که بی محابا اعلام می‌کند قادر به فروش یک قطره نفت نیستیم. حالا برنامه ما برای چهار سال آینده چیست؟ به روال بیشتر انتخابات ریاست جمهوری، فرد منتخب غیر از معدود دوره هایی دو دوره ای بوده و ترامپ نیز علی‌رغم تمام نظرسنجی‌ها که بیشتر به محافل روشنفکری و ضد ترامپ در آمریکا شهره هستند به احتمال زیاد برنده انتخابات خواهد بود. یعنی مردم چهار سال دیگر باید این تحریم‌ها، و فشارها را تحمل کنند؟ آیا باز هم باید شنید مشکلات ریشه در مدیریت ضعیف دارد؟ فضای مجازی عامل گرانی است؟

از عمر این دولت فقط، چند ماه دیگر باقی مانده و قطعا این شعار در سال آینده خریداری نخواهد داشت. و اتفاقا منتقدین امروز باید پاسخگوی شکایات مردم باشند که «حالا که مدیریت دست شماست حالا چرا وضعیت بدین منوال است؟».

پس باید در عالم سیاست واقع‌بین بود. همین ترامپ به ظاهر احمق باعت شد که وقتی به خودمان آمدیم دیدیم در چند مایلی ما تنها روزنه وارداتی ما (امارات عربی متحده) دست برادری به صهیونیست‌ها داده و ما دیگر مانند مصر حتی قادر به قطع رابطه نیستیم و در موقع احضار سفیران فقط برای یک بیانه محکومیت، سخیف ترین جمله ها نثار سفیرمان می شود.

باورمان می شد با یک اتفجار در بیروت، دولت مورد حمایت حزب الله سقوط کند و بعد از حکم دادگاه لاهه متحد ما به انزوا رود؟ در خواب می‌دیدیم یک شبه تمام جایگاه خود را در عراق از دست دهیم و دولت جدید در حال امضای قراردادهای جدید با ترامپ باشد؟ هرگز گمان می‌کردیم که صهیونیست‌ها قهرمانانه ادعا کنند در حال نابودی پایگاه‌های ایران در سوریه هستند و ما توان دفاع هم نداریم و همزمان با حضور جنگنده‌های اسرائیلی سیستم موشک‌های اس 300 خاموش شده و رزمنده‌های ما بی دفاع و مظلومانه شهید شوند و سوری‌ها هم هیچ کاری نکنند.

همه اینها واقعیت تلخ است. خریدن منزل ارزو شده و دیدن کودکان تا کمر خمیده در سطل‌های زباله واقعیت عیباشند،تی اگر مسئولان ما منتظر شکست ترامپ در انتخابات و برگشت رقیبش به برجام باشند این می‌تواند یک تفکر اشتباه باشد زیرا قطعا بایدن هم شرط‌های اضافه برای بازگشت به برجام دارد که ظاهرا در ایران خط قرمز حساب می‌شوند و از طرفی مذاکره و نتیجه‌گیری با ترامپ ترسیده از شکست در نزدیکی انتخابات شاید به مراتب آسان‌تر از مذاکره با بایدن پیروز و مغرور در بعد از انتخابات باشد.

خدا کند اشتباهات گذشته در زمان تسخیر سفارت آمریکا و گروگانگیری درس عبرتی برای مسئولانی باشد که اگر حتی به رفاه و آسایش مردم علاقه ندارند هم حداقل به فکر حفظ نظام باشند.

و فراموش نکنیم اگرچه مردم ایران شاید نجیب ترین ملت روی زمین باشند ولی این نجابت هم حدی دارد!

انتهای پیام