کرونا به تلویزیون نرسیده؟
اکرم نورانی در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز درباره‌ی نقش تلویزیون در تشویق به زدن ماسک در دوران کرونا نوشت:
تلویزیون را روشن کردم و دیدم مجری برنامه قبل از اینکه نطقش را شروع کند ماسکش را از روی صورتش برداشت، دو سه دقیقه‌ای حرف زد و دومرتبه آن را روی صورتش گذاشت. تازه طوری این کار را انجام داد که از شش کیلومتری پیدا بود آن را به فرموده کارگردان چند باری تمرین کرده است. یک جور تپق رفتاری در حرکات دست و صورتش به چشم می‌خورد.
خوشمان بیاید یا نه، تمام خلاقیت ما در ترویج استفاده از ماسک به همین ترفند ساده خلاصه می‌شود. تلویزیون سال‌هاست دچار مرگ خلاقیت شده و هر چقدر منتقدان داد می‌زنند که فکری برای این پیکر نیمه‌جان بکنید، کسی گوشش بدهکار نیست. هفت هشت ماه است که ایران با کرونا دارد دست و پنجه نرم می‌کند ولی الحق و الانصاف کدام برنامه تلویزیونی را می‌شناسید که در روشنگری پیرامون کرونا آنقدر جذابیت داشته که مردم را پای تلویزیون بنشاند؟
اغلب ما تبلیغاتی را به یاد داریم که صرفا برای جذابیتشان آن‌ها را نگاه کرده‌ایم. مشتری ادکلن و یخچال و تلویزیون و پدر رختشویی نبوده‌ایم ولی به خاطر یک آگهی جذاب، پای حرف کمپانی‌ها نشسته‌ایم و از ویدیو‌هاکی تبلیغاتی خوش آب و رنگشان استفاده کرده‌ایم، با این حال هیچ پیام بهداشتی جذابی را می‌شناسید که در ذهنتان مانده باشد؟
هفت هشت ماه فرصت کمی نبوده تا تلویزیون به کاربلدها سفارش ساخت برنامه بدهد و از آن‌ها بخواهد مردم را نسبت به خطرات این غول بی شاخ و دم آگاه کنند ولی دریغ از ده دقیقه برنامه دیدنی و خوش‌ساخت. دریغ از یک تیزر موثر. تا بوده مجری‌ها صاف جلوی دوربین ایستاده‌اند و به مردم را نصیحت کرده‌اند که از یک ماسک استفاده کنند و فاصله اجتماعی را محترم بشمارند ولی هیچ برنامه‌ای نتوانسته استفاده از ماسک را به یک ارزش تبدیل کند.
وقتی صحبت مخاطب می‌شود مدیران صدا و سیما می‌گویند رسانه ملی کماکان مخاطب میلیونی دارد. بسیار هم خوب، خداوند بیشترش کند ولی وظایف این مدیران در قبال این مخاطبان میلیونی چه می‌شود؟ اتاق فکر این رسانه برای ساخت برنامه‌های موثر کجا هستند؟ چه می‌کنند؟ اصلا چنین اتاق فکری وجود دارد؟ اگر هست خروجی تصمیماتشان چه بوده؟ اگر نیست چرا ضرورتش احساس نشده است؟
کدام رسانه جز تلویزیون می‌تواند و وطیفه دارد که مسئولیت این آگاهی‌بخشی را به عهده بگیرد؟
جالب اینجاست که هیچکس هم از تلویزیون انتظاری ندارد و همه فکر می‌کنند همینکه شبکه‌های مختلف زیرنویس‌های نصیحتگرانه داشته باشند و آمار مبتلایان و مرگ و میرها را اعلام کنند، کافی است.
انتهای پیام
