یک کلام، ختم کلام!
محمد فاضلی، عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی در یادداشتی تلگرامی با عنوان «یک کلام ختم کلام!» نوشت:
آقای حسین شریعتمداری مدیر مسئول روزنامه کیهان درخصوص واکنش مجلس یازدهم به توافق ایران و آژانس بینالمللی انرژی اتمی، سخن عاقلانهای نوشتهاند که عیناً نقل میکنم:
«و بالاخره گله دوستانهای از نمایندگان معترض در میان است! و آن اینکه توافق مورد اشاره اگرچه امضای رئیس سازمان انرژی اتمی را در پای خود دارد ولی باید میدانستند که مسئلهای با این اهمیت نمیتواند بدون دخالت و نظر شورای عالی امنیت ملی تهیه شده باشد.»
این سخن عاقلانه دلیل کافی و برهان قاطع برای ختم یک جنجال بیحاصل و مناقشه سیاسی پنج ساله در کشور است.
برجام سند و توافقی دهها و صدها برابر مهمتر از توافق ایران و آژانس بینالمللی انرژی اتمی در شامگاه یکشنبه سوم اسفند هزار و سیصد و نود و نه درباره چگونگی توقف اجرای پروتکل الحاقی بوده و هست. برجام هرگز نمیتوانسته به اراده و دلخواه محمد جواد ظریف، وزارت امور خارجه و حتی رئیسجمهور حسن روحانی، طراحی، امضا و نهایی شود.
اگر نمایندگان «باید میدانستند که مسئلهای» نظیر توافق ایران و آژانس «نمیتواند بدون دخالت و نظر شورای عالی امنیت ملی تهیه شده باشد»، پس مسألهای در حد برجام نیز نمیتوانسته بدون دخالت و نظر شورای عالی امنیت ملی نهایی شود؛ و نتیجه اینکه هیچ بندی از اجرای تعهدات یا برجام، بدون دخالت و نظر شورای عالی امنیت ملی اجرا نشده است.
این همان نتیجه عاقلانهای است که در پنج سال گذشته زیر دست و پای غوغاسالاری سیاسی و نادیده گرفتن اصول اولیه مملکتداری، موضوع مناقشه بیحاصل شده بود.
کردار دیروز مجلس یازدهم هر خسارتی داشته باشد، این فایده را داشته که یک اصل یعنی نظارت عالیه شورای عالی امنیت ملی بر تصمیمات مهم نظیر برجام، توافق با آژانس یا هر چیزی از این دست را آشکار کرده است. کار درست هم همین است.
تاریخ درباره حسن روحانی، محمدجواد ظریف و تیم مذاکرات هستهای قضاوت خواهد کرد؛ همان گونه که درباره محمد مصدق در جریان مذاکرات ملی شدن صنعت نفت و مناقشه ایران و انگلیس؛ احمد قوام و مذاکرات با شوروی؛ یا هر مذاکرهکننده ارشدی در طول تاریخ قضاوت خواهد کرد. اما مناقشه روز چهارم اسفند هزار و سیصد و نود و نه، ناخواسته تیم مذاکرهکننده هستهای را از هر اتهامی درخصوص خودسری و عمل بر خلاف رویه حاکم بر تصمیمات مهم در سطح امنیت ملی کشور، تبرئه کرد. یک کلام، ختم کلام!
انتهای پیام