کاش ما هم جرج فلوید بودیم!

امیر هاشمی مقدم، پژوهشگر فرهنگی و عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز، در یادداشتی به بهانه‌ی خبر تجاوز و قتل دو ایرانی توسط پلیس مرزی ترکیه نوشت:

خبر تکان‌دهنده است: دو مرد ایرانی (یکی 17 ساله و دیگری 44 ساله) اهل منطقه چالدران آذربایجان غربی، به خاطر فقر و بیکاری و برای یافتن کار، راهی استانبول می‌شوند. 26 فروردین قاچاقی از مرز گذشته و هر یک همراه خود 25 باکس سیگار داشتند. قرار بود سیگارها را در روستای بیدوغان ترکیه (نزدیک مرز ایران) بفروشند و با سودی که به دست می‌آورند (بهای سیگار در ترکیه به خاطر مالیات، بیشتر از ایران است) هزینه سفر تا استانبول کنند. اما توسط نیروهای مرزبانی ترکیه و در حضور مردم روستای بیدوغان دستگیر می‌شوند. پلیس مرزبانی ترکیه با بیل و چماق ضربات بسیاری به سر و صورت‌شان وارد می‌کند، لگدهای فراوانی هم به سر و شکم‌شان می‌زند و سپس سوارشان می‌کند تا از مرز و به ایران اخراج‌شان کنند. اما در نقطه مرزی، هر دو نفر را برهنه کرده، در مقعد هر دو نفر چاقو فرو می‌کنند، کشاله‌های ران‌شان را می‌بُرند و با چاقو ضربات زیادی به بدن‌شان می‌زنند تا پیش از آنکه به ایران برسند و گزارش وحشی‌گری‌های پلیس مرزبانی ترکیه را بدهند، بمیرند (عکس زیر). حسن کچلانلو 44 ساله (که صاحب شش فرزند بود) در پی این ضربات می‌میرد و بهنام صمدی 17 ساله موفق می‌شود به برادرش تلفن کرده و درخواست کمک کند. پلیس مرزبانی ترکیه جسد حسن کچلانلو را برداشته و برده و هنوز تحویل ایران نداده. اما بهنام صمدی را به بیمارستان شهر چالدران رساندند و پزشکان شکنجه‌های جنسی و جسمی فجیع بر بدن وی که باعث خونریزی داخلی شده بود را تایید کردند. به گفته پزشکان چیزی به مرگ وی نیز نمانده بود که نجات یافت.

این شیوه برخورد، آنچنان غیر انسانی و وحشیانه بود که صدای گروه‌های حقوق بشری ترکیه را نیز در آورد. [لینک]

یک وکیل ترکیه‌ای هم وکالت آنها را بر عهده گرفته. البته رسانه‌های حامی دولت ترکیه فعلا به نظر می‌آید در تلاش برای تبرئه کردن نیروهای پلیس مرزبانی خود است. چرا که این دو ایرانی را قاچاقچی انسان معرفی کرده که در حال انتقال غیرقانونی 10 شهروند افغانستانی به ترکیه بوده‌اند. اما اهالی روستای بیدوغان این ادعا را تکذیب کرده و توضیح داده‌اند که هنگام دستگیری این افراد، هیچ کسی همراه آنان نبود و فقط تعدادی باکس سیگار همراه خود داشتند. ضمن اینکه اینها کولبر حرفه‌ای هم نبودند و به جای گذر از راه‌های کولبری، از نقاطی از مرز گذشته بودند که دوربین نصب شده بود و بنابراین دیده شدند. وکیل ترکیه‌ای هم شکنجه جسمی و جنسی آنها را تایید کرده است.

اما در سوی دیگر داستان، تاکنون هیچ موضع جدی‌ای از سوی مرزبانی یا وزارت امور خارجه ما اعلام نشده است. صدا و سیما هم که چندین ماه است شبانه روز از جرج فلوید و ستمی که بر او رفت گزارش و خبر پخش می‌کند (حتی با آنکه پلیس قاتل در هر سه مورد اتهامی مجرم شناخته شد و دولت امریکا هم غرامت 27 میلیون دلاری به خانوده فلوید پرداخت کرد)، حتی چند ثانیه هم به چنین اخباری نمی‌پردازد. رسانه‌های‌مان هم هیچ پیگیر چنین موضوعاتی نیستند (به جز گزارش امروز روزنامه اعتماد).

در رسانه‌های رسمی و به‌ویژه صدا و سیمای ما، جان شهروندان ایرانی بسیار کمتر از جان شهروندان دیگر کشورهاست؛ خواه امریکایی باشند، خواه فلسطینی، خواه یمنی (که البته جان آنان نیز عزیز است و باید اخبارشان پوشش داده شود؛ اما دست کم اخبار شهروندان ایرانی هم اگر بشود لابلای اخبار این کشورها گنجانده شود، سپاسگزار می‌شویم!).

چند دلیل برای چنین سکوت خبری‌ای می‌توان برشمرد:

نخست، به خاطر ایدئولوگ بودن نظام سیاسی کشورمان و نهادهای خبررسانی آن همچون صدا و سیما، تنها به سراغ موضوعاتی می‌روند که بتوان از آنها بهره‌برداری سیاسی کرد. همچون جرج فلویدها.

دوم، وزارت امور خارجه‌مان در همه دولت‌های پیشین و کنونی نشان داده وضعیت شهروندان ایرانی که توسط نیروهای نظامی و پلیس کشورهای همسایه شکنجه یا کشته می‌شوند (همچون عراق، ترکیه، جمهوری آذربایجان و ترکمنستان که در این یادداشت توضیح داده‌ام) برایش در اولویت نیست. عموما هنگامی که انتقادات بالا می‌گیرد، با توجیه «اهمیت حسن همجواری» شانه از زیر بار مسئولیت خالی می‌کنند. این در حالی است که پیگیری وضعیت حقوقی شهروندان ایرانی در دیگر کشورها، جزو وظایف مهم و اولیه دستگاه دیپلماسی کشور است. ترکیه کشور پر اهمیت همسایه ماست که باید تا جای ممکن حسن همجواری با آن کشور حفظ شود. اما این به معنای سکوت در برابر تجاوز و شکنجه و کشتار وحشیانه هم‌میهنان‌مان توسط پلیس آن کشور نیست.

یادآوری می‌کنم شخصا هرگاه اتهم نادرستی به پلیس مرزبانی ترکیه وارد شده، در رسانه‌ها ضمن روشن‌سازی، به تبرئه آنها پرداخته‌ام تا رفع سوءتفاهم شود (برای نمونه در اینجا) اما اکنون هم که سکوت عجیب خبری در کشور حکمفرماست، باید آگاه‌سازی کرد.

سوم، نفوذ همان جریان پر نفوذ و قدرتمند پان‌ترک‌اللهی که پیش از این توضیح داده‌ام، مانعی جدی در پیگیری‌هایی از این دست است؛ مبادا به ساحت مقدس کشورهایی که قبله آمال این افراد است، خدشه‌ای وارد شود. صدا و سیما یکی از حوزه‌های نفوذ گسترده این افراد است که تاکنون بارها در آن عرض اندام کرده‌اند. اینان هرگونه انتقاد به کشورهای ترکیه و جمهوری آذربایجان را با برچسب «ترک‌ستیزی» وادار به سکوت می‌کنند.

در پایان یادآوری می‌شود تا زمانی که لج‌بازی‌های سیاسی (چه در عرصه داخلی و چه در عرصه خارجی) بر منافع و مصالح کشور اولویت داشته باشد و اوضاع اقتصادی کشور بحرانی باشد، مهاجرت قانونی و غیرقانونی بخش قابل توجهی از هم‌میهنان‌مان به کشورهای دیگر، از جمله ترکیه ادامه داشته و بلکه بیشتر نیز خواهد شد. دستگاه‌های مسئول هم آنچنان درگیر مسائل حاشیه‌ای خودشان هستند که این مسائل برای‌شان اهمیتی ندارد.

انتهای پیام