«اين چى مى گه؟!»

ديروز ويدئوى كوتاه اظهارنظر اديبانه و نوآور جناب كواكبيان، نماينده ى محترم مجلس درباره ى مرگ كيارستمى را ديدم. ايشان با لبخندى به پهناى تمام صورت، تلاش مى كرد جمله اى بسازد كه كائنات در طول تاريخ نسبت به آن مبهوت بمانند.

آشكار بود در همان حالى كه جمله مى سازد، همزمان خلاقانه آن را بيان هم مى كند. در نهايت گفت:

“بالاخره در فصل گيلاس، آفريننده ى طعم گيلاس به خداى آفريننده ى اصلى خود گيلاس پيوست”!

ديروز به ديدار يكى از هنرمندان خوب كشورمان رفته بودم. او خوشبينانه و اميدوار همواره دل در گرو اصلاح اين مرز و بوم داشته است. رفاقت ديرينى داريم. گوشى اش را درآورد و ويدئوى جناب كواكبيان را نشان داد و با تاسف گفت: “اين چى مى گه؟!” گفتم مهمترين اشكال اين است كه اين ها فكر كرده اند درباره ى همه چيز لزوم به اظهارنظر است. گاهى سكوت موثرتر از ابراز نظر آشفته و پرت و پلاست.

فكر مى كنم مهمترين مديريت مجلس اين است كه نماينده ها در اينكه كمتر نقش غضنفر را بازى كنند، كنترل شوند و ارزش سكوت را بيشتر بدانند. به نمايندگان محترم يادآورى مى كنم در ارتباط با مرگ كيارستمى آنچه بيش از هر چيزى اهميت دارد شائبه در قصور يا خطاى پزشكى است.

من در ارتباط با صحت و سقم آن نمى توانم اظهارنظرى كنم ولى يك ضربه ی بزرگ به اعتماد بيمار به پزشك وارد شده است. پزشكان يكى از گروه هاى مرجع اجتماعى مهم هستند ولى متاسفانه امروز كمتر كسى به مساله ى آسيب به جايگاه اين گروه بهاى لازم را مى دهد نه خودشان، نه صنف و نه دولت و نه كميسيون مربوطه در مجلس و نه ديگران.

جناب كواكبىان و دوستانشان اگر قرار است كارى كنند بايد به مسائل اصلى بپردازند، يك جمله ی بى ربط به درد مردم نمى خورد ضمن آنكه خود او و ديگرانى كه به او به هر دليلى راى داده اند در معرض مضحكه قرار مى دهد.