روایت زیدآبادی از «یک مدعای کاملاً ابطال‌پذیر»

احمد زیدآبادی، روزنامه‌نگار در یادداشتی تلگرامی با عنوان «یک مدعای کاملاً ابطال‌پذیر!» نوشت:

سه سال و نیم پیش در یادداشتی با عنوان “20 گزارۀ صریح و شفاف در بارۀ شرایط کشور” در همین کانال نوشتم:

“اپوزیسیون هزار تکه – پارۀ خارج از کشور، توان توافق بر روی هیچ اصل ایجابی ندارد و از این جهت محکوم به تفرقۀ ابدی است.”

عده‌ای از افراد اپوزیسیون به اندازه‌ای نسبت به این جمله از خود خشم و عصبانیت نشان دادند که پنداری بیان همین یک جمله تنها مانع پیش روی اتحاد آنان شده است!

به نظر من، اتحادِ سلبی و مبتنی بر نفی، بر خلاف سال 57 دیگر در ایران امکانپذیر نیست و بی برو برگرد، هرگونه اتحاد اصول ایجابی روشنی را طلب می‌کند.

این در حالی است که هیچ نشانی از وجود اصول ایجابی بین اجزاء متفرق نیروهایی که خود را اپوزیسیون جمهوری اسلامی معرفی می‌کنند، دیده نمی‌شود.

برخی از آنها با ملغمه‌ای از پرخاش و تندی و لعن و نفرین و تضرع و التماس و بدگویی به یکدیگر، از نبود اتحاد در صفوف پراکندۀ خود اظهار بی‌تابی می‌کنند و گمان دارند که با این حربه‌ها می‌توان نیروهایی را که اهدافی کاملاً مغایر و متضاد با یکدیگر دارند، در صف واحدی گردِ هم آورد!

برخی دیگر هم گمان می‌کنند که به صرفِ تأکید بر “انتخابات آزاد” می‌توان نخ تسبیحی بین اجزاء پراکندۀ مدعیان اپوزیسیون ایجاد و آنها را در یک خط به صف کرد. واقعیت اما این است که هیچکدام از اجزای اپوزیسیون، تصوری از شکست در یک انتخابات آزاد احتمالی و واگذاری قدرت به نیروی رقیب خود را ندارند و صرفاً به گمان پیروزی حتمی خود، از شعار انتخابات آزاد دفاع می‌کنند.

مشکل بزرگتر اما این است که برگزاری فقط یک انتخابات آزاد، لزوماً تضمین کنندۀ تداوم تکثر سیاسی در یک جامعه نیست و نیرویی که در نخستین انتخابات آزاد اکثریت یابد، در فقدان مؤلفه‌ها و زمینه‌های عینی ضامنِ پایداری چنین تنوع و تکثری، میل به انحصار قدرت و حذف رقبای مزاحم پیدا می‌کند؛ یعنی درست همان اتفاقی که در اوایل انقلاب رخ داد و وعدۀ تکرارش بعید است نیروهای طالب قدرت را دوباره خام کند!

اگر مدعیان اپوزیسیون این نوشته را بی‌مبنا می‌دانند به جای حملات شخصی و تعرضات لفظی و استدلال‌های نظری، منطقی‌تر آن است ابطالش را در عمل به اثبات برسانند. ابطال عملی این مدعا نیز اتحاد بین آنهاست!

انتهای پیام