نسیم نوروزی: جنگ و انزوای کشورها، اَبَر-قرائت‌های مردسالارانه‌ی روزگاران ماست

نسیم نوروزی در راهپیمایی روز جهانی زن در مونترال روبروی دانشگاه مگیل گفت: سیاست‌های جنگی و منزوی کردن یک کشور از هر نوعی که باشد، اَبَر-قرائتهای مردسالارانه ی روزگاران ما هستند.

به گزارش انصاف نیوز، او در این سخنرانی گفت:

وقتی ما با پدیده مردسالاری آشنا می‌شویم، احساسات بسیاری در ما بیدار می‌شوند. یکی از این احساسات، خشم است.

مردسالاری در همه جا دیده می‌شود، گاهی یافتن آن آسان است و گاهی دشوار.

گاهی خیلی آسان است: در قتلهای ناموسی، در تفاوت دستمزدها، در تصمیم گیری مردان برای بدن زنان، در قیافه یک زن – مثل آن پلیس زن ایرانی که با مهسا امینی صحبت می‌کرد. پلیسی که شاید معتقد بود یک دختر باید طوری لباس بپوشد که برای مردان جذاب نباشند تا مردان به سراغش نروند.

و گاهی اوقات تشخیص مردسالاری دشوار است، چون اغلب خیلی خوب زیر سیاست‌های خصمانه پنهان می‌شود: سیاست‌هایی که اجرا کنندگان آن -که اغلب مرد هستند- می‌گویند برای “حمایت از زنان” ایجاد شده‌اند. سیاست‌هایی مثل جنگ و تحریم.

خشم ما اما، فمینیسم‌های متفاوتی را ایجاد می‌کند: گاهی فمینیسم‌های تنبل تولید می‌کند و گاه، فمینیسم‌های اخلاقی.

فمینیسم تنبل وقتی تولید می‌شود که شما از یک مردسالاری بومی عصبانی هستید، اما از مردسالاری جهانی، نه. در واقع، پیش آمده است که جنگ و رنج در کشورهای غیرغربی با خشم ما فمینیست ها در غرب توجیه شده است. (عراق یک نمونه‌ی آن است).

اگر مراقب نباشیم، خشم تنبل یا فمینیسم تنبل ما می‌تواند به فمینیسم امپریالیستی تبدیل شود.

و من دوست دارم به فمینیسمی تعلق داشته باشم که خشم پیچیده ای دارد: خشم از خشونت پلیس علیه زنان، خشم از سیاست های یک دولت مردسالار، و همینطور خشم از سیستم قلدری جهانی که زیر رادار و پنهان، تحت عنوان “بی رحمی علیه زنان” مشغول فعالیت است.

این سیستم پلیس کردن و قلدری جهانی چه نشانه هایی دارد؟ ساختن تحریم ها، قطع روابط دیپلماتیک، منزوی کردن یک کشور، محدود کردن تجارت، و نامیدنِ همه آن تحت عنوان “مبارزه برای حقوق بشر و آزادی”.

خودمانیم،‌ آیا تاکنون هیچ شیوه ای از مردسالاری از طریق تحریم و منزوی کردن یک ملت حل شده است؟ اصلا آیا مردسالاری اینگونه از بین میرود؟ ‌ نه، تحریم ها به هیچ وجه به نفع جنبش های فمینیستی یا دموکراتیک عمل نمیکنند.

اگر خشم ما از مرگ مهسا امینی به ما اجازه نمی‌دهد که ببینیم تحریم‌ها چگونه برای زنانی مانند مهسا امینی بی ثباتی بیشتری ایجاد می‌کند، معنی آن این است که خشم خود را در پارکینگ فمینیسم تنبل و روایت‌های ساده لوحانه از فمینیسم پارک کرده‌ایم.

دو نکته:

یک:

در 3 اکتبر 2022، یک نویسنده، سخنران، فمینیست، روزنامه نگار اسرائیلی-آمریکایی و مدیر عامل یک شرکت اجتماعی، که بی وقفه برای مهسا امینی هشتگ زده بود، یک نظرسنجی گذاشت و نوشت: «بسیاری از ایرانیان از من می‌پرسند که چرا اسرائیل بیشتر به ما کمک نمی‌کند؟ به همین دلیل تصمیم گرفتم این نظرسنجی را انجام دهم. آیا از حمله احتمالی اسرائیل به مراکز نظام جمهوری اسلامی و مقرهای سپاه در داخل ایران حمایت می‌کنید؟»

(باید قبول کرد که این یک لاپوشانی بسیار هوشمندانه‌ی جنگ و تجاوز است. “هدف قرار دادن مراکز نظام”:‌ انگار رژیم‌ها و مردمی که مورد ظلم آنها قرار می‌گیرند در دو سرزمین جداگانه زندگی می‌کنند: انگار مردم از مریخند و حکومت از جهنم).

آن موقع به او پاسخ دادم؛ «اگر یک فمینیست واقعی بودی، به جای خلق  نظرسنجی های خودسرانه برای توجیه تهاجم به یک کشور، نسبت به این نوع نظرسنجی هایی که حمله به یک کشور را توجیه می‌کنند، اعتراض میکردی. فمینیسم تو، فمینیسم امپریالیستی است.”

در 29 ژانویه 2023 وال استریت ژورنال این خبر را منتشر کرد:

«اسرائیل برای مهار تهران، در بحبوحه ی فشارهای بین المللی، به ایران حمله کرد».

آیا این نظرسنجی فمینیستی و کمپین های فمینیستی آنلاین مشابه، سیاست های اجتماعی جدیدی برای تغییر به ارمغان آورد؟ آیا ثبات جدیدی برای زنان برای مبارزه برای هدف خود خلق کرد؟ نه. این فمینیسم، یک پروژه نظامی تهاجمی یک دولت متخاصم را پیش برد: منتها به بهانه اینکه آن دولت زنانش را سرکوب می‌کند.

دو:

“عصمه خلیفه” یک فمینیست اهل لیبی است که به خاطر رهایی از دست پدر بدرفتار و مردسالارش مشهور شد. وقتی از او می‌پرسند “به چه چیزی «نه» می‌گویی؟” پاسخ عصمه این بود: “مهمتر از همه جنگ… من می‌خواهم عمیقا بر ضد جنگ مقاومت کنم.”

پیام عصمه به مردم غرب این هم بود که نسبت به سیاست، بی تفاوت نباشند. در غیر این صورت، جنگ افروزان و تحریم گران انتخاب می‌شوند و به نام آزادی زنان، سیاست‌های خصمانه اتخاذ می‌کنند.

من هم فکر می‌کنم اینگونه، زنان در کشورهای غربی می‌توانند به زنان کشورهای دیگر کمک کنند.

قطعا وظیفه ما زنان در غرب این است که آگاه باشیم که کجا لنگر خشم خود را بیاندازیم، در محوطه سیاست‌هایی که تنها وانمود می‌کنند که از زنان در کشورهای دوردست حمایت می‌کنند، یا در یک محوطه اخلاقی: محوطه‌ای پر از آگاهی از اینکه: سیاست‌های جنگ و منزوی کردن یک کشور از هر نوعی که باشد، اَبَر-قرائت‌های مردسالارانه‌ی روزگاران ما هستند، چرا که آنها سیستم‌های نظارتی‌ای هستند که توسط گروه‌های قدرتمند و مجهز به اسلحه، می‌خواهند بر گروه مردانِ مجهز به اسحله در کشوری دیگر مسلط شوند. و حدس بزنید چه کسی بیشترین آسیب را می‌بیند؟ بله. زن‌هایی مثل مهسا امینی.

پس من می‌گویم زنده باد خشم فمینیستی ضد امپرالیستی علیه مردسالاری! روز زن بر شما مبارک. متشکرم.

---

انتهای پیام