توسعه علیه توسعه | ابوالفضل نجیب
ابوالفضل نجیب، روزنامه‌نگار در یادداشتی با عنوان «توسعه علیه توسعه» که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:
در ایام حج دوست قدیمی و نازنینی که سالهاست به کسوت روحانیت درآمده و ظاهرن هر ساله به حسب مسئولیت در قبل و بعد از مراسم حج این توفیق را دارد که در سرزمین وحی منزل کند، در یک رشته گزارش از اوضاع داخلی عربستان مطلبی گلایه‌آمیز در خصوص تقدم توسعه بر نماز اول وقت در سرزمین وحی، ذیل عکس یک خانم نیجریه‌ای در حال نماز در پیاده‌رو خیابانی در مکه نوشته بود؛
«بر خلاف اهل سنت نماز عشا را با مغرب خواندم، در پیاده‌رو. به محض آن که وقت اذان شد این خانم دستفروش اهل نیجریه به نماز ایستاد. در سال‌های قبل از سیاست توسعه بن سلمانی در مکه به محض رسیدن وقت نماز مغازه‌ها را می‌بستند. ولی حالا برای آن که از توسعه عقب نیفتند، نماز اول وقت را رها کردند که نکند آخر وقت به توسعه برسند. امام علی فرمود شیعه مرا به نماز اول وقت بشناسیم. خدا قوت دهد شیعه او باشیم»
از انجا که با این دوست نازنین و از سال های نوجوانی و بعد دوران اختلاف نظرهای سیاسی و بعضن اعتقادی و به قول قدیمی ها ندار و به تعبیر امروزی‌ها صریح بوده و هستم در واکنش به کپشن او نوشتم؛ «به یمن [عملکرد مسئولان کشور] تکلیف کل نماز در ایران روشن شده. برای ملت دیگر اول و آخر خواندن نماز فرقی ندارد. اما در عوض عرب‌ها که سنت و ثواب نماز اول وقت را به ما شناساندند، حالا توسعه را در همه شئون بر نماز اول وقت ترجیح می‌دهند. حداقل اینطوری بهشت آخرتشان را در دنیا می‌سازند. ما هم دنیای‌مان را جهنم کردیم برای ثواب نماز اول وقت. در نتیجه نه دنیا داریم و با این بساط نه آخرت، مصداق خسرالدنیا و الاخره. حالا هی غزل آل سعود وهابی بخوانیم اما تو دیپلماسی برسیم به التماس دعای همین آل سعود. آخرش هم برای باز کردن سفارت هی ناز امروز و فردا کنند و دست آخر بگن عروس رفته گل بچینه. حالا کی از گلچینی ستاره های فوتبال روز دنیا برگردند خدا عالم است. الغرض اگر قرار باشد حفظ نظام از اوجب واجبات باشد که یعنی می شود تا تعطیل کردن توحید پیش رفت، پس خیال نماز به وقت خوان و نماز شب خوان حکام هم راحت است. همین این که نظام را حفظ می کنند و هم کلید بهشت خدا را در جیب دارند، کفایت می کند. من که ول معطلم، خوش به حال شما که فکر کنم از معدود کسانی باشید که هم دغدغه توسعه دارید و هم درد دین. قبول باشه حاج اصغر التماس دعا، دست ما را هم بگیر.»
انگیزه این یادداشت و مقدمه، پخش لیگ عربستان برای اولین بار توسط صداوسیمایی است که دهه های متمادی بلندگوی پروپاگاندای دولتی علیه عربستان بود و حالا به یمن ضرورت و یا ناگزیری و مصلحت اندیشی نه تنها فتیله را تا ته پائین کشیده که ایضن برای بازگشایی سفارت سعودی ها و رفع بلای بلاتکلیفی روزشماری می کند. همزمان هم در تلاش است تا آل سعود را راضی به قبول میزبانی همزمان برای برگزاری مسابقات جام باشگاه های آسیا در ایران و عربستان نماید.
همه این اتفاقات را بر خلاف نگاه مغرضانه آنها که در هر شرایطی منتقد و مخالف هستند و کاری به منافع کلان ندارند، به فال نیک می گیریم. خدا کند این عقلانیت هر چند با تاخیر و تبعات جبران ناپذیر به سیاست گذاری های کلان خارجی تسری پیدا کند. پخش لیگ عربستان را هم به فال نیک می گیریم، حداقل از این جهت که با مقایسه با لیگ ایران، فاصله و شکاف ها بیشتر از آنچه تصور می کنیم آشکار می شود.
این فاصله سوای همه امکانات سخت افزاری البته مشمول فاصله رفتار کیفی تماشاگران عربستانی با هموطنان گرامی هم می شود. مقایسه در هر حالت و وضعیتی با هر چیز و هر کس فی النفسه عامل رشد و هم پیشگیری است. از مقایسه همین اوضاع و احوال فوتبال عربستان می شود شروع کرد تا برسیم به مقولات اساسی تر از جمله بحث توسعه و …
انتهای پیام
