دسترسی آسان به سلاح، شلیک به امنیت روانی جامعه

عباس شاه علی در سایت یافته نیوز (لرستان) نوشت: «این روز‌ها انتشار اخبار درگیری‌های منجر به قتل سوهانی بر روح و روان مردم شده است، مردمی که از یک سو نا امنی‌های شغلی و مشکلات معیشتی و اقتصادی و هزینه‌های زندگی آن‌ها را سرخورده و رنجور نموده است و از سویی دیگر نیز باید متحمل هزینه‌های روحی و روانی ناشی از درگیری‌های منجر به قتل باشند، منازعاتی که از آلات ضرب وجرح نظیر چوب و چماق و چاقو به آلات قتاله همچون سلاح‌های شکاری و حتی جنگی مبدل شده است و عواطف انسانی چنان لگد مال شده که درگیری‌های منجر به قتل به درون خانواده‌ها کشیده شده است!

اگر روزگاری و هر از گاهی در پی درگیری منجر به قتل، یک نفر آنهم با چوب و چماق کشته می‌شد، امروز حادثه در پی حادثه است که به یک روال عادی در روز مرگی مردم مبدل شده است، اگر روزگاری یک درگیری حتی با یک نفر کشته تا سال‌ها در ذهن می‌ماند و حتی آن جنگ! به ضرب المثل مبدل شده بود، این روز‌ها عمر کنش و واکنش‌های یک حادثه تلخ بسیار کوتاه است و قتل‌ها خیلی زود به فراموشی سپرده می‌شود و آنچه می‌ماند ندامت برای قاتل و عواقب و تبعات ناگوار برای بازماندگان بویژه فرزندان مقتول است و این یعنی زنگ خطر جدی برای جامعه‌ای که اصول اخلاقی و دینی و انسانی در آن ذبح شده است.

اگر روزگاری درگیری و قتل به یک منطقه و یک روستا ختم می‌شد، امروز خشونت و درگیری‌های منجر به قتل، دیگر مرزی نمی‌شناسد و شهر‌های شهره به فرهنگ و مذهب و امنیت و… را هم درنوردیده است.

امروزه بواسطه ایجاد یک شکاف عمیق مودت و دوستی ناخواسته بین مردم بویژه در میان ساکنان جوامع شهری همزیستی مسالمت‌آمیز تا حدود زیادی خدشه دار شده است تا جاییکه برخی از ما انسان‌ها با ادعای تمدن تحمل یکدیگر را در حد یک گفت و شنود ساده نداریم و هر بهانه کوچکی به حادثه‌ای بزرگ ختم می‌شود، بطوریکه بعضا گذشت و دوستی و کظم غیظ که مورد تأکید بزرگان دین بوده جای خود را به خودخواهی، کینه و انتقام داده است.

اگر چه از دلایل مهم این فاصله و بی‌خبری از احوال یکدیگر مشکلات اقتصادی و دمیده شدن روح سرد زندگی ماشینی در کالبد جامعه باشد، اما به یقین این دلایل برای آسیب رساندن به یکدیگر به جهت کاهش سعه صدر و کم حوصلگی و عدم گذشت نمی‌تواند ادله منطقی باشد و چنانچه در موسم این درگیری‌ها، طرفین لحظه‌ای چشمان منتظر والدین، همسر، فرزندان را در نظر آرند قطعاً متوجه می‌شوند که همه دنیا به ویرانی کانون یک خانواده نمی‌ارزد.

از اختلافات ملکی و مالی گرفته تا مشاجره بر سر نوبت در صفوف و یک سو تفاهم و… همه و همه هر چه باشند بهای عادلانه‌ای برای داغ‌دار شدن چندین خانواده و ایجاد ناامنی و جریحه‌دار شدن روح و روان جامعه نیست.

بی شک یکی از معضلات زندگی شهرنشینی امروز ما استفاده از ابزاری می‌باشد که صرفاً در مناطق روستایی و عشایری کاربرد دارد، هنگامیکه قانون‌گذار برای صدور مجوز سلاح شرایط و مکان و نوع استفاده را مورد تأکید قرار داده است و بر همین اساس فلسفه وجودی استفاده از سلاح شکاری مجوز دار جهت تأمین امنیت عشایر تبیین شده نمی‌توان از آن برای ایجاد نا امنی در سطح شهر استفاده نمود و در پی کوچکترین درگیری لفظی و فیزیکی و عداوت از این ابزار برای مقابله بهره برد.

متأسفانه رواج حمل اسلحه‌ی شکاری و جنگی و استفاده نامتعارف از آن‌ها به معضلی در مقابل امنیت مردم و حتی مسوولان انتظامی و قضایی برای روند صحیح تأمین امنیت مبدل شده است و سلاحی که روزگاری برای تأمین امنیت عشایر و روستاییان در مقابل حملات حیوانات وحشی کار برد داشت، امروز برای ایجاد نا امنی در جامعه مورد استفاده قرار می‌گیرد.

اگر چه پیش از این در رابطه با معضلاتی که از ناحیه حمل سلاح‌های گرم و استفاده نا متعارف از آن‌ها در مراسم عزا و عروسی و… نوشته‌ایم و از مسوولان برای رفع این مشکل طلب تدبیر و چاره‌اندیشی نموده‌ایم، اما متأسفانه در همچنان بر همان پاشنه می‌چرخد و هر روز شاهد انتشار اخبار نا گوار قتل به‌واسطه سلاح گرم در سراسر کشور می‌باشیم که باز هم اظهار‌امیدواری می‌کنیم بزرگان و ریش‌سفیدان، متولیان فرهنگی، ائمه جمعه و جماعات و همه عزیزانی که توان و ظرفیت‌های گام برداشتن در راستای رفع این مشکل را دارند، در امر مهم فرهنگ‌سازی تلاش نمایند و علاوه بر سختگیری بیشتر مراجع صدور مجوز حمل اسلحه و بررسی دقیق سوابق مالکان مجوز، نمایندگان مجلس نیز ضمن بررسی عواقب وفور سلاح در دست مردم، یک بازنگری اساسی جهت قوانینی در راستای کاهش آسیب‌های اجتماعی از ناحیه حمل سلاح و چگونگی صدور مجوز حمل اقدام نمایند.»

انتهای پیام