چرا دروغ رواج دارد؟
عباس عبدی تحلیلگر سیاسی در یادداشتی با عنوان چرا دروغ رواج دارد؟ در روزنامه‌ی اعتماد نوشت:
شايد اين اظهارنظر قدري اغراق باشد كه در هيچ جامعه‌اي به اندازه ايران گزاره‌هاي اخلاقي بيان و توصیه نمي‌شود. هر كس خود را در مقام معلم اخلاق قرار مي‌دهد و به ديگران توصيه‌هاي اخلاقي مي‌كند. و شايد اغراق نباشد كه بيش از بسياري از جوامع ديگر نیز در جامعه ما دروغ رواج دارد. شاید این ویژگی دو روی یک سکه هستند. اجازه دهيد قدري مستند سخن بگوييم. پيماش سنجش سرمايه اجتماعي كشور در سال 1394 از سوي دفتر طرح‌هاي ملي و مركز رصد اجتماعي انجام شده و به سنجش 16 ويژگي رفتاري و اخلاقي اشاره مي‌كند. در اين پژوهش از مردم سراسر كشور پرسيده شده است كه هركدام از اين 16 ويژگي‌هاي اخلاقي و هنجاري تا چه حد ميان مردم ما رواج دارد؟ درباره دروغگويي مردم چنين پاسخ داده‌اند.
خيلي كم (3 درصد)، كم (8 درصد)، تا حدودي (23 درصد)، زياد (40 درصد) و خيلي زياد (27 درصد). اين بدترين توصيف مردم خودمان از وجود ويژگي‌های 16 گانه مورد سنجش در جامعه خودمان است. در بخش ديگري پرسيده‌اند كه وجود اين ويژگي‌ها نزد مسئولين چقدر است؟ درباره وجود دروغگويي نزد آنان مردم چنين پاسخ داده‌اند. خيلي كم (6 درصد)، كم (18 درصد)، تا حدودي (37 درصد)، زياد (26 درصد) و خيلي زياد (13 درصد). همين دو نتيجه نشان مي‌دهد كه دروغگويي يك رفتار عادي و مرسوم در جامعه ماست و تا وقتي اين رفتار زشت از جامعه ايران رخت برنبندد، روي آرامش و رفاه را نخواهيم ديد و اصلاحات اساسي را در جامعه شاهد نخواهيم بود. رفتاري كه تا اين حد رواج دارد كه به نظر 67 درصد مردم به ميزان زياد و خيلي زياد دروغ گفته می‌شود.
چگونه مي‌توان دروغ را از ميان برد؟ آيا با توصيه‌هاي اخلاقي مي‌توان اين كار را انجام داد؟ قطعاً بايد اين توصيه‌ها باشد ولي گمان نمي‌كنم كه اثر چنداني بگذارد. چرا؟ به اين علت كه اگر دروغ رواج داشته باشد، هر كس كه راست بگويد و از دروغ پرهيز كند ضرر مي‌كند. زيرا دروغگويي حتما منافعي دارد كه عده‌اي آن را انجام مي‌دهند. در همين مناظره‌هاي تلويزيوني بیان ده‌ها دروغ را مي‌توان برشمرد. وقتي كه در بالاترين سطوح و درباره مهم‌ترين مسايل دروغ گفته مي‌شود، مسايل جزيي و مردم عادي كه جاي خود دارند.
تا هنگامي كه دروغ هزينه‌اي نداشته باشد و حتي منفعت كلاني براي دروغگو به بار آورد نه تنها دروغ از ميان نخواهد رفت، بلكه هر روز گسترده‌تر هم خواهد شد. بهتر است نمونه‌اي عرضه شود. “نشریه «بونته» آلمان به دلیل انتشار خبری درباره میشاییل شوماخر مبنی بر اینکه او سلامت خود را به دست آورده است و شروع به راه رفتن کرده است، به پرداخت جریمه نقدی 50 هزار یورویی محکوم شد. ماه دسامبر سال 2015 – دو سال پس از ضربه مغزی شدن شوماخر در پیست اسکی فرانسه این نشریه خبری با این عنوان منتشر کرد:«چیزی فراتر از معجزه کریسمس؛ میشاییل شوماخر دوباره می‌تواند راه برود». به دنبال انتشار این خبر، خانواده شوماخر از بونته به دلیل نایده گرفتن حریم خصوصی آنها شکایت کرد و دادگاه مدنی شهر هامبورگ نیز این نشریه را مجرم شناخت و آن را به پرداخت جریمه نقدی محکروم کرد. خانواده شوماخر در ابتدا درخواست غرامتی 100 هزار یورویی کرده بود اما دادگاه هامبورگ نصف این مبلغ را به عنوان جریمه برای نشریه بونته در نظر گرفت.”
در ظاهر این نوع اخبار حتی در صورت دروغ بودن بجایی برنمی‌خورد. ولی همین که یک نشریه برای جلب تیراژ بخواهد با جعل خبر از وضعیت بیماری یک نفر سوء‌استفاده کند بشدت مجازات می‌شود. حالا فرض كنيد كه در ايران بخواهيم دروغگويان را پاي ميز محاكمه بكشيم و آنان را محاكمه و تناسب و حتی کمتر از این ارقام آنها را جريمه كنيم. با وضع موجود سالانه ميلياردها دلار بايد جريمه پرداخت كنند. البته اين جريمه نه به حساب دولت، بلكه به حساب فرد متضرر از دروغ بايد پرداخت شود. بنده اگر نامزد رياست جمهوري بودم يكي از اولين كارهايم پيشنهاد لايحه‌اي براي مقابله با دروغ بود. اين مقابله بايد روشن و صريح باشد. حتي شعارهاي افراد را در هر انتخاباتي شامل شود. براي نمونه اگر كسي شعار دهد كه در صورت رييس جمهور شدن 6 ميليون شغل در 4 سال ايجاد مي‌كنم، شايد در ظاهر دروغ نباشد، زيرا دروغ تا حدي به گزاره‌هايي تعلق مي‌گيرد كه معطوف به صدق و کذب خبري و مربوط به گذشته باشد، ولي به لحاظ عرفي، بسياري از عقلاي اقتصادي مي‌توانند اظهار نظر كنند كه آيا چنين وعده‌اي تصويري از واقعيت است يا سراب؟ حتي اگر اين نمونه را هم نتوانيم مشمول دروغ‌سنجي كنيم، بسياري از مواردي كه عليه افراد و اشخاص و اتفاقات گذشته گفته مي‌شود، قابليت راستي‌آزمايي دارند.
بنابراين بهتر است آقايان نامزدها در اين مورد ايده‌پردازي كنند و ببينند آيا حاضر هستند لايحه‌اي را براي مجازات دروغگويان به مجلس دهند؟ اگر چنين شود، بسياري از رسانه‌ها يا تعطيل مي‌شوند يا تغيير خط‌مشي خواهند داد. يا آنكه همه سرمايه خود را به سرعت براي پرداخت ارقام مجازات مي‌فروشند! تا زماني كه دروغگويي هزينه‌هايش بيش از منافع آن باشد، حتماً كساني پيدا مي‌شوند كه دروغگويي را پيشه خود كنند. تا وقتي كه در مناظره‌ها به دروغگو جايزه سياسي داده شود، ديگران را هم به دروغگويي تشويق كرده‌ايم و آنان نيز همين راه را بر خواهند گزيد. بنابراين اولين گام براي اصلاح اين رذيلت اخلاقي و اجتماعي، ايجاد هزينه سنگين براي آن است. چه از طريق دادگاه و چه از طريق رسانه. وقتي كه نامزد به دروغ مدعي چيزي مي‌شود اگر امكاني فراهم باشد كه در همان لحظه مچ دروغگو گرفته شود، در اين صورت او در بيان نظرات خود محتاط خواهد شد و تا وقتي كه به درستي چيزي اطمينان نداشته باشد بيان نخواهد كرد.
انتهای پیام
