خطر «آتش به اختیار» شدن «انقلابیون اُرتدُکس»

«محمد توکلی» عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در یادداشتی درباره‌ی «آتش به اختیار» نوشت:

آن‌ها بزرگانی را که از مبارزان علیه رژیم گذشته بودند و در این راه زندان‌ها و تبعیدها و شکنجه‌ها دیدند «انقلابی» نمی‌دانستند و «تخطئه»شان می‌کردند، آن‌ها در فراز و نشیب‌های سیاسی دچار «ضعف تحلیل و محتوا» بودند، آن‌ها قرص و محکم بر آنچه درست می‌دانستند پافشاری می‌کردند اما «ذهنشان از محتوای لازم خالی بود»، آن‌ها پس از چند پیروزی «از درون مغلوب شدند».

این‌ها ویژگی‌هایی بود که رهبری نظام در دیدار سالانه با دانشجویان درباره‌ی «دانشجویان خط امام» در ابتدای انقلاب مطرح کردند. همان دانشجویانی که شاید بتوان معروف‌ترین اقدامشان را گروگان‌گیری و اشغال سفارت ایالات‌متحده دانست. اقدامی که باوجود گذشت قریب به چهار دهه از آن همچنان تبعاتش گریبان کشور را گرفته است.

پرسش قابل‌طرح در خصوص این فراز از بیانات اخیر رهبری که چندان هم به آن پرداخته نشده این است که آیا چنین ویژگی‌هایی تنها متعلق به آن دوران بوده است یا هنوز هم خطر «انقلابیون اُرتدُکس» وجود دارد؟

با نگاهی به ویژگی‌های مطرح‌شده می‌توان به این نتیجه رسید که این دسته از افرادی که «انقلابی» خوانده می‌شوند در عصر حاضر نه‌تنها حضور دارند بلکه حتی می‌توان گفت حضورشان پررنگ‌تر از ابتدای انقلاب هم شده است و بر روی برخی تصمیم‌گیری‌ها هم بیش از آن دوران مؤثرند.

با نگاهی به صحبت‌های مطرح‌شده‌ی هرساله در نشست دانشجویان با رهبری نظام، شاهد آن هستیم که کسر قابل‌توجهی از مطالب مطرح‌شده از طریق تریبونِ همیشه در اختیار یک جریانِ این مراسم همان ویژگی‌هایی را دارد که در نقد تندروهای ابتدای انقلاب مطرح شد.

همان نگاه حق مطلق انگاشتن خود و یکسره باطل دیدن دیگری، همان بی‌حرمتی‌ها و قدرناشناسی‌ها از بزرگانی که برای به ثمر نشستن انقلاب ۵۷ مردم ایران از جان و مال و آبرویشان گذشتند و از این دو مهم‌تر همان پافشاری بر آنچه درست می‌پندارند درحالی‌که ذهنشان از محتوای لازم خالی است.

حال در چنین فضایی مطرح‌شدن تعبیر «آتش به اختیار» و ارائه‌ی مجوز آن به برخی در زمان‌هایی که دستگاه‌های اصلی دچار خطای محاسباتی شده و مسائل اصلی و فرعی را از هم بازنشناسند چه تبعاتی می‌تواند داشته باشد؟ آیا نباید حدود و ثغور این مجوز «آتش به اختیار» بودن روشن و صریح بیان شود تا جایی برای سوءاستفاده‌های احتمالی در آینده باقی نماند؟ سوءاستفاده‌هایی که در سال‌هایی دورتر عواقب جبران‌ناپذیری را بر کشور تحمیل کرده است.

پرسش دیگر آن است که آیا دیگرانی که شاید مانند اکثریت مخاطبانی که در سخنرانی اخیر حضور داشتند فکر نمی‌کنند هم می‌توانند درصورتی‌که تشخیص دادند دستگاهی (مثلاً قوه قضائیه) مسائل اصلی و فرعی را جابجا تشخیص داد «آتش به اختیار» باشند و نقد و اعتراضشان را صریح و شفاف در رسانه‌های رسمی مطرح کنند؟

برای جلوگیری از آن‌که این تعبیر «آتش به اختیار» باعث سوءاستفاده‌هایی شود:

۱ – در ابتدای امر همه باید خود را ذیل قانون تعریف کنند و به بهانه‌ی آنچه رهبری گفته است قانون‌شکنی و بر هم زدن نظامات قانونی را توجیه نکنند،

۲ – از سوی رهبری نظام و همچنین از جانب اهل فکر و نظر (از هر دو جریان عمده سیاسی – فکری کشور) این تعبیر مطرح‌شده از سوی عالی‌ترین مقام کشور شفاف شود و حدومرز آن به‌درستی تعیین شود،

۳ – ساختارهای امنیتی کشور با توجه به تجارب گذشته تدابیر لازم را برای مقابله با سوءاستفاده‌های احتمالی از این سخن به‌کارگیرند و،

۴ – آنان که «انقلابی» خوانده می‌شوند، خود به میدان آمده و با قرائتی صحیح و مطابق با ساختارهای قانونی کشور از آنچه در سخنرانی اخیر رهبری گفته شد از اقدامات احتمالی و هزینه‌زا از سوی «انقلابیون اُرتدُکس» جلوگیری کنند.

انتهای پیام