پیش‌بینی وضعیت روزنامه‌نگاری در سال ۲۰۲۰

مجید رضائیان در نشست وب هوشمند و مطبوعات در بیست و سومین نمایشگاه مطبوعات از تکنولوژی به عنوان واقعیت افزوده‌ی بخشی از روزنامه‌نگاری یاد کرد.

به گزارش ایسنا، این استاد ارتباطات با اشاره به کنفرانس بین‌المللی ارتباطات در تهران بیان کرد: سال ۲۰۱۲ که این کنفرانس برگزار شد، من به تعارض تکنولوژی و خرد اشاره کردم و می‌خواستم که ببینم نتیجه خرد و نظم چه مسیری را طی خواهد کرد و این بحث را به داخل ارتباطات و روابط عمومی آوردم که ببینم چه اتفاقی می‌افتد.

او ادامه داد: من در ادامه بحث‌هایم به شبکه‌های اجتماعی اشاره کردم و تفاوت میان FACT و INFO را بیان کردم. در واقع FACT تبدیل به اطلاعات می‌شود و شبکه‌های اجتماعی فاقد information هستند و مطالب را با FACTجلو می‌برند.

این پژوهشگر ژورنالیسم با اشاره به تحولات تکنولوژی، اظهار کرد: ما در سال ۲۰۰۵ پای سیستم‌های کامپیوتر نشسته بودیم اما در سال ۲۰۱۰ به تلفن همراه کوچ کردیم. این اتفاقات باعث شد که به جای FACT به سمت پسافکت برویم. هر چه که به اطلاعات (information) اضافه شود ما به سمت ژورنالیسم می‌رویم. شبکه‌های اجتماعی به روزنامه‌نگاری لطمه می‌زند. حتی ما به سمتی رفته‌ایم که در گفتار خود می‌گوییم شنیده‌ام که ترافیک بوده است. در واقع ما FACT را به پسافکت تبدیل کرده‌ایم.

رضائیان افزود: گفته می‌شود که با تفاوتی که بین وب ۱ و وب ۲ وجود دارد، کتاب ارتباطات بسته شده است و وب ۳ باعث می‌شود که ما به جهان جدیدی پرتاب شویم. ما در وب ۳ (وب هوشمند) وارد جهان آنلاین حسی و تصویری می‌شویم. سال ۲۰۲۰ ارتباطات انسان با شی هوشمند و شی با شی هوشمند شکل خواهد گرفت. در واقع اینترنت اشیا که باعث هوشمندی آنها می‌شود تولید شده است اما همه‌گیر نشده است ولی در سال ۲۰۲۰ این اتفاق می‌افتد.

او با اشاره به دو سونامی که در سال ۲۰۲۰ اتفاق می‌افتد، بیان کرد: یک سونامی در اشتغال و دیگری در گردشگری خواهد بود. برخی مشاغل در سال ۲۰۲۰ از بین می‌رود به دلیل اینکه ربات‌ها آن را انجام خواهند داد. همه مشاغل وارد فضای وب خواهند شد و زمان بیشتری در فضای واقعی خواهیم داشت.

این استاد ارتباطات اضافه کرد: گردشگری نیز در سال ۲۰۲۰ به دو قسمت واقعی و مجازی تقسیم می‌شود. این اتفاقات در روزنامه‌نگاری نیز می‌افتد و ما به سمت روزنامه‌نگاری واقعیت افزوده خواهیم رفت.

رضائیان با اشاره به تحولات جدید در عرصه روزنامه‌نگاری، بیان کرد: از سال ۲۰۲۰ به بعد از ابتدا تا انتهای روزنامه‌نگاری، فرآیند است؛ یعنی از درک واقعیت به همراه عینیت تا زمانی که خبری را منعکس می‌کنیم، فرآیند است. واقعیت افزوده (AR) یا واقعیت مجازی (VR) ما را توسط تکنولوژی و به وسیله CCG به منشاء یک رویداد می‌برد.CCG (کامپیوتر گرافیک) است که به صورت ۳۶۰ درجه فیلمبرداری می کند و شما را به منشاء رویداد می‌برد و حس می‌کنید که در آن رویداد قرار دارید و آنها می‌گویند که این نهایت روزنامه‌نگاری است.

او افزود: ما دو جهان واقعی و مجازی داریم و واقعیت افزوده این دو فضا را با یکدیگر ترکیب می‌کند. اساتید دانشگاه استنفورد واقعیت مجازی را به بحث گذاشته بودند و آنها می‌گفتند که این واقعیت افزوده، روزنامه‌نگاری است چون با تکنولوژی شما را به هر کشوری که بخواهید می‌برد اما باید بگوییم که این بخشی از روزنامه‌نگاری است. سردبیر وال استریت می‌گوید که واقعیت افزوده را جزو روزنامه‌نگاری نمی‌دانم.

این استاد ارتباطات ۹ نقدی که بر واقعیت مجازی دارد را چنین برشمرد: زمانی که به داخل رویداد می‌رویم به وسیله تکنولوژی VR واقعیت و مجاز با هم ترکیب می‌شود و ما به واقعیت نزدیک می‌شویم. آیا ما با استفاده از این تکنولوژی می‌توانیم اجساد را بشماریم اما روزنامه‌نگار وقتی به داخل حادثه می‌رود این کار را انجام می دهد و زمان و مکان و دلیل اتفاق را بیان می‌کند. حرف اصلی روزنامه‌نگاری، عینی‌گرایی است. در روزنامه‌نگاری تحلیلی هم عینی‌گرایی را داریم. بنا به صحبت‌های دوستان در استنفورد این تکنولوژی حس همدلی و تجربه به ما می‌دهد که حضوری نیست اما آنها اصرار دارند که بگویند این امر حضوری اتفاق می‌افتد اما اسمش را ارتباط آنلاین حسی و تصویری می‌گذاریم.

رضائیان ادامه داد: VR ما را به فکت می‌رساند اما اطلاعاتی به ما نمی‌دهد. وقتی وارد VR می‌شویم فهمیدن یک رویداد با احساس کردن آن فرق می‌کند. شما باید به عنوان یک روزنامه‌نگار یک رویداد را با تمام ابعادش درک کنید. همچنین گفته می‌شود که واقعیت افزوده، ارزش افزوده است اما من می‌گویم اینطور نیست به دلیل اینکه تکنولوژی داده‌های زیادی را می‌دهد؛ یعنی باعث انفجار داده‌ها می‌شود و این مزیت افزوده است و این امر روزنامه‌نگاری نیست.

او اظهار کرد: شما واقعه را می‌بینید اما این به معنای ارتباط برقرار کردن با واقعیت نیست. احساس همدلی در برخی موارد ممکن است اتفاق بیفتد. در VR امکان مادی حاصل می‌شود اما امکان معنوی نداریم اما اساتید استنفورد می‌گویند که VR واقعی است اما من می‌گویم که ناقص است.

رضائیان با اشاره به نقد دیگری که به واقعیت افزوده دارد، بیان کرد: VR را می‌توان خود مخاطب کارگردانی کند و جایی را که می‌خواهد برود انتخاب می کند و همه چیز آزاد است بنابراین می گویند که VR واقعی است اما نقد من این است که تکنولوژی قطعا رخ می‌دهد اما ما نباید متن و نوشتن را رها کنیم. روزنامه‌نگاری خرد و قلم است و این شرافت ماست. نباید قلم را کنار بگذاریم به دلیل اینکه شاید آن چیزی که ما می‌بینیم مخاطب درک نکند. روزنامه‌نگاری تحلیلی ژانر مسلط بر وب یک، وب دو، وب سه است و مسلط هم باقی خواهد ماند.

این استاد ارتباطات ادامه داد: وقتی شما حادثه‌ای را توسطVR دیدید، پرسش‌هایی ایجاد می شود که باید از روزنامه‌نگار بپرسید و VR به شما پاسخی نمی‌دهد. همچنین در تحقیقات دانشگاه استنفورد گفته می شود که VRمخاطبان را اول شخص می‌داند و این اتفاق حسی و تصویری نوعی تجربه است اما من می‌گویم که تجربه نیست، تجربه باید از طریق عینیات حاصل شود.

او در پایان گفت: اساتید استنفورد می‌گویند که VR نهایت روزنامه‌نگاری است اما من می‌گویم بخشی از روزنامه‌نگاری است. همچنین آنها معتقدند که فاصله مجاز و واقعیت را کم می‌کند اما به نظر من به آن عینیت نمی‌دهد. من باید بگویم که از طریق این تکنولوژی، عینیت حاصل نخواهد شد.

انتهای پیام