توسعه‌ی بیمارستان‌های خصوصی تهدید یا فرصت
مهدی اسفندیار، فعال حوزه‌ی سلامت در یادداشتی ارسالی برای انصاف نیوز با عنوان «توسعه‌ی بیمارستان‌های خصوصی تهدید یا فرصت» نوشت:
«در بلوا و بی‌حساب و کتابی سیستم درمانی کشور و ضعف شدید مدیریت در وزارت بهداشت؛ آسیب‌ها به اقتصاد و اعتبار مملکت هر روز در حال افزایش هست.
قطع به یقین تنها حوزه‌ای که در کشور ما قابلیت عرض اندام در سطح خاورمیانه را دارد؛ همین حوزه‌ی پزشکی ماست؛ منتهی دو نگرش نادرست سبب شد که این فرصت هم به تهدید تبدیل شود.
گسترش تخت‌های بیمارستانی در بخش خصوصی با نگاه دیمی و بدون نگاه علمی معضل اساسی کشور شده است. اعطای مجوز تاسیس مراکز درمانی بدون نیازسنجی و حتی برآورد تعداد متخصصان موجود در کشور از یک سو و ناتوانی وزارت بهداشت در برنامه‌ریزی برای توریسم درمانی و افزایش ظرفیت تربیت متخصص و بحث‌های دگم دولتی خصوصی و برون و درون سپاری سبب شد که کشور در حوزه‌ی سلامت از گسترش صحیح اقتصاد باز بماند و دریغ که هنوز مشکلات کلان به جای نگاه کلان و علمی با فعالیت‌های پوپولیستی و اصطلاحا شوهای تلویزیونی در حال رتق و فتق هست؟!
وزیر بهداشت کشور را به جرأت می‌توانم مرد تلویزیونی کابینه بنامم که اکنون درگیر ندانم کاری‌های وسیع حوزه‌ی عملکرد خودش هست؛ این که بحث استراتژیک تربیت نیروی متخصص را که به زعم خودش تا 10 برابر میزان فعلی لازم هست را اکنون و با گذشت چهار سال از سکان‌داری کشتی به صخره کوبانده سلامت بیان کند، خود حکایت از بطن و لایه‌های زیرین نگرش مدیریت در وزارت بهداشت است؛ چه آنکه از اساس تحول سلامت در کشوری که تعداد متخصصان آن یک دهم نیاز واقعی هست، شدنی نیست و از اساس این ادعا دروغ هست.
برگردیم به بحث اصلی خودمون؛ آیا جا ندارد که امروز دولت به پشتوانه‌ی وجود بیمارستان‌هایی مانند عرفان یک و دو و گاندی و آتیه و خاتم و صارم و … به توریسم درمانی نگاه ویژه بیندازد؟!
براستی چرا به جای تعقل و اندیشه به رفتارهای پوپولیستی ادامه می‌دهیم!؟ چرا یک دفعه ذوق مرگ می‌شویم و وعده‌ی تحول سلامت می‌دهیم و یک دفعه تب می‌کنیم و از اوضاع فلاکت بار نیروی متخصص صحبت می‌کنیم؟!
چرا به جای برنامه‌ریزی اصولی برای حل مشکلات کشور با درگیری مستقیم با بدنه‌ی پانصد هزار نفری پرستاری و پیراپزشکی و … موجبات تلاطم و آشوب ذهنی و روانی نظام سلامت را فراهم می‌آوریم؟!
امروز وارد یک بیمارستان خصوصی درجه یک تهران شدم برای گرفتن برگه‌ی تسویه حساب؛ مطلع شدم که بیماران خارجی هم در این بیمارستان بستری هستند به جای نگاه پوپولیستی و فحش به سرمایه‌دار، بغض غرور داشتم از این که شهروند ایرانی مالش و سرمایه‌اش را در خاک وطنم گذاشته…
خواستم بگویم آقای وزیر کاش به جای تنش با بدنه‌ی پرستاری و پیراپزشکی و حرکت دادن کاروان‌های خبرنگاری؛ به این می‌اندیشید که یک مشوق اساسی برای مراکز درمانی با رویکرد توریسم درمانی ایجاد کنید؟!
کاش می‌شد؛ به این فکر کرد که به جای سایه گسترانیدن بر سفره؛ سفره را پهن‌تر کرد؛ بدون فشار بر بیمه‌های داخلی و فقط با تسهیلات به بخش خصوصی…
امیدوارم که روزی فرا برسد که تعلق در مدیریت نظام سلامت ما به نقطه‌ای برسد که بداند و بفهمد و عمل کند که مدیریت صنفی و تنش آفرینی و موج سواری رسانه‌ای و ….! طرد منتقدان راه‌حل مشکلات نیست؛ به بیمارستان‌های بزرگ و در خور افتخار به عنوان سرمایه‌ی ملی نگاه کنیم؛ اینجا تنها حوزه‌ای است که علم و عمل و تجربه و آبروی ما حرفی برای گفتن در سطح منطقه دارد.. توریسم درمانی را جدی بگیریم.»
انتهای پیام
