بیانیه‌ی دانشجویان انجمن پیشرو درباره‌ی تجمعات اخیر
بیانیه‌ی انجمن اسلامي دانشجویان پیشرو دانشگاه «تربيت مدرس» پيرامون تجمعات اعتراضی اخير در پی می‌آید:
بسم الله الرحمن الرحيم
«وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَٰذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ نَصِيرًا»
تورم، بيكاري، تبعيض، نقصان در حقوق شهروندي، تحريم، مشكلات زيست محيطي، سياستمداران ناكارآمد، مديران فاسد، آينده‌ی مبهم و هزاران معضل ديگر. یك جرقه كافي است تا انبار باروت نارضايتي‌ها منفجر شود و توده‌ي خسته و خشمگين از شرايط را به عصيان بكشاند.
در دهه‌هاي گذشته اين اولين بار نيست كه شاهد مشت‌هاي گره شده و شنوای فريادهاي بلند از كف خيابان‌ها هستيم. اعتراضاتي كه در روزهاي اخير در نقاط مختلف كشور شاهد بوديم با آنچه دفعات پيشين في المثل در حوادث سال ٨٨ كشور به خود ديد، متفاوت بود. خاستگاه اجتماعي افرادي كه به ميدان آمدند و جنس مطالباتي كه بيان شد بيانگر به ستوه آمدن طبقه‌ی فرودست از مشكلات معيشتي بود. آري انقلابي كه به نام مستضعفين پيروز شد و در تمام اين سال‌ها ميانه خوبي با طبقات متوسط و سرمايه دار نداشت، اكنون در حل مشكلات پايگاه خود يعني فرودستان نيز ناتوان مي نمايد و با فرياد خشم توده ها نيز روبروست.
شرح و تحليل راهبردي اين اتفاق رسالت دلسوزان كشور و استماع و عمل به آن تكليف زمامداران است.
انجمن اسلامی دانشجويان پیشرو دانشگاه تربيت مدرس به عنوان يكي از اثرگذارترين تشكل‌هاي دانشجويي در تنها دانشگاه مُعْظَمي كه مولود انقلاب است؛ وظيفه‌ی خود مي‌داند آنچه را كه در اين رابطه لازمه‌ی پاسداشت انقلاب و آرمان‌هاي راستين اوليه‌ی آن مي‌داند، به گوش صاحبان قدرت و مردم به عنوان ولي‌نعمتان آنها برساند.
يكم) حاكميت بايد صادقانه و خالصانه در پي شناسايي ريشه‌هاي اين اعتراضات و حل آنها باشد. آري يقيناً دولت‌هاي معاندِ اين انقلاب در صدد هستند تا از هر فرصتي براي ضربه زدن استفاده كنند و از آب گل آلود ماهيان درشت خود را صيد كنند كه اگر اين‌چنين نكنند جاي تعجب است. اقتضاي منافع دولت‌ها در نظم كنوني بين المللي، استفاده‌ی حداكثري از تحولات داخلي ديگر كشورهاست. مگر جمهوري اسلامي ايران از نارضايتي‌ها و اعتراضات داخلي كشورهاي متخاصم همسايه استفاده نمي‌برد؟
آنچه كه موجب مي‌شود آب براي صيد دشمنان گل آلود نشود رضايت داخلی است. راه‌حل تحصيل اين رضايت از منظر سیاست‌گذاری نيز روشن است؛ در اقتصاد تخصيص عادلانه و توليدمحور بودجه‌ها و خارج كردن آن از دست نهادهاي غير پاسخگو و بدون شفافيت عملكرد، در اجتماع پذیرش حق همه اصناف و اقشار در پيگيري مطالبات خود از طريق سنديكاها و اتحاديه‌ها و در سیاست، دموکراسی حداكثري و به رسميت شناختن سبك زيست همه‌ی شهروندان.
دوم) جناح‌هاي سياسي كشور همه در اين مشكلات سهيم هستند. اصولگراياني كه گويا هرگز از خواب بيدار نمي‌شوند و نمي‌خواهند ريشه‌هاي بنيادين اين نارضايتي‌ها را به رسميت بشناسند، امروز هم با تجاهلي عارفانه سر در برف فرو برده و ترجيح مي‌دهند همه‌ی مشكلات را متوجه دولت كنند تا از نارضايتي مردم توشه‌اي براي انتخابات‌هاي بعدي و تصرف كرسي‌هاي قدرت پر كنند. اصلاح طلبان نيز در اين بحران بي تقصير نيستند، در تمام اين سال‌ها جريان اصلاحات عدالت را به پاي آزادي قرباني كرده و بدين منوال از بدنه فرودست جامعه فاصله گرفته و قادر به درك آلام آنها نيست. اصلاح طلبان بايد بدانند كه مردم كارگران سياسي آنها نيستند كه هر بار با فراخواني، صندوق‌هاي رأي را پر كرده و كرسي‌هاي قدرت را تقديم آنها كنند و پس از آن فراموش شوند. بايد بدانند مردم با آنها عقد اخوت نبسته‌اند و تداوم حمايتشان مشروط به كارآمدي آنها در حل مشكلات جامعه است.
سوم) دولت مستقر آن روز كه با شعارها و وعده‌هاي جان فريب و روح افزا سعي در جذب آرا داشت، بايد خود را براي عمل به تك تك آنها متعهد مي‌دانست. شايد اين اعتراضات تلنگري باشد به برخي كه بدانند نمي‌شود از چپ رأي گرفت و با راست ادامه داد. بحران‌ها بسي زودتر از آن كه حواريون رييس جمهور فكر كنند گريبان دولت را گرفته است. آن هم در شرايطي كه حاميان ديروز دولت ديگر انگيزه‌ی چنداني براي حمايت از آن ندارند. شايد جبران ضعفهاي تيم اقتصادي دولت و سپردن عنان كار به مديران لايق و كارآزموده بتواند قطار اقتصاد كشور را اندكي به ريل برگرداند.
نيت كشور و نه شهروندان به سود ايران نيست. همه بايد به دورتادور جهان، عالمانه بنگرند، منطقه‌ی آغشته به جنگ و آتش را ببينند و از سرنوشت كشورهاي همسايه درس بگيرند. همه بايست آگاه باشند كه هيچ‌گاه از رَحِم خشونت و خون و آتش، نوزاد امنيت و آزادي و دموكراسي متولد نمي‌شود. از بذر نفرت، درخت صلح نمي‌رويد و ميوه‌ی آسايش به بار نمي‌نشيند.
اصلاحات مدني و تدريجي را تنها مسير سعادت كشور بدانيم و موجوديت و تماميت ايران عزيز را ثَمَن گزاف معامله‌ی خسران‌بار خشونت متقابل قرار ندهيم. باور اصلاحات را به سراب انقلابي دوباره كافر نشويم.
پنجم) واكنش‌ها در قبال اين اعتراضات نبايد پاك كردن صورت مسأله باشد. جاي تأسف است اگر صاحبان قدرت به جاي پند گرفتن از گذشته و اصلاح مسير، مجددا بيراهه‌ي ايجاد محدوديت، اختناق و بازداشت را در پيش بگيرند. به جاي جلوگيري از گردش آزاد اطلاعات و بستن شبكه‌هاي اجتماعي، هاضمه‌ي رسانه‌هاي رسمي خاصه رسانه‌ی ملي را فراخ كنيد به گونه‌اي كه همه‌ی صداها را در خود جاي دهد و مانع گل‌آلود شدن آب براي فرصت طلبان شود. مسيرهاي اعتراض را پيش از آن كه پيمانه‌هاي صبر و تحمل لبريز شود بگشاييد.
اندوهگين هستيم از اين كه امروز درد نان مردم سرزمينمان با رنج بازداشت و در بند رفتن هموندان دانشجويمان در سراسر كشور مضاعف شده است. چرا بايد در پس هر بحراني دانشجويان اولين قربانيان و صدمه ديدگان باشند؟ محدود كردن فعالان دانشجويي كه رسالتشان و اقتضاي فعاليتشان كاناليزه و مدني كردن مطالبات مردم از مسير صحيح قانوني است، اوج كج سليقگي و نمونه‌ی روشن مبدل ساختن فرصت به تهديد است.
از رييس جمهور، وزير علوم، وزير اطلاعات و ساير متوليان امنيت كشور انتظار مي رود نسبت به آزادي دانشجويان بازداشتي كه بسياري از آنها به دور از تجمعات و بدون داشتن نقشي در آنها در خانه، خوابگاه يا دانشگاه دستگير شدند اقدامي عاجل بنمايند.
«بالعدل قامت السماوات و الارض»
انجمن اسلامی دانشجويان پيشرو
دانشگاه تربيت مدرس
٩٦/١٠/١٥
انتهای پیام
