” اطلاعات بعضی اعضای مجمع تشخیص درباره FATF بسیار ناچیز است”

یک فعال رسانه‌ای اصولگرا نوشت: بعضی اعضای مجمع تشخیص مصلحت که در روزها و هفته های اخیر در باره FATF موضعگیری کرده اند،کاملا نشان داده اند که اطلاعاتشان در این باره بسیار ناچیز است و فقط به شعارهایی بسنده کرده اند که از سوی یک جریان خاص تهیه و در بولتنهای خوش آب و رنگ ارائه شده است.

محمد مهاجری در خبرآنلاین نوشت: شنبه 11 اسفند قرار است در مجمع تشخیص مصلحت،در باره FATF بحث شود. بحثی که متاسفانه مخالفان دولت با اهداف جناحی،آن را از حوزه مسائل کارشناسی خارج کرده و به آن رنگ سیاست زده اند.

لوایح چهارگانه که بعضی از آنها دست کم 11 سال پیش و مدتها قبل از روی کارآمدن دولت روحانی در دستور کار قرارداشته و پرویز داودی معاون اول رئیس جمهور وقت و سعیدجلیلی دبیر شورای عالی امنیت ملی و عضو مجمع تشخیص مصلحت، نه تنها بر آن صحه گذاشته بودند که بر اجرای سریع آن تاکید داشتند، هم اکنون در چاله بازی سیاسی افتاده است. بخشی از این بازی سیاسی، ربط دادن موضوع به برجام است حال آنکه موضوع شفافیت مالی و مبارزه با پولشویی و… دست کم 6سال قبل از برجام مطرح بوده است.

بعضی اعضای مجمع تشخیص مصلحت که در روزها و هفته های اخیر در باره FATF موضعگیری کرده اند،کاملا نشان داده اند که اطلاعاتشان در این باره بسیار ناچیز است و فقط به شعارهایی بسنده کرده اند که از سوی یک جریان خاص تهیه و در بولتنهای خوش آب و رنگ ارائه شده است.

قطعا FATF کعبه آمال نیست، اما معبری است که امکان ارتباط با بانکها و سیستمهای مالی خارج از کشور را فراهم می کند. برخلاف دروغهایی که تا کنون گفته شده اف.ای.تی.اف هیچ تکلیفی برای در اختیار قرار دادن اطلاعات مالی به بیگانگان ندارد که اگر چنین بود ختما قدرتهای اقتصادی بزرگی مانند روسیه و چین و هند به آن نمی پیوستند.

اگر مجمع تشخیص مصلحت بدلیل ترس و وحشت متوهمانه ای که عده ای ایجاد کرده اند از تصویب FATF جلوگیری کند، در واقع دست اقتصاد ایران را – هم برای بخش خصوصی و هم بخش دولتی – خواهد بست و عملا این شائبه را که مجمع می خواهد با بازی جناحی در برابر دولت بایستد ،به یقین تبدیل می کند.

اف ای تی اف یک نهاد بین المللی مالی است و اگر چه سیاستهای دیپلماتیک در آن می تواند تاثیرگذار باشد، اما یک روش است برای تسهیل معاملات. اگر مجمع این راه را ببندد، چاره ای باقی نمی ماند جز اینکه کشور در دام تحریمهای بیشتر قرار گیرد. اینکه از مبارزه با دشمنی بنام تحریم فرار کنیم و در گوشه ای از دنیا بخزیم و سر در برف،منتظر آینده بمانیم، اسمش شجاعت نیست؛ بزدلی است. شجاعان از صحنه فرار نمی کنند بلکه می مانند و مدبرانه می جنگند.

فرار از این میدان، به معنی از دست دادن متحدان احتمالی مانند چین و روسیه خواهد بود و نتیجه نهایی اش تصمیمی تلخ و بسیار تلخ بنام مذاکره با امریکا خواهد بود. مذاکره ای که معلوم نیست دست برتر فعلی را داشته باشیم.

من معتقدم اعضای مجمع تن به سختی های بزرگتر نمی دهند. می دهند؟

اتتهای پیام