آیا قوه قضاییه با توهین وقیحانه به امام(ره) برخورد می‌کند؟

فرزاد اصلانی در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده، نوشت:

پاسخ به تیتر این یادداشت قطعا مثبت است چرا که رویکرد روزهای اخیر قوه قضاییه در برخورد با پرونده های موسوم به دانه درشت ها ضمن رعایت عدالت، نوید یک رفتار منطقی و در خور شان نظام و این قوه را می دهد و نشانگر یک مسیر است و نه یک اتفاق؛ مسیری که قوه قضاییه در برخورد با متهمان به نام و نشان افراد کاری ندارد.

با این حال، هوچی گری رسانه ای و سوء استفاده از جبهه ی اصولگرایی و ولایتمداری می تواند این سوال را ایجاد کند که آیا فردی که در هفته نامه اش علنا دروغ سازی می کند و امام امت را «سازشکار» معرفی می کند و طوری وانمود می کند که امام(ره) در برخورد با اتفاقات و بحران ها، تحت تاثیر دیگران بوده و… می تواند باز هم از دست قانون و قضا، فرار کند؟

مدیر مسوولی که «شائبه ی توهین به امام» را دلیلی «مضحک» می خواند و بدون توضیح درباره ی دروغ سازی که ساعتی بعد از توقیف نشریه اش، علی اکبر ولایتی در گفتگو با خبرگزاری تسنیم آن را آشکار کر، همچنان معتقد است «جام زهر» را به حضرت امام(ره) نوشاندند.

این تحریف واقعیت و تخفیف شان بنیانگذار انقلاب در حالی صورت می گیرد که فرمانده ی سپاه در زمان جنگ چندی پیش در نامه ای جواب این شبهه را اینچنین داده بود:

«

اینجانب که افتخار 16 سال فرماندهی سپاه در زمان امام راحل و رهبر معظم انقلاب را داشته‌ام پس از کناره‌گیری از فرماندهی سپاه،‌ بارها و بارها شاهد توهین‌ها، دروغ‌ها و تحریف‌های دفاع مقدس بوده‌ام ولی به دلیل آنکه موضوع جنگ، شخصی و سیاسی نشود سکوت را بر دفاع از خود و دفاع مقدس، ترجیح داده‌ام، لکن اخیراً که در رابطه با تحریفات دفاع مقدس در یک کتاب، نامه‌ای به محضر رهبر معظم انقلاب نوشتم، ایشان فرمودند: خود شما که در جنگ فرمانده بودید چرا جواب نمی‌دهید؟ من این کتاب را خواندم و در حاشیه آن نوشتم: «این خلاف است».

پس  از قبول قطعنامه از سوی ایران، دشمن زیر بار پذیرش آن نرفت و چند روز بعد، در جنوب، به خرمشهر و در غرب، به کرمانشاه حمله کرد. قصد او این بود که به دلیل زیان‌هایی که از قطعنامه 598 دیده با حمله مجدد به ایران، مواد قطعنامه را تغییر دهد. اگر عملیات منافقان در کرمانشاه هم موفق می‌شد، عراق آنها را برای سر‌نگونی نظام به تهران می‌فرستاد. بنابر‌این جنگ با پذیرش قطعنامه از سوی ایران، پایان نیافت، بلکه پذیرش قطعنامه، سر‌آغاز جنگ جدیدی شد که دستور توقف آن را حضرت امام صادر کرد.

– در دوران اصلاح طلبان می‌گویند چرا جنگ بعد از خرمشهر ادامه یافت؟ و در دوران اصولگرایان گفته می‌شود چرا به امام، جام زهر دادند؟ آنها نمی‌دانند که با اینگونه اظهارات، موفق‌ترین نبرد ایران طی 300 سال اخیر را زیر سؤال می‌برند؟ آنها نمی‌دانند که هشت سال از کار‌نامه 10 ساله دوران حضرت امام، مربوط به نبردی است که تمامی قدرت‌های جهانی پشت سر دشمن ما، جمع شده بودند و امام، با دست خالی ، آنها را شکست داد؟ چه اصراری دارند که پذیرش قطعنامه را پایان جنگ بدانند؟ اگر جنگ با پذیرش قطعنامه پایان یافت چرا صدام پس از پذیرش آن توسط ایران به خرمشهر و کرمانشاه حمله کرد؟ و اگر امام می‌خواستند جنگ ادامه پیدا کند چرا عملیات آماده رزمندگان به بصره را لغو کردند. بنابر‌این، جنگ را با نبرد و از موضع اقتدار به پایان بردیم و این امام بود که سوت پایان جنگ را با پیروزی و با عبور از خط پایان جنگ، به صدا در آورد و نه صدام. اگر امام، پیشنهاد فرماندهان را که از سوی رهبر معظم انقلاب به ایشان ارائه شد می‌پذیرفتند و ما وارد بصره شده بودیم جنگ ادامه می‌یافت. پس امام با ادامه جنگ در شرایطی که پیروزی‌های پی در پی در برهه پایانی جنگ، حاصل شده بود و قطعنامه را هم پذیرفته بودند مخالفت نمودند. چند هفته بعد ، امام فرمودند: «ما در جنگ حتی یک لحظه هم از عملکرد خود پشیمان نیستیم.» دو ماه بعد و در 26/6/1367 در پیام به فرماندهان سپاه که به وسیله حاج احمد آقا و در جمع فرماندهان قرائت شد، فرمودند: «شما فرماندهان را از بهترین عزیزان و همراهان خود می‌دانم.» رهبر معظم انقلاب در متن حکم انتصاب حقیر به عنوان دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام (پس از کناره‌گیری از فرماندهی سپاه)، کریمانه محبت فرموده و تصریح فرمودند: «شما بحمد‌الله در فرماندهی سپاه با مجاهدت‌های خود در عرصه‌های دفاع مقدس، بار‌ها موفق شدید که قلب امام راحل و دل امت مسلمان را شاد کنید (18/6/1376).»

حقیر معتقدم که وظیفه ی انقلابی بسیجیان عزیز که به هیچ یک از جناح‌های سیاسی کشور وابستگی ندارند بیش از دیگران، ایجاب می‌کند که از مظلومیت دفاع مقدس و حضرت امام، دفاع کنند و اجازه ندهند که موفق‌ترین نبرد 300 سال اخیر ایران، که به دست فرزندان امام رقم خورد، دچار تحریف شود.

– بعضاً سؤال می‌شود اینکه می‌گویند امام را وادار کردند که قطعنامه را بپذیرند چیست؟ در جواب باید بگویم اولاً اگر این فرضیه را قبول کنیم جوابش «ومکروا و مکر‌الله» است، ولی چنین نظریه‌ای منطقی نیست چون حضرت امام در شرایط شکست‌های پی در پی و در پذیرش قطعنامه فرمودند که مصلحت اسلام و نظام، حکم می‌کند که قطعنامه را بپذیریم همین امام پس از پیروزی‌های پی در پی لشگریان اسلام فرمودند ادامه پیشروی‌ها را قطع کنید. مدتی بعد هم فرمودند که ما در این جنگ یک لحظه هم از عملکرد خود پشیمان نیستیم. چه اتفاقی افتاده است؟ واقعیت این است که تغییر شرایط از شکست به پیروزی صورت مسئله و ماهیت پذیرش قطعنامه را تغییر داد.

»

حالا باید منتظر ماند و دید قوه قضاییه مثل روزهای اخیر، با صلابت و بدون ملاحظه با جایگاه افراد و بازی های رسانه ای، با آنانکه قصد تحریف تاریخ و تخفیف شان حضرت امام(ره) را دارند، طوری برخورد می کند که درس عبرتی باشد برای آنها و همسلکانشان یا … مطمئنا برخورد قوه قضاییه طوری خواهد بود که دیگر مدعیان ولایتمداری جرات تحریف تاریخ و حمله به ساحت ابراهیم زمان حضرت روح الله را نخواهند کرد؛ مردی که تاریخ گواه است در کوران حوادث و بحران ها، همواره با استعانت از حضرت حق، تصمیمات مهمی را اتخاذ کرد و هرگز وامدار گروه و جناح خاصی نشد چه برسد به اینکه عده ای او را مجبور به پذیرش قطعنامه و سرکشیدن جام زهر کنند!

انتهای پیام