حالا چه می‌شود؟

محمّدحسین کریمی‌پور در یادداشتی تلگرامی با عنوان «حالا چه می‌شود؟» نوشت:

رفتنِ ترامپ و تقویت گزینه برجام در مقابل سیاستِ فشارِ حداکثری می تواند برای ایران، یک فرصت راهبردی باشد یا نباشد!

بیش از همه بدان بستگی دارد که آیا حکومت، درس آموخته و قد و‌قواره ایران در معادلات جهان را دریافته؟ آیا ایران حالا می داند باید نه در قالب یک ابرقدرت بل در اندازه یک قدرت منطقه ای (با حقوقِ مشروعِ ملی و‌ منطقه ای) با همسایگان و جهان تعامل کند؟ آیا واقع بینی به سیاست خارجی بر خواهد گشت؟ آیا اهداف توسعه ملی بجای اهداف ایدئولوژیک آخرالزمانی در راهبردهای حکومت، اولویت خواهند یافت؟

یا همچنان ج.ا. ابر قدرتی خود خوانده خواهد ماند که کائنات رسالتِ اخراج آمریکا از غرب آسیا – ریختن صیهونیست ها به دریا – آزادسازی ملل مسلمان – زمینه سازی فیزیکی ظهور و صد البته اصلاحِ یک تنه نظمِ جهانی را به دوشش نهاده؟

به این بستگی دارد که آیا دریافته اند حمایت مردم از حکومت حتی در قبال دشمن خارجی رو به افول است؟ آیا فهمیده اند شیوع باور به “دشمن ما همینجاست” چگونه پایه های قدرت را می جود؟ آیا ترمیمِ رابطه بحرانیِ حکومت-ملت در دستور کار خواهد بود؟ آیا احیاء صندوق و بازگرداندن کرامت به مردم در برنامه است؟ یا لااقل آیا حکومت قادر خواهد بود مثل حکومت سرهنگ های کُره، موضع “دیکتاتوری سازنده” را اتخاذ کند؟ یا همچنان قرارست حاکم در لباسِ نماینده مقدسِ آسمان در ایران، روز به روز در کار قبضه زوایایِ قدرت و درخواست انقیادِ جماعت بوده، خود را همچنان اجلّ از پاسخگویی به ملت بداند؟

اگر موضع حکومتِ ایران در خارج و داخل، همان باشد که بود، روزگار با ما مهربان نخواهد بود. دیر یا زود باز کار به فشار حداکثری می رسد. این بار ما فرسوده تر، ترکش تهی تر، جمع پراکنده تر و حریق در خانه گسترده تر خواهد بود. این بار آمریکای دموکرات باز اجماع جهانی خواهد ساخت.

شرائط پیش رو فرصت است بشرطی که [دریافته شود] در بعدِ داخلی و خارجی محتاج باز تعریف راهبردی است. کار از تنظیم تاکتیک ها گذشته.

کاش آن بالا در عالی قاپو، کسی به فکر بیفتد. طوفان ها در راهست و دور نیست که [جان‌پناهی یافت نشود]

درد، این جاست. دوا نیز! حکومتیان به جدّ باید نگران عاقبت خود باشند. آن چیز که ملت باید نگرانش باشد، تمامیت و بقای ایران است!

خدا کشور را حفظ فرماید. آمین!

انتهای پیام