بیانیه‌ی سفارت فلسطین بمناسبت روز همبستگی با فلسطین

بیانیه‌ی سفارت دولت فلسطین در ایران به مناسبت روز جهانی همبستگی با مردم فلسطین در ادامه می‌آید:

بسم الله الرحمن الرحیم

بیانیه

به مناسبت روز جهانی همبستگی با ملت فلسطین

در روز جهانی همبستگی با مردم فلسطین، فراموش کردن صدای بمب و انفجارهایی که دوران کودکی در اوایل صبح روز ۲۵ مه ۱۹۴۸ وقتی مجبور به ترک وطن و خانه هایمان شدیم، برایم دشوار است. ما با هزاران نفر مثل خودمان مواجه شدیم که شهر زیبای مان صفد را ترک می کردند. باران و در پی آن  سرما و گل به زنان، کودکان و سالمندان ما به طورهمزمان آسیب می رساند.

هفتاد و سه سال بر ملت فلسطین می گذرد و بیش از ۷۰۰ قطعنامه از مجمع عمومی سازمان ملل متحد، وحدود ۲۰۰ قطعنامه شورای امنیت و ده ها قطعنامه از نهادهای بین المللی صادر و انباشته می شوند که همگی از مظلومیت ما، عادلانه بودن قضیه ما و بازگرداندن املاک و زمین هایمان و همچنین درباره به رسمیت شناختن دولت مستقل خود در سرزمینمان مطابق با قطعنامه تقسیم 29/11/1947 و محکوم کردن دشمن صهیونیستی و قتل عام های بیشمار آنها علیه مردم مظلوممان سخن می گویند.

ملت برادر جمهوری اسلامی ایران

اینگونه بود که امنیت مردم ما در وطن خود توسط بادهای آوارگی و ذلت، به لرزه درآمد، و آواره  در وطن خویش و دیگران شدند که اخبار فاجعه و گلایه های بین المللی خود را بازگویی می کنند و از حق بازگشت به وطن و زندگی آزاد و شرافتمندانه دفاع می کنند. و در صف اردوگاه های بدبختی در پایان هر ماه برای دریافت کمک های بشردوستانه و مقداری دارو می ایستند، و از قطعنامه ها  و همدردی های شفاهی و نکوهش دشمنشان تغذیه می شوند.

در زمانی که سازمان ملل متحد منشور خود را تنظیم و اعلامیه جهانی حقوق بشر و توافق های چهارگانه ژنو را تصویب می کرد، ملت فلسطین از سرزمین خود اخراج می شدند و آنهایی که باقی مانده بودند از وحشی گری اشغالگران و قتل عام ها رنج می بردند. همه اینها به همراه گسترش انواع شهرک سازی که لحظه ای متوقف نشدند.

ملت برادر جمهوری اسلامی ایران

علیرغم به رسمیت شناختن جهان از حق پناهندگان ما برای بازگشت آبرومندانه به وطن خود، طبق قطعنامه بین المللی (194) 11/12/1948 (بازگشت و غرامت) و قطعنامه بین المللی (3236) 22/11/1974 که حقوق مسلم مردم ما برای بازگشت، تعیین سرنوشت و داشتن کشور مستقل بر روی خاک ملی خود و قطعنامه های بین المللی متوقف و انباشته شده در کشوهای سازمان های بین المللی مختلف و همچنین انقلاب‌هایی که همراه با تاریخ مقاومت ما در برابر اعلامیه فاجعه ‌بار بالفور در 2 نوامبر 1917، و قیمومیت بریتانیا بر کشور ما پس از سال 1920 و انقلاب‌های پی‌درپی که مردم بزرگ ما علیه سیاست کشاندن مهاجران صهیونیست از سرتاسر جهان برای جایگزینی مردم ما در سرزمین خود شوند که با همکاری کامل استعمار انگلیس وحامی اصلی آن ایالات متحده آمریکا انجام داده شد و کاملا در چارچوب یک طرح بین المللی است که هدف آن یهودی سازی کل سرزمین فلسطینی ما تا اینکه به یک پایگاه مرکزی برای استعمار کل جهان اسلام تبدیل شود و سپس تا آنجا که می توانند در منطقه ما گسترش پیدا کنند تا از هر گونه تلاش برای قیام مجدد ملت ما و وحدت جغرافیایی آن جلوگیری کنند. نشانه های اولیه این طرح در کنار اخراج، آوارگی و استعمار متجاوزانه در سرتاسر سرزمین ما فلسطین راه اندازی شد.

ژنرال آلنبی هنگامی که در 11/12/1917 وارد شهر قدس شد، گفت: ‘اکنون جنگ های صلیبی به پایان رسیده است’. همچنین ژنرال گورو، زمانی که دمشق را اشغال کرد، مستقیماً به آرامگاه قهرمان صلاح الدین الایوبی رفت و خطاب به او گفت: «صلاح الدین، ما برگشتیم».

بنابراین با ذکر این مصادیق، روشن می شود که هدف تجاوز مستمر به مردم و منطقه ما تنها به اخراج، جایگزینی و استعمار محدود نمی شود، بلکه فراتر از آن به تغییر جغرافیا و دموگرافی جمعیت فلسطین در یک طرح سنجیده برای ایجاد یک تغییر جامع و کامل، نه تنها برای انسان و سنگ، بلکه برای هویت و شخصیت باورهای مذهبی، سیاسی، ملی و فرهنگی طراحی شده است. همچنین سعی کردند تضادهای موجود بین دولت های مختلف ناشی از طرح سایکس پیکو را منفجر کنند تا طرح جامع منطقه را از بلای وحدت کشورهای پراکنده اش ایمن سازند، زیرا که اتحاد بین این کشورهای موجود و موروثی از امپراتوری عثمانی ممنوع است. بر این اساس، اتحاد مصر و سوریه در سال 61 سقوط کرد، اتحاد مصر، سوریه و عراق پس از آن، اتحاد پسرعموها در عراق واردن، اتحاد مصر و سودان، اتحاد یمن و اتحاد بین کشورهای برادر در اندلس، زمانی که حاکم مسلمان از کمک فرنگی ها بر علیه برادران خود استفاده می کرد، ودر نتیجه، اندلس به خاطراتی تبدیل شد که ما در کوردوبا، سویل و گرانادا از آن بازدید می کنیم و نمادهای موجود که ما را به یاد گذشته خود می اندازند. گذشته باشکوه و شکوه زودگذر ما.

ملت برادر جمهوری اسلامی ایران

ملت ما در انقلاب های پی در پی با نقشه آمریکایی-صهیونیستی جنگیدند و ده ها هزار شهید دادند واین باعث می شود که بگوییم: افتخار جهاد و شهادت، یک خانواده فلسطینی را مستثنی نکرد، بلکه همه مردم ما را با عزیزترین شهدا، مجروحان، اسیران و معلولان گرامی داشت. و اینکه مراحل مبارزه ما قبل و بعد از فاجعه فلسطین همچنان مستحق از خودگذشتگی بیشتر در همه سطوح و از راه‌های مختلف جهادی برای آزادسازی سرزمین و اماکن مقدس اسلامی و مسیحی‌مان است.

فاجعه ما پس از 15 مه 1948 ملتمان را به پناهندگانی در میهن خویش یا آوارگانی چادرنشین و پخش شده در سراسر جهان تقسیم کرد. ما علیرغم قطعنامه بین المللی تقسیم فلسطین در 29 نوامبر 1947 به سرعت متوجه شدیم که این قطعنامه برای اجرا صادر نشده است، بلکه تسکین درد ما بود، به عنوان بخشی از یک برنامه جامع برای تصرف وطن مان و رها کردن مردم ما در زیر درد و رنجشان. پس از انتظار برای عدالت بین المللی که محقق نشد، انقلاب مسلحانه خود را در 1/1/1965 شروع کردیم و ده ها هزار شهید تقدیم کردیم، قرارداد اسلو در سال 1993  که رویای یک کشور مستقلی بود که محقق نشد، نتیجه جنگ ژوئن 1967 تصرف کرانه باختری، نوار غزه و تپه های جولان سوریه، شبه جزیره سینا و قدس شرقی از سوی دشمن بود که ما تا به امروز هم در آن نبردها می جنگیم.

هنگامی که ما اسلو را در 13 سپتامبر 1993 (یا اعلامیه اصول خودگردانی انتقالی و دولت موعود) را در حضور رئیس جمهور ایالات متحده بیل کلینتون امضا کردیم، حتی یک شهرک نشین در کرانه باختری یا قدس شرقی وجود نداشت. اما اکنون می بینیم که کرانه باختری زیر گوش و چشم ما یهودی سازی می کنند و بیش از هفتصد هزار شهرک نشین صهیونیست در آن زندگی می‎کنند. و همچنین در قدس شرقی بیش از دویست هزار شهرک نشین وجود دارد. اسلو وعده ای بود به ما برای ایجاد کشور مستقل در ماه مه 1999، توافقی که اسحاق رابین، قهرمان دشمن در جنگ 1967 را به قتل رساند. و آن به این دلیل بود که تنها او جرات داشت تأسیس کشور ما روی تکه ای از زمین اشغال شده خودمان را روی کاغذ امضا کند که در آن زمان و تا به امروز محقق نشد، این کشور مستقل فقط وفقط بر پیکر قافله‌های شهدا محقق خواهد شد. آن کشور کجاست؟!! و حتی صحبت ها در مورد تأسیس آن دولت کجاست؟!!. دشمن صهیونیستی بدون اشاره به راه حل سیاسی از بهبود وضعیت اقتصادی مردم ما صحبت می کند. دشمن به شهرک سازی، یهودی سازی و راه‌های پیچ در پیچ مشغول شده است که به فلسطینی ها این امکان را می دهد که بین مهاجرت از سرزمین خود یا آواره شدن توسط نیروی مسلح دشمن یکی را انتخاب کنند.

بنابراین آنچه مطلوب است، به ویژه پس از آخرین نبرد قهرمانانه غزه (شمشیر قدس) با دشمن صهیونیستی، این است که بر اساس موارد زیر حرکت کنیم:

1. تشکیل حکومت وحدت ملی که شامل همه جنبش‌های فلسطینی باشد و پایان دادن به تفرقه بین همه جنبش‌ها.

2. تنظیم برنامه سیاسی مورد توافق همه که در آن تمرکز بر هدف آزادی فلسطین و به تعویق انداختن تضادهای ثانویه به بعد از پیروزی.

3. اعمال همه اشکال ممکن مبارزه بر اساس قطعنامه های بین المللی، از مبارزه مردمی گرفته تا انواع مختلف مبارزه.

4. تشکیل یک حمایت سخت عربی و اسلامی و تعیین وظایف هر کشور اسلامی و نقش آن در تأمین حقوق ما که توسط جامعه بین‌المللی تعیین شده است و فعال کردن ده‌ها قطعنامه صادر شده توسط شورای امنیت، مجمع عمومی و سایر سازمان‌های بین‌المللی که مشخص می کند حقوق مسلم ما، از جمله حق ما برای تعیین سرنوشت و ایجاد کشور مستقل ما در سرزمینمان.

5. تعیین نقش هر جنبشی در ماموریتهای سیاسی، رسانه ای و مبارزاتی در عرصه های مختلف، مشروط بر اینکه به صورت تیمی کار کنیم که نقش‌ها و وظایف مورد نیاز بین طرفهای مختلف تقسیم شده باشد.

6. درخواست از جامعه بین‌المللی برای فعال کردن تصمیمات مکرر خود برای تأمین حمایت بین‌المللی از ملت ما در همه جا (در برابر سیاست‌های اشغالگرانه برای الحاق سرزمین‌های فلسطینی، اقدامات نژادپرستانه علیه ملت ما و دفاع از مقدسات اسلامی و مسیحی در مسجد مبارک الاقصی، کلیسای قیامت وحرم ابراهیمی شریف).

7. درخواست از کشورهای جهان برای به رسمیت شناختن کشور مستقل فلسطین. و این همان چیزی است که ما امیدواریم از برگزاری کنفرانس بین المللی درباره مبارزه عادلانه و مشروع ما و نتایج مورد انتظار آن در سال آینده حاصل شود.

به همین مناسبت به همه جهان به ‌ویژه دشمن غاصب صهیونیستی برخی از قتل‌عام‌هایی را که در روستاهای فلسطینی علیه مردم ما انجام داد را یادآوری می‌کنیم:

بلد الشيخ 1947، دير ياسين 1948، أبو شوشة 1948، الطنطورة 1948، قبية 1953، قلقيلية 1956، كفر قاسم 1956، خان يونس 1956.

علاوه بر دهها قتل عام علیه برادران ما در جهان عرب از بحرالبقر تا سینا تا قانا، تا جولان تا ده ها شهر و روستای کشورهای برادر سوریه و اردن، واشغال صهیونیستیها به سرزمین فلسطین ما که همچنان ادامه دارد و نقض تمام قوانین و توافقهای بین المللی. این امر ملت فلسطین، ملت عرب و اسلامی ما و جامعه جهانی را رو به روی تعهدات ومسئولیتهای های شرعی، قانونی و بشردوستانه خود قرار می دهد تا به این بی عدالتی فاحش و دستکاری به سرنوشت مردم ضعیف و ستمدیده پایان دهد.

خداوند می فرماید:

(أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ) الحج﴿۳۹﴾

صدق الله العظيم

سفارت دولت فلسطین

تهران 29/11/2021

انتهای پیام