باز هم بحث عقیل و مرتضی است! | داریوش سجادی

داریوش سجادی، بلاگر ایرانی – آمریکایی مقیم آریزونا در ایالات متحده و از نیروهای همسو با جریان احمدی نژاد، در یادداشتی درباره ی خاطره ای از دوره ای که با جریان اصلاحات همسو بوده، نوشت:

رییس جمهور در جلسه ی مشترک دولت و مجلس شورای اسلامی در خصوص ماجرای اخیر فیش های حقوقی فرموده اند:

«بر اساس گزارش یکی از نهادهای نظارتی طبق آیین‌نامه‌های سال 90، یک مدیر می‌توانست حتی تا یک میلیارد تومان هم دریافتی داشته باشد، و در ظاهر هیچ مشکلی هم وجود نداشت، لذا امروز باید این آیین‌نامه‌ها اصلاح شود»

جناب آقای رئیس جمهور!

به قول پیمان معادی در «جدائی نادر از سیمین»، گیریم پدرم به خاطر آلزایمر ندونه من پسرشم! اما من که می دونم اون پدرمه!

به عبارت دیگر مسوولیت های فردی و اجتماعی انسان نسبت به حقوق و تکالیف محوله که نمی تواند تحت الشعاع دلبخواهی ها و خویش کامی ها و فرصت ها و مزایا و کوتاهی ها و لکنت ها و نارسائی های عرفی یا قانونی قرار بگیرد.

گیریم آئین نامه سال 90 می توانست مسوولین محترم را تا 1000 میلیارد هم برخوردار از دریافتی کنند آیا در این میان یک مسوول هم نباید پیدا بشود تا معترض این حفره ی قانونی شده و از خود یا مقامات ارشدش بپرسد بر اساس کدام لیاقت یا کفایتی اینجانبان را چنین گشاده دستانه برخوردار از خوان نعمت می فرمائید!؟

جناب رئیس جمهور!

در دوران اشتغال در وزارت خارجه یک بار حسب اتفاق بعد از دریافت فیش حقوقی متوجه افزایشی نامانوس در مبلغ حقوق دریافتی قابل پرداختم شده و وقتی با مراجعه به دفتر حسابداری از مسوول مربوطه دلیل این افزایش را پرسیدم ناگهان خود را در کانون چشمان متعجب رئیس و مسوولین مربوطه در واحد حسابداری مزبور محاصره شده یافتم و ریاست محترم حسابداری با تحیّـُر توام با تمسخر به نمایندگی از جمع در قالب یک جمله معترضه از اینجانب پرسید:

حالا شما ناراحت شده اید اگر حقوق تان افزایش یافته باشد!؟

در پاسخ خدمت شان معروض داشتم:

خیر ـ قطعاً ناراحت نمی شوم اما قطعاً باید از صحت این افزایش مطلع شوم که مبنایش چیست و آیا استمرار دارد تا اینجانب نیز از این به بعد بر روی این ارتقای حقوق برای هزینه های خود حساب باز کنم و اگر هم اشتباهی شده منطقاً موظف به بازگرداندن آن هستم!

جناب آقای روحانی!

عرائض بنده در آن ماجرا نه ناشی از پارسا کیشی زاهدانه بود و نه به قصد زهد فروشی عارفانه!

این بدیهی ترین رفتار منطقی و عقلی و متوقع از همه ی کسانی است که در هر رده ای عهده دار مسوولیت های حکومتی اند.

مسوولانی که مردم در تفویض مسوولیت ها به ایشان فرض را بر این قرار داده اند که پایوران شان ضمن برخورداری از اشرافیت اخلاقی، تربیت یافتگان بر سفره ی پاکدستی و چشم و دل سیری اند.

جناب رئیس جمهور!

گیریم آئین نامه ی سال 90 مجوز بهره وری گشاده دستانه و بدون استحقاق مسوولین به حقوق های گزاف را تامین می کرد اما آیا نباید در این میان ولو یک نفر هم پیدا می شد تا بابت این دریافتی های نامعقول و نااستحقاقی استنکاف ورزیده و جویای چیستی و چرائی چنین پرداخت های دست و دل بازانه ای به خود می شد!؟

جناب رئیس جمهور!

درست است که دندان اسب پیش کشی را نباید شمرد! اما تمتع از بیت المال اسب پیش کشی نیست و پرداخت ها متکی بر استحقاق ها و مسوولیت ها است.

جناب رئیس جمهور!

نقل قانون و حفره های قانون نیست. محل نزاع قبل از قانون های سوراخ دار، طمع و طماعی و زیاده خواهی مسوولین مربوطه است!

جناب رئیس جمهور!

نقل این حرف ها نیست.
باز هم بحث عقیل و مرتضی است
آهن تفدیده مولا کجاست!؟

انتهای پیام