قضیه‌ی ورزشگاه مشهد هم مثل مذاکرات هسته‌ای!
انصاف نیوز در سلسله گفت‌وگوهایی با چند فعال رسانه‌ای کشور از تحلیل آنان از سال ۱۴۰۰ و چشم‌انداز و پیش‌بینی که از سال ۱۴۰۱ دارند پرسیده است. آنچه در ادامه می‌خوانید گفت‌وگو با مازیار خسروی، سردبیر روزنامه‌ی اینترنتی فراز است.
مازیار خسروی، سردبیر روزنامه‌ی اینترنتی فراز با بیان اینکه «وضعیت برجام در سال ۱۴۰۰ همان بود که در سال قبلش هم بود»، گفت: قضیه‌ی مشهد [برخورد با تماشاگران زن دیدار تیم ملی ایران و لبنان] هم مثل قضیه‌ی مذاکرات هسته‌ای است؛ بالاخره می‌خواهید کاری را انجام دهید یا نمی‌خواهید؟! اگر می‌خواهید شترسواری دولا دولا نمیشود، اگر هم نمی‌خواهید انجام دهید هم هزینه‌اش مشخص است و مسئولیت آن را بپذیرید.
آقای خسروی در ادامه می‌گوید: با بحران انباشت مسئله در ایران مواجه هستیم و این بحران ناشی از آن است که مسئولیت‌پذیری نداریم، مسئولت مشخص هیچ ماجرایی در هیچ حوزه‌ای را نمی‌توانید به کسی ارجاع دهی. همانطور که در ماجرای مشهد هیچکس گردن نمی‌گیرد که بالاخره مسئول این اتفاق چه کسی بوده و همه دارند به گردن هم می‌اندازند در حوزه‌ی دیپلماسی هم همین است و کسی مسئولیت کارهایش را بر عهده نمی‌گیرد و فرافکنی می‌کنند. بالاخره مسئولیت را باید یک نفر بر عهده بگیرد و تمام قد بایستد.
این روزنامه‌نگار در گفت‌وگو با انصاف نیوز درباره‌ی سالی که گذشت گفت: معمولا سال‌ها برایمان سالهای بیم و امید است اما به نظرم سال ۱۴۰۰ بیشتر سالی همراه با بیم و هراس بود تا امید. یعنی اتفاقاتی که افتاد بیشتر از آنکه منجر به امیدواری شود بیم‌ها و هراس‌هایی که وجود داشت را افزایش داد. . در مجموع در سال ۱۴۰۰ هراس‌هایی که وجود داشت هم درباره‌ی آینده‌ی ایران هم در مورد سرنوشت تک تک مردم به‌گمانم تشدید شد و امیدی هم افزوده نشد.
خسروی درباره‌ی خبر شاخص خوب و بد در سال ۱۴۰۰ با بیام اینکه «اتفاق خوبی در ذهنم باقی نمانده که بتوانم درباره‌اش صحبت کنم»، گفت: هر چه فکر می‌کنم اتفاق خوبی به‌عنوان خبر خوب ۱۴۰۰ که شاخص بوده باشد در ذهنم باقی نمانده که بخواهم بگویم. به سال گذشته که نگاه می‌کنم احتمالا تک اتفاق‌های خوبی بوده ولی اصلا این اتفاقات در خاطرم نمانده؛ از آن طرف اینقدر اتفاقات بد پشت سر هم بوده که در بین آنها هم نمی‌توان یک مورد را به‌عنوان اتفاق شاخص نام برد. به نظرم بدترین اتفاق سال ۱۴۰۰ ندانم‌کاری ساختاری در مهار ویروس کرونا بود و این تلفات سنگینی که می‌شد از آن پیشگیری شود و هزاران هزار نفر از هموطنان که جان خودشان را از دست دادند را می‌توان به‌عنوان بدترین اتفاق سال ۱۴۰۰ از آن نام برد.
وی درباره‌ی دیدگاه مدافعان دولت سیزدهم که «کنترل کرونا» در شش ماه دوم ۱۴۰۰ را به‌عنوان دستاورد ابراهیم رئیسی و دولت او نام می‌برند، گفت: فکر نمی‌کنم بتوان جان انسان‌ها را تقسیم‌بندی کرد و گفت «این آدمها در شش ماه اول جان باختند و شش ماه دوم موفق بودیم»؛ ما می‌توانستیم از مجموع این تلفات در سال ۱۴۰۰ پیشگیری کنیم. برای آن کسانی که عزیزانشان را از دست دادند تفاوتی ندارد که در نیمه‌ی اول سال یا نیمه‌ی دوم سال آنها فوت شده باشند. خیلی از ما و خود من هم شخصاً در خانواده‌ام کسانی بودند که به همین دلیل فوت شدند و داغ‌شان تازه است بنابراین فرقی نمی‌کند که اینها در چه مقطع زمانی فوت شده‌اند. اینها تلفات قابل پیشگیری بوده است و می‌شد با یک برنامه‌ریزی و عملکرد درست از بخش بزرگی از آن پیشگیری کرد. دوستان اگر دوست دارند این را به‌عنوان دستاورد خودشان جلوه دهند بحث دیگری است ولی من فکر نمی‌کنم قضاوت عمومی اینگونه باشد که می‌خواهند ماجرا را جلوه دهند.
مازیار خسروی با اشاره به وقایع مختلفی که در حوزه‌های گوناگون در سال ۱۴۰۰ رخ داده است گفت: در سال ۱۴۰۰ هراس‌هایی که وجود داشت افزایش یافت و هیچ مسئله‌ی مهمی حل نشده، تمام مسائل مهم همچنان حل نشده روی میز باقی مانده است؛ به‌عنوان مثال سیاست خارجی را که در نظر بگیرید مسئله‌ای که در سال ۱۴۰۰ وجود داشته برجام بود که همان جایی است که در سال قبلش هم بود یا مشکلات ساختاری کشور یا مشکلات محیط زیستی یا مشکلات اقتصادی و… نه تنها همانی هست که بود بلکه تشدید هم شده. در واقع هراسی که برای آینده‌ی ایران وجود دارد تشدید شده است.
خسروی در ا‌دامه‌ی این بخش از صحبت‌های خود به اتفاقات اخیر در مشهد و برخورد با تماشاگران زن دیدار تیم‌های ملی ایران و لبنان اشاره کرد و گفت: امیدوارم سالی که نکوست مثل بهارش نباشد. در ایران با انباشت مسئله طرف هستیم و انبوهی از مسائل وجود دارد که حل نمیشود؛ اتفاق شرم‌آوری که اخیراً رخ داد و درباره‌اش هم خیلی صحبت شده، اگر همین یک مورد را حل کنند و به جای اینکه شعارهای بزرگ بدهیم و بخواهیم کارهای بزرگی کنیم همین کار کوچک را که به سادگی هم قابل حل است برای همیشه حل کنند و این مسئله را تمام کنند خودش می‌تواند تبعات مهمی داشته باشد زیرا به گمان من مسئله فقط ورزشی نیست، اگر این مسئله حل شود تبعات مثبت اجتماعی، سیاسی و حتی اقتصادی می‌تواند داشته باشد و اگر حل نشود تبعات منفی در این حوزه‌ها گریبانگیر خواهد شد.
سردبیر روزنامه‌ی اینترنتی فراز در گفت‌وگو با انصاف نیوز می‌گوید: مسائل کوچک را حل کنند. همین اتفاق مشهد را ریشه‌یابی کنند که بالاخره تکلیف‌مان را در این مملکت بدانیم، قرار هست این مشکل حل شود یا قرار نیست؟ اگر قرار نیست حل شود بیایند رُک و صریح اعلام کنند که نمی‌خواهند این مسئله را حل کنند. این خیلی بهتر از آن است که دودوزه بازی کنیم و به شعور مردم توهین کنیم. این اتفاق جلوه‌ای از آن چیزی است که در سایر ساحت‌ها هم در کشور جاری و ساری است. در سیاست و اقتصادمان همین است. مسئله را حل کنیم یک بار برای همیشه. آن زمان می‌توان امیدوار بود که مسائل بزرگتر هم حل شد.
این روزنامه‌نگار در ادامه می‌گوید: قضیه‌ی مشهد هم مثل قضیه‌ی مذاکرات هسته‌ای است؛ بالاخره می‌خواهید کاری را انجام دهید یا نمی‌خواهید؟! اگر می‌خواهید شترسواری دولا دولا نمیشود، اگر هم نمی‌خواهید انجام دهید هم هزینه‌اش مشخص است و مسئولیت آن را بپذیرید. ما الان با بحران انباشت مسئله در ایران مواجه هستیم و این بحران ناشی از آن است که ما مسئولیت‌پذیری نداریم، مسئولت مشخص هیچ ماجرایی در هیچ حوزه‌ای را نمی‌توانید به کسی ارجاع دهید. همانطور که در ماجرای مشهد هیچکس گردن نمی‌گیرد که بالاخره مسئول این اتفاق چه کسی بوده و همه دارند به گردن هم می‌اندازند در حوزه‌ی سیاست هم همین است و کسی مسئولیت کارهایش را بر عهده نمی‌گیرد و فرافکنی می‌کنند. در حوزه‌ی دیپلماسی هم همین است. بالاخره مسئولیت را باید یک نفر بر عهده بگیرد و تمام قد بایستد. ما در کشور در همه‌ی حوزه‌ها بحران مسئولیت‌پذیری داریم.
وی درباره‌ی تبعات باقی ماندن مسائل حل نشده گفت: ما مسائل را حل نمی‌کنیم و همواره مسائل را حل‌نشده باقی می‌گذاریم و فکر می‌کنیم زمان یک داروی شفابخش و کیمیایی است که خودبخود قضایا را حل می‌کند. حل مسئله را به تعویق می‌اندازیم و در نهایت انبوهی از مسائل وجود دارد که حل نمیشود و چون حل نمیشود اولاً هر چقدر زمان می‌گذرد، هزینه‌ی حل آن مسئله افزایش پیدا می‌کند و ثانیاً مسائل تازه‌ای نیز به مسائل قبلی افزوده می‌شود و این مسائل تازه وقت و انرژی و هزینه‌ی بیشتری می‌خواهد و باعث می‌شود مسائل قبلی هم حل نشود.
مازیار خسروی در پایان درباره‌ی چشم‌انداز ۱۴۰۱ گفت: اولین گام مثبت این است که شکاف قدرت – مسئولیت حل شود و به روشنی مسئولیت معلوم بشود. برای مثال اتفاقی در مشهد افتاده و فکر هم نمی‌کنم کسی بتواند از آن دفاع کند؛ همین مسئله مشخص شود و یک بار برای همیشه تکلیف روشن شود که آیا ما یک اقلیتی داریم که می‌تواند حرف خودشان را در مقابل خواسته‌ی اکثریت به کرسی بنشانند یا نه؟ اگر قرار باشد اتفاقات همین‌طور به تاربخ سپرده شود و فکر کنیم مشمول مرور زمان می‌شود و احتمالاً بگویند برویم بلیط‌فروش مشهد و یک سربازی که اسپری فلفل زده را بگیریم سال ۱۴۰۱ هم مثل سالهای گذشته خواهد بود.
انتهای پیام
برای انها که در همه سالهای گذشته بر سر کار بوده اند و امور برایشان بخوبی گذشته است ، تداوام آن مسلم است، در دو مورد برجام و فوتبال هم اجبار وجود دارد که تغییری بوجودآید ؛ اما اراده مقامات این است که این تغییر واقعا رخ دهد چون از اساس مخالف آن هستند. دلیلش هم همین تعیین محل مسابقه در مشهد ، آنهم در ورزشگاه امام رضا است، که غیر ممکن بودن زنان در آن از آفتاب روشن تر است. تازه مسئله را وارونه نشان می دهند. نمی گویند چه کسی نگذاشت زنان وارد ورزشگاه شوند، می پرسند چه کسی مشهد را برای اینکار معرفی کرد.