عمری یاس، لحظاتی امید

محمد جواد روح، روزنامه نگار در یادداشتی به مناسبت نمایشگاه مطبوعات برای انصاف نیوز نوشت:

راستش مدت هاست شاید چند سال که دائم دچار یاس هستم. یاس و ناامیدی از کاری که انتخاب کردم و عمر و آینده را به پای آن گذاشتم. کار رسانه اگر در هر شرایطی در این ملک، کاری نافی عقل تلقی می شد؛ در این عصر که گویی رسانه و به ویژه نشریات مكتوب شتابان به خط پایان نزدیک می شوند، کاملا نشانه ی فقدان عقل است. شخصا تاكنون چندین جوان را که آرزو و علاقه ورود به این حوزه را داشته اند، ارشاد و انذار داده ام تا از این بیراهه احتراز کنند.

به گمانم، کار رسانه ای را دیگر تنها باید در موارد و حوزه های خاص سراغ گرفت. گرچه هر از چندگاه نوشته ای می بینم یا طرحی یا ابتکاری که امیدی را به تداوم کار مطبوعاتی زنده می کند؛ اما این امید بیشتر به سرابی می ماند در کویر. انکار نمی کنم که در آستانه چهل سالگی، هنوز هم گاه یادداشت یا تحلیلی می نویسم و یا حتی مصاحبه ای جدی با صاحبنظری صاحبسخن انجام می دهم، از کار خود لذت می برم و امیدی تازه را حس میکنم کنم. اما خیلی زود، احساس یاس بازمی گردد و این پرسش که: دارم چه می کنم و به کجا می روم؟

نمی خواهم مخاطب و حتی اهالي مطبوعات را درباره وضعيت کنونی متهم کنم. اقتضای عصر ما این است. افزایش روز به روز تعداد سایت ها و روزنامه ها هم، صرفا از جنس تعدد است و نه تکثر و به کار بیلان نویسان دولتی می آید و حداکثر، پایان نامه نویسان دانشگاهی. کار ما که عمری یاس و لحظاتی امید را با گوشت و پوست خود لمس می کنیم؛ از این کارها و آمارها گذشته است.

انتهای پیام