نامه مهدیه گلرو به رییس جمهور: هنوز ممنوع الورودم

«مهدیه گلرو»، دانشجوی ستاره داری که سالهاست به دنبال رفع مشکل خود است، در نامه ای در آستانه ی روز دانشجو به رییس جمهور، نوشت: آقای روحانی! شما حقوق دادن هستید و چنانچه میدانید بحث تحصيل از حقوقي است كه اساسا در قانون پيش بيني نشده است و به معني اخص، حقوق اجتماعي نيست كه بتوان به موجب حكم دادگاه از آن جلوگيري كرد.

متن کامل این نامه که نسخه ای از آن در اختیار انصاف نیوز قرار گرفته است، در پی می آید:

با سلام و احترام

ریاست محترم جمهور دولت یازدهم

در آستانه آخرین 16 آذر دولت تدبیر و امید وقت آن است از امید های به باد رفته و تدبیر های عمل نشده و کلیدهای شکسته در قفلها بگویم؛ وقت آن است از شعارها و قولهایی بگویم که نقش بر آب شده است، حرفهایی که جز امروز وقت دیگری برای گفتن از آن نمیبینم.

من مهدیه گلرو ورودی سال 82 در رشته اقتصاد صنعتی – دانشگاه علامه طباطبایی هستم. در سال 86 و پس از تغییرات پررنگ در فضای آموزش عالی من و تعداد بسیاری از دانشجویان معترض در کمیته انضباطی به دو ترم محرومیت از تحصیل همراه با ممنوع الورودی به دانشگاه محکوم شدم. آن هم در شرایطی که مشغول به تحصیل در ترم آخر بوده و در زمان اجرای حکم (خرداد 86) در آستانه امتحانات آخرین ترم تحصیلی بودم. این محرومیت در پایان هر ترم تمدید شد و در تمام آن سالها همواره از طریق وزارت علوم وقت پیگیر احقاق این حق پایمال شده بودم.

در جریات اعتزاضات به انتخابات سال 88 بازداشت شده و 30 ماه را در زندان گذراندم. در اولین روزهای پس از آزادی به دانشگاه علامه مراجعه کرده و با نامه اخراج خود با تاریخ 19/2/90 مواجهه شدم. این در حالی است که در تاریخ مذکور در حال گذراندن دوره محکومیت خود بودم و در این روند بررسی پرونده آموزشی ماده های 48-49-50 مشور حقوق دانشجویی نادیده گرفته شده است.

از دولت مهرورزی آنقدر ناامید بودم که تلاشی برای پیگیری حقوق از دست رفته خود نکنم! اما روزگار تدبیر و امید آمد، کسی که ستاره دار بودن ما را به سخره سروان و سرگرد می خواند رفت و جای خود را به شما داد. شما که در اولین روزها ما را امیدوار کردید و در زمان کارزار انتخاباتی خود تاکیدات زیادی بر وضعیت دانشگاه، دانشجویان و اساتید نمودید در جایی گفتید: «کرامت را به دانشگاه و دانشجو باز می‌گردانید»، جای دیگری نیز با اشاره به دانشجویان محروم از تحصیل تاکید نمودید که: «باید عنوان دانشجوی ستاره‌ دار را کنار بگذاریم؛ دانشجو باید در فعالیت سیاسی و علمی آزاد باشد و خطوط قرمز اقدامات او مصالح و منافع ملی است».

اما من هنوز ممنوع الورود به دانشگاه هستم، کرامت من کجاست؟! من هنوز ستاره دارم، از روزهای اول دولت یازدهم کفش آهنین پوشیدم و از اولین کسانی بودم که در زمان فراخوان آقای توفیقی مدارک و نامه و درخواست را روانه وزارت علوم تدبیر و امید کردم اما از تدبیرش حق ما برنگشت و از امیدش، امید سالهای جوانی بر باد رفته ما برنگشت. هر روز کسی مانع بود؛ یک روز یک نماینده تندرو در مجلس، روز دیگر نیروهای امنیتی، روزی وزارت علوم تحت فشار بود و نمیشد وارد پرونده شود و یک روز که همه آماده امضا بودند رئیس دانشگاه از اخلال در نظم دانشگاه و کرسی ریاستش بیم داشت.

آقای روحانی!

شما حقوق دادن هستید و چنانچه میدانید بحث تحصيل از حقوقي است كه اساسا در قانون پيش بيني نشده است و به معني اخص، حقوق اجتماعي نيست كه بتوان به موجب حكم دادگاه از آن جلوگيري كرد. بنابراين اشتغال به تحصيل از مواردي است كه حق ذاتي و اساسي اشخاص است و نمي‌توان آن را سلب كرد. وقتي ما زنداني ها را تشويق مي‌كنيم كه درس بخوانند و ادامه دهند چطور مي‌شود كسي كه بيرون از زندان است را بخواهيم بگوييم حق ندارد درس بخواند؛ اين موضوع پارادوكس است. در این سالها به همت سیاستهای غلط ارزش مدارک دانشگاهی کاهش یافته است و بارها برای دلداری از عزیزان و رفقایمان شنیده ام که نداشتن این مدرک مهم نیست اما زخم عمیقش همچون خوره تمام وجودم را میخورد و هر سال مهر تعداد سالها را از 82 میشمارم. در طول دولت حضرتعالی بارها بسیار امیدوار شدم و بارها ناامید، بارها قولها داده شد بارها بیم ها حواله گشت. من به شما رای داده ام هر چند در دوره ریاست جمهوری شما هم بی نصیب از زندان و انفرادی نبوده ام اما به عنوان یک شهروند ایرانی بنا به گفته خودتان محق سوال کردن از شما هستم.

غرض این نامه شرح سنگینی بار 10 ساله این ستاره هاست، نمیدانم امیدوار باشم که ندانید بر ما چه رفته که نهج البلاغه از حاکمان بی خبر از مردم گفته یا امیدوار باشم که بدانید که ما را از تدبیر و امید وعده داده شده بی نصیب گذاشته اید.

هر بار می گویم این آخرین نامه است، این آخرین بار است که به وزارت علوم می روم اما دوباره و دوباره می روم و می نویسم چون ایمان دارم حق گرفتنی است.

مهدیه گلرو 15/9/95

پی نوشت 1:

ماده 48. حق دفاع

دانشجو حق دارد در برابر اتهام وارده، از خود دفاع کند دفاعیات دانشجو پس از انجام مصاحبه حضوری با وی به صورت کتبی اخذ و صورت‌جلسه می‏شود.

ماده 49. حق استماع دفاعیه

دانشجو حق دارد در جلسه شورای انضباطی دانشگاه حاضر شود و به‏صورت شفاهی دفاعیات خود را به سمع اعضای شورا برساند.

ماده 50. حق اطلاع از حکم

حکم شورای انضباطی باید به صورت کتبی به دانشجو ابلاغ شود رئیس یا دبیر شورای انضباطی دانشگاه باید احکام صادره را حداکثر تا یک ماه
پس از صدور، به دانشجوی متهم ابلاغ و رسید دریافت کند. «در صورتی که دانشجو به دلایل غیرموجه، از اعلام رؤیت حکم اولیه خودداری کند، حکم اولیه عیناً قطعی محسوب می‌شود.» ‏احكام شورای انضباطي بدوي دانشگاه با امضای رئيس شورای بدوي و احكام شورای انضباطي تجديد نظر با امضای دبير شورای انضباطي تجديد‌ نظر دانشگاهو احكام شورای انضباطي مركزي دانشجويان با امضای دبير كميته مركزي ابلاغ مي‌شود.

پی نوشت 2:

کلیه اوراق مربوط به اخراج و تعلیق قابل ارائه میباشد

پینوشت 3:

کپی کلیه نامه ها به روئسای وقت دانشگاه و مسئولین وزارت علوم موجود است.

انتهای پیام