فرا متن برجام و افزایش قیمت نفت

«علی اکرمی»، کارشناس انرژی، در یادداشتی در پاسخ به پرسش کانال از نفت چه خبر نوشت:

برجام یک متن صرف نیست، حداقل از دید ایران این متن همراه فرامتنی است که می باید متضمن توسعه و رشد اقتصادی باشد.

در فضای پسابرجامی کلیه توافقات و اثرگذاری های جمهوری اسلامی لزومآ می باید در این فرامتن بررسی و سیاستگذاری شود. و صادرات نفت و توسعه گردشگری و دیگر تصمیمات اقتصادی نیز از این الزام پیروی خواهند کرد.

در اجلاس اخیر اوپک ایران و دیگر کشورهای عضو با همراهی روسیه موفق شدند با استفاده از راهکار کاهش تولید موفق به افزایش قیمت نفت شوند.

در اولین نگاه این امر موجب افزایش درآمدهای کشورهای صادر کننده می شود اما تاثیرات این افزایش نرخ بر فضای بین المللی چیست؟

دو ابرقدرت قدیمی از این افزایش متنفع می شوند، روسیه می تواند قیمت صادرات نفت و گاز را افزایش دهد و برای ایالات متحده نیز تولید شیل اویل اقتصادی تر و توجیه پذیرتر می شود.

اما اروپایی ها چطور؟ مصرف کنندگان همیشگی انرژی از این مساله متضرر می شوند، بحرانهای مالی در اتحادیه اروپا افزایش می یابد و هزینه ها بیشتر و رشد اقتصادی کمتر می شود.

این اقدام موجب چه تاثیراتی در فضای بین المللی خواهد شد؟

کاهش رشد اقتصادی موجب کاهش تاثیر اروپا در مسائل بین المللی خواهد شد و افزایش بدهی های این دولتها آنان را به سمت توافقات با طلبکاران سوق می دهد.

همچنین اروپاییان می کوشند تا با معاهداتی مانند توافق پاریس فشار بر کشورهای تولید کننده انرژی های آلاینده را افزایش دهند و به مرور انرژی های متفاوت را جایگزین سوختهای فسیلی کنند.

هیچیک از اعضای اوپک بجز ایران توان تولید و عرضه نفت خود را بدون کمک اروپا ندارند و این موضوع که برخلاف ایران از افزایش درآمدهای نفتی سایر کشورهای اوپک شرکتهای غربی مستقیما متنفع می شوند، می تواند تهدیدی برای حمایت معنوی آنها از ایران و فرامتن برجام باشد.

اینجاست که ایران نیز باید برای انتقال ماهیت برجام از متن به فرامتنی که تسهیل کننده رشد و توسعه اقتصادی باشد با برگهای خود بازی را تدوین کند.

به عنوان مثال در پتانسیل سنجی شرکت آلمانی لامایر پتانسیل بادی قابل استحصال در کشور در حدود ۱۰۰ هزار مگاوات برآورد شده و این درحالیست که حداکثر توان تولیدی نیروگاه اتمی بوشهر هزار مگاوات است.

راهکارهای مبتنی بر افزایش همکاری با اروپاییان و همسویی با سیاستهای انان در بخش انرژی های نو می بایست به عنوان اصلی ترین استراتژی راهبری ایران در حوزه انرژی تعیین شود. منابع ناشی از افزایش قیمت نفت نیز به این مسیر هدایت شود تا با همراهی حداکثری اقتصادی با اروپاییان حمایت حداکثری آنها از تفاهم های بین المللی ایران نیز تضمین شود.

در این استراتژی با توجه به موانع بوروکراتیک و سنتی داخلی که کاهش مصرف سوخت داخل را تقریباً غیر ممکن ساخته است، آسیب پذیری ایران در آینده پیچیده تر بازار انرژی به حداقل می رسد.

انتهای پیام