«قهرمان‌های خاموش که می‌تمرگند»

نشان شجاعت فقط متعلق به آن سربازِ از خودگذشته نیست که برای باز کردنِ معبر، قدم در راه بی‌بازگشت می‌گذارد. آن سیاستمدار از خود گذشته که تمام بار تقصیر و ذلتِ شکست را بر دوش خود می‌گذارد و ننگ بدنامی و نفرین شدن در تاریخ را به بهای آبرو می‌خرد تا ملت‌اش «احساس» سربلندی کند هم سزاوار تکریم است.

نشان لیاقت فقط از آنِ‌ ناپلئون بوناپارت‌ها نیست که سرمستانه – تا روز شکست – زمین فتح می‌کنند، پیروزمندانه می‌تازند و کشورگشایی می‌کنند. «شارل موریس تالرآن»ها هم که در روز شکست با رقیب به مذاکره می‌نشینند و «سازش» می‌کنند تا تمامیت ارضی، هویت و امنیت مردم‌شان را برای نسل‌ها حفظ کنند هم شایستهٔ افتخارند.

عزت نفس و شجاعت فقط منحصر به عاملان و فاتحان عملیات‌‌های نظامی نیست. آن فرماندهٔ جنگ که پیشنهاد می‌دهد قطعنامهٔ آتش‌بس به نام او امضاء شود و سپس اعدام‌‌اش کنند تا ذره‌ای بر غرور «مردم» خدشه وارد نشود هم عزت و شجاعت دارد.

هنر قطعاً این نیست که با تندگویی و شعار و نفس‌کش طلبیدن از کیسهٔ منافع ملی، امنیت و سلامت مردم برای محبوبیت و کسب چند رای برای خودمان هزینه کنیم. هنر این است که با تدبیر و درایت و صبر از کیسهٔ محبوبیت و آرای خود برای منافع ملی، امنیت و سلامت مردم خرج کنیم.

شجاع‌ترین و دلسوزترین مردان تاریخ الزاماً آن‌هایی نیستند که از فوروم‌های بین‌المللی – به بهای ده‌ها قطعنامه تحریمی و انزوای سیاسی کشور – بی پروا و بی محاسبه برای ابرقدرت‌ها شاخ و شانه می‌کشند. شجاع‌ترین و دلسوزترین انسان‌ها کسانی هستند که آب بر آتش تحریم و جنگ می‌ریزند و بعد – آهسته و بی ادعا – در کنج تاریخ می‌تمرگند!

«شرایط کاملا عادی» نیست آقای مدیری! با انتخاب تندروترین و ضدایرانی‌ترین کابینهٔ آمریکا، عملاً وارد بحران‌سازترین و حساس‌ترین فضای بین‌المللی در چهار دههٔ گذشته شده‌ایم. خطر بسیار جدی است! اما شما باز از تریبون چند ده میلیون‌ مخاطبی خود برای تهییج احساسات و تحریک افکار عمومی استفاده کنید تا بر آتش تندروی و شعارزدگی بدمید و فضا را برای عقل و درایت و «رفتار مسئولانه» تنگ‌تر و تنگ‌تر کنید…ما هم باز- اگر مجالی بود – آب بر آتش جنگ و تحریم می‌ریزیم و دوباره می‌تمرگیم…