درددلهای یک نابینای رشتی
روز جهانی نابینایان، فقط یک مناسبت تقویمی نیست؛ یادآور مسئولیتی است که جامعه در قبال افرادی دارد که با وجود محدودیت بینایی، بینش روشنی به زندگی دارند. نابینایان بخشی از جامعهاند که بارها از «دیدن» محروم ماندهاند؛ نه فقط از دیدن با چشم، بلکه از دیدهشدن توسط مسئولان، شهرسازان و تصمیمگیران.
به گزارش سایت گیل خبر (گیلان)، «برای شنیدن واقعیت از زبان خود آنها، با یکی از نابینایان رشتی گفتوگو کردیم. او از وضعیت نامناسب خیابانها و مشکلات استخدام و امور اداری گفت؛ مسائلی که سالهاست در سکوت ادامه دارند.
او در گفتوگو با خبرنگار گیلخبر میگوید: «حدود ۹۰ درصد خیابانهای شهر برای نابینایان مناسبسازی نشده و همان ۱۰ درصدی هم که انجام شده، ایراد دارد. مسیرها ناقص هستند، موزاییکهای ویژه نابینایان درست چسبانده نشده یا در وسط مسیر با موانع مختلف روبهرو میشویم.»
او با اشاره به بیتوجهی به قانون سه درصد استخدام برای افراد دارای معلولیت افزود: «در آزمونهای استخدامی خیلی از دوستان نابینای من قبول شدند، اما در مرحله مصاحبه ردشان کردند. این قانون فقط روی کاغذ اجرا میشود و در عمل فرصت برابری برای ما وجود ندارد.»
این شهروند نابینا در ادامه میگوید: «از بین همه ادارات، فقط اداره بهزیستی برای نابینایان مناسبسازی شده. برای انجام کوچکترین کار در بقیه ادارات باید همراه داشته باشیم. حتی در بانکها هم وضعیت همینطور است. با وجود بخشنامه بانک مرکزی که اجازه میدهد نابینایان به تنهایی امور بانکیشان را انجام دهند، بعضی بانکها همچنان مانع میشوند و مجبورمان میکنند برای باز کردن حساب یا انجام کارهای ساده، وکیل بگیریم و هزینه بدهیم.»
روز جهانی نابینایان یادآور این نکته است که جامعه و مدیران محلی باید فراتر از اقدامات نمادین حرکت کنند؛ تا روزی که نابینایان برای عبور از خیابان یا انجام یک کار اداری، به همراه اجباری و ترحم دیگران نیاز نداشته باشند.»
انتهای پیام
