مقدمه ای بر اخلاقیات مداحی / علی حسینی

به گزارش انصاف نیوز، سید حسن الحسینی در وبلاگ شخصی خود نوشت:

وقتی جامعه جوان مواضع پر خطای برخی از مداحان را می بیند و هتاکی ها و دریدگی های اهل بغی و گناه را در کلام و رفتار آن ها متجلی می بیند؛ نسبت به بسیاری از معارف حقه نیز شک می کند. وقتی انبوه تردیدهای فوق، با برخی رفتارها و سوء عملکردها نیز همراه می شود، بدیل حکومت دینی موجود را نه سکولاریسم که منش ها و روش های لائیک شکل می دهند؛ به فرضیه ای قابل توجه مبدل می سازد .
اهانت مداحان به برخی از صحابه پیامبر عظیم الشان، به برخی از مراجع تقلید ، به برخی از شخصیت های و احزاب خدوم سیاسی  – اجتماعی و روشنفکران مسلمان و یا سامان بخشی به برخی از تند روی ها، همه و همه از ضرورت رعایت اخلاقیات این حرفه یا فعالیت حکایت می کند .
واقعیت این است که، در اصل و بنیاد، مداح اقامه کننده روضه ؛ باید به ترویج مکتب اهل بیت یاری برساند. تنها در این صورت است که مداح از عهده کار خطیر مداحی اهل بیت بیرون آمده و ماجور خواهد بود. تلازم قطعی این کار خطیر،همراهی مداحی با نیت صادقه الهی است و نه برای مرید پروری ، کسب درآمد و برقراری ستون معیشت بر مصیبت گرایی دینی و یا برای منویات شیطانی شهرت و شهوت. از این خواستگاه، رعایت اخلاق انسانی و دینی و سایر ضوابط عرفی و شرعی از ملزومات فعالیت مداحان می باشد.برای تحقق منظور پاک و درست فوق ، رعایت موارد اخلاقی ذیل به عنوان حداقل ها ضروری است :
1. حق دروغ بستن به ائمه اطهار را چه با توسل به توهمات خود ساخته و یا با توسل به روایات ضعیف و مجعول وجود ندارد .
2. حق بیان مطالبی ، با عنوان زبان حالی که مستوجب و متضمن کوچکترین توهین و یا ذهنیت سازی ناروا از ائمه هدی باشد وجود ندارد .
3. استفاده ابزاری از روضه و روضه خوانی، برای بهره گیری از قاعده این همانی و شبیه سازی تاریخی برای تجسم بد و خوب و یزید و امام حسین، در سیمای صف بندی ها و تقابل های سیاسی ٰدرون جامعه دینی ، برای حذف رقیب مسلمان و متدین قطعا بر خلاف اخلاق و حق است .  
4. از آنجا که اشعار معمولا با زیاده گویی و اغراق توام اند، استفاده حداقلی از شعر موضوعیت داشته و به احتیاط نزدیک تر به نظر می رسد.
5. تقید به مستند خوانی بر استفاده از حافظه و شعر ارجحیت دارد.
6. حق اهانت و فحش و یا تهمت بستن به مخالفین ائمه اطهار و یا آن کسانی که ممکن است غیر خودی بپنداریم وجود ندارد .
7. ایجاد جو ستایش برای این مسوول و آن مرجع و … فضای انتقاد سازنده و امکان اجرای امر به معروف و نهی از منکر را از بین می برد.
8. حق نا حق جلوه دادن دیگر ادیان و دیگر مذاهب برای هیچ کس بویژه برای مداحان که با احساسات افراد سروکار دارند؛ وجود ندارد .
9. حق تقدس آفرینی برای غیر معصوم به شکل مستقیم یا غیر مستقیم وجود ندارد.
10. بیان فضیلت ها برای معصومین ( ع ) نیز تا آنجا که در مورد هر یک واقعیت دارد مجاز است؛  نمی توان به مضمون نقل مجعول نزلونا عن الربوبAیه و قولوا من فضلنا ما شئت ؛ به دلیل ترویج دروغ و فساد پایبند بود.
11. حق روضه خوانی در جمع و برای دیگران ، به شرطی وجود دارد، که آگاهی کافی از متن ارائه شده وجود داشته باشد و بدون بصیرت چیزی بر زبان نیاید.
12. زیاده روی و غلو در مورد ائمه اطهار، از اساس باطل و غیر قابل قبول و موجب ناشنودی صاحب روضه خواهد بود .
13. الغای استغنای از معرف حقه و تکالیف قطعی با عزادری و حب اهل بیت نادرست و مغایر با هدف شرع می باشد .
14. هدف غایی روضه ، گریاندن مردم و یا به تباکی کشاندن مردم نیست ، بلکه وظیفه روضه خوان بیان حقایقی است که البته متاثر کننده است و وظیفه مخاطب تباکی و گریه از سودای دل است .
15. حد نگه داشتن در محتوا و زمان در روضه خوانی ،سبب حرمت روضه است.
16. عدم جایگزینی روضه با منبر ، وعظ و خطابه های آگاهی بخش دینی، به توسط علمای دین است . 

انتهای پیام