وحدت: همه با هم یا همه با من؟

حجت الاسلام احمد حیدری در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

چند روزی است که ندای وحدت طلبی از دهان مسئولان خطاب به ملت به گوش می‌رسد و از جمله امام جمعه تهران آقای علی ‌اکبری، در خطبه‌های نماز جمعه گفته‌اند:
🔹 «برای رسیدن به هدف‌های بزرگ، راه ما فقط و فقط اتحاد است. موفقیت‌هایمان در گذشته به خاطر وحدت بوده و هر آسیبی که دیده‌ایم، به خاطر تفرقه‌ها و نفرت‌پراکنی‌ها بوده است. وقتی می‌بینیم دشمن چطور از اختلافات ما خوشحال می‌شود؛ باید با هم متحد شویم. این اتحاد است که ما را به مرحله جهاد کبیر، که “صیانت از ایمان و امید مردم و جامعه” است، می‌رساند.»

در معجزه‌آفرین بودن وحدت ملی هیچ سخنی نیست و قران خدا در وهله اول همه “خداباوران” را به وحدت حول محور «توحید و “ارباب” نگرفتن دیگران»، فراخوانده: «قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ تَعَالَوْا إِلَى كَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلَا نُشْرِكَ بِهِ شَيْئًا وَلَا يَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ»(آل عمراان/64) و در مرحله بعد مسلمانان را حول محور توحید به وحدت فرا می‌خواند: « وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا»(آل عمران/103).

امام فقید امت و بنیانگذار انقلاب هم در طول دوران ده ساله رهبری خود، صبح و شام به وحدت کلمه دعوت می‌کرد و مردم کم و بیش شاهد برکات این وحدت در مقابله با محاصره اقتصادی جهاانی و جنگ تحمیلی هشت ساله بودند ولی متأسفانه در سال‌های اخیر شاهد انشقاق بین صفوف ملت و انشقاق بین نگاه رسمی و مردم هستیم و امروز این انشقاق اظهر من الشمس است و نمود آن را در عدم استقبال مردم نسبت به انتخابات سال‌های اخیر به‌خصوص انتخابات اخیر مجلس و خبرگان و اعتراضات گسترده سال‌های اخیر بخصوص سال 1401شاهد بوده و هستیم.

دعوت امروز مسئولان گر چه پسندیده است ولی با یک سؤال مواجه است. مردم می‌گویند منشأ انشقاق امروز جامعه بیشتر خود مسئولان هستند. آنها هستند که با نشنیدن اعتراض مردم و تمکین نکردن بدان و با ایجاد نکردن زمینه‌های حضور همگانی در انتخابات و …، مردم را از خود رانده و دو دستگی مهم طرفداران و مخالفان خود را در زمینه‌های بسیاری از جمله حجاب و … ایجاد کرده‌اند و لذا با توجه به این رفتار، از برخی منادیان امروزی وحدت این سؤال را دارند که:
🔹 وحدت یعنی چه؟
وحدت یعنی همه با من؟
یا همه با هم؟

اگر معنای وحدتی که بدان دعوت می‌کنید، «همه با من» بودن است، که سال‌ها است با بیان و عمل به این وحدت دعوت می‌کنید و چنین دعوتی به طور طبیعی هیچگاه اجابت نخواهد شد و خود این دعوت، بزرگترین منشأ انشقاق است! اما اگر معنایش «همه با هم» بودن است، که سالهاست دلسوزان و مردم شما مسئولان را به این وحدت فرامی‎خوانند ولی اجابت نمی‌کنید!

اگر الان در این دعوت جدی هستید، پس بیائید در قدم اول “مردمِ خواستار سربلندی کشور” را با تمام طیف‌های رنگین‌کمانی‌اش به رسمیت بشناسید و بدانان اقبال کنید و اعتراضاتشان را بشنوید و در صورت وارد نبودن، قانعشان کنید و در صورت وارد بودن، بپذیرید و اصلاح کنید تا مردم باور کنند که در نظام جایگاهی دارند و “ید جماعت”، خود را نمایان سازد و معجزه کند که «ید الله مع الجماعة».

وقتی موجبات انشقاق از طرف برخی مسئولان بوده، موجبات وحدت نیز باید از جانب مسئولان شروع شود تا همه گیر گردد. بیائید به مردم بباورانید که آنان صاحبان اصلی کشورند و باید “سالار” باشند و همه امور باید حول خواست آنان بچرخد. آری؛ این گوی و این میدان.

انتهای پیام