در فضیلتِ ادب، در شرافتِ اخلاق! | غلامرضا بنی اسدی

غلامرضا بنی اسدی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

شرافت یک فضیلت اخلاقی است. التزام به آن آدمی را تا رفتار در سپهر مکارم اخلاق نیز برمی کشد. شرافت را باید کسب کرد. کالایی نیست که در بازار بفروشند. اعطایی هم نیست که کسی را به اهدای آن شریف سازند. اکتسابی است و در ادبیات گفتاری و رفتاری افراد جانمایی می شود و جلوه گری می کند.

بر همین اساس می توان گفت که خوب و بد آدم ها در کلمات شان متجلی می شود. از آنچه در باره دیگران می گویند. به ویژه وقتی در کالبد خوانی جسم افراد، به جغرافیای سفلی شان توجه می کنند، واقعیت خود را به رخ می کشند. وزن هر کس به اندازه حرف های اوست است. کسی که نیمه پایین آدم ها را می بیند و دیگران را به آن می خواند، واقعیت نمایی از خویش می کند. به واقع هرکه از آنچه در سفره دارد تعارف می کند. کسی، برای سفره دیگران، میهمان نمی خواند.

شوربختانه برخی از این بدکلامان و بد دهانان در جایگاه تعلیم گری هم می نشینند. تریبون دارند، صوت و تصویر دارند. معلوم است که وقتی اینان تعلیم گر باشند، تعلیم یافتگان شان چه خواهد شد. فکر می کنم اینجا می شود این ضرب المثل را بازخواند که؛ “اگر ز باغ رعیت ملک خورد سیبی/ برآورند غلامان او درخت از بیخ…”

وقتی که تعلیم گر نا صواب گوید، شاگردانش کمتر از حرام، مرتکب نخواهند شد. وقتی بزرگ شان که پیشتر کلمات را بزک می کرد بعد ماجرای مذاکرات غیر مستقیم ایران و آمریکا، چنین عنان اختیار از دست داده و در سفلای بدن فلان گرفتار است از پروژه بگیرانی که به ازای فحش فاکتور می نویسند چه توقع؟

بگذریم، نجابت باید ذاتی افراد باشد تا راه پندار به گفتار را بی فاصله طی کند. اگر عارضی باشد به سان گریم است که در برابر اولین تکان فرو می ریزد. باری، ارزش هر فرد به اندازه همان است که می اندیشد. کسی که گرفتار نشیمنگاه و شرمگاه فلان می شود، بالانشینِ تن خود را باید عیب یابی کند.

صدایشان به تمسخر و تهدید بلند است. انگار کسی در باغ سبز نشان داده است. بایدشان گفت مسئولان ما و ملت ما هرگز به آمریکا امید نبسته است. همه به اندازه شما شناخت دارند. خیلی هم بهتر از شما قامت حریف را وجب می کنند. اگر از مذاکرات استقبال می کنند، اگر فضا را خوب می خواهند نه از حریف بدسابقه که به تدبیر نظام و توان فرزندان دیپلمات خویش باور دارند. به لطف خدا بر نیکو تقدیر کردن به رغم تدبیر و برنامه های بیگانه امید بسته ایم. دیپلمات هایی که بیانیه نمی خوانند و انشا نمی نویسند که با ظرافت های کار سیاسی، دست سیاه کاران را هم از پشت می بندند.

قطعا کسی به باد تکیه نمی کند. سنجیده پیش می رود. بازی دشمن را بر هم می زند و راه را به سوی موفقیت باز می کند. این را بدانند همه بدگویان و بدخواهان که ما «ناامید» نمی شویم، هم مچ بانیان تحریم را-ان‌شاءالله_ می خوابانیم و هم دست کاسبان تحریم را می خوانیم. با دیپلماسی فعال در دایره تصمیم نظام، زیر میزی می زنیم که صهیونیست ها می چینند. بدگویی ها را به سان لقمان به حکمت، عبرت خوانی می کنیم تا حال جامعه خوش شود به لطف خدا. یا علی!

انتهای پیام