اسراییل شمشیر داموکلس مذاکرات | ابوالفضل نجیب

ابوالفضل نجیب، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

به نظر می رسد در حال حاضر دو جریان در روند مذاکرات ایران و آمریکا در صورت ظاهر نقش اهرم فشار و به تعبیری کارت بازی در مذاکرات با هدف انتفاع بیشتر را ایفا می کنند. این دو اهرم یکی جریان مخالف مذاکره در داخل ایران است که به جریان رادیکال شناخته می شود و طیف های مختلفی را شامل می شود.

اگر چه این جریان رادیکال در نهایت و پس از اظهارنظرهای رهبری تا حدودی تغییر موضع داده و مذاکرات را به رسمیت شناخته، اما در عین حال با ابراز ناخرسندی کردن از نتایج مذاکرات تلویحن بر مخالفت ماهوی خود با مذاکرات تاکید دارد. در آخرین مورد از اینگونه موضع گیری های دوگانه می توان به اظهارات فواد ایزدی ارجاع داد.

او که همچنان مخالف مذاکره با آمریکا است، اما تصریح دارد که مذاکرات تصمیم مجموعه نظام و به‌واقع راس نظام بوده و اگر مخالفتی هست برای جلوگیری از اشتباهات گذشته است. او در عین حال در خصوص چشم انداز مذاکرات بدبینی خود را کتمان نمی کند و در توجیه نفس مذاکرات و رفت و آمدهای طرفین می گوید، «این را دیگر باید از مسئولین بپرسید. منتهی ممکن است توجیه داشته باشند شبیه اینکه بالاخره نامه‌ای آمده و ما نمی‌توانستیم آن را بی‌پاسخ بگذاریم یا اینکه اگر طرف مقابل صحبت از مذاکره کند و ما واکنشی نداشته باشیم افکار عمومی نسبت به ما بدگمان خواهند شد. اما اگر هدف رفع تحریم است این اتفاق نخواهد افتاد.»

اگر مواضع این گروه را بتوان به تعبیری کارت بازی وزارت خارجه در مذاکرات و با هدف امتیازگیری تعبیر کرد، می شود مواضع جریان های تندرو و رادیکال داخلی آمریکا که در صورت ظاهر نه تنها مخالف با روند موجود مذاکرات که خواهان گزینه جنگ هستند، به نوعی کارت بازی تیم ترامپ در مذاکرات و برای گرفتن امتیازات بیشتر تلقی کرد.

اگر این دو جریان داخلی دو دولت را به مثابه یک تاکتیک تجربه شده و کارت بازی در مذاکرات مفروض بداریم، یا حداقل به مثابه اهرم هایی که خواسته یا ناخواسته قادر به ایفای چنین نقشی در روند مذاکرات باشند، در این صورت نمی توان و نباید از نقش موازی اسرائیل به عنوان کارت بازی و بازدارندگی توافق احتمالی غافل بود.

با این توضیح که نقش اسرائیل در این خصوص نه تاکتیکی که از اساس و بنیان در مخالفت و تقابل با نفس مذاکره و نتایج مترتب بر آن بوده و خواهد بود. آنچه از مواضع اسرائیل در طی دو هفته گذشته شاهد بودیم ناظر بر این واقعیت است که آنها با هر گونه توافقی که تضمین کننده منافع ایران و مهمتر بقای فعالیت های هسته ای ایران باشد، به شدت مخالف هستند.

مانور اخیر اسرائیل و شبیه‌سازی عملیات نظامی علیه مراکز هسته ای ناظر بر این ادعا است. از این منظر می توان اسرائیل را همزمان با تندروهای داخلی امریکا به کارت بازی ترامپ در جریان مذاکرات و به بیان صریح‌تر اهرم فشار و تهدیدی بالقوه جهت امتیازگیری بیشتر تلقی کرد.

شکاف حاصل میان آمریکا و اسرائیل اگر چه می تواند به گونه ای فرصت برای جمهوری اسلامی در روند مذاکرات و در نهایت عادی سازی مناسبات بیانجامد، اما در عین حال این شکاف اگر با هوشمندی و عقلانیت مدیریت نشود، می تواند نتایج معکوس و به تعبیری شمشیر داموکلس در روند مذاکرات تبدیل شود.

انتهای پیام