ملاله یوسف‌زی برنده امسال جایزه صلح نوبل

“ملاله یوسف زی” و “کایلاش ساتیارتی” (Kailash Satyarthi) به صورت مشترک به عنوان برنده جایزه صلح نوبل امسال (2014) اعلام شدند.

به گزارش ایسنا به نقل شبکه اسکای نیوز عربی، رئیس کمیته نروژی نوبل اعلام کرد که ملاله یوسف زی پاکستانی به دلیل تلاشهایش برای ارتقاء سطح تحصیل بانوان در پاکستان برای این جایزه برگزیده شده است.

با اهدای جایزه نوبل به ملاله ١٧ ساله، او جوانترین فردی است که برنده جایزه نوبل شده است.

 

ساتیارتی نیز از فعالان حقوق کودکان در هند و از افراد پیشرو در مبارزه با کار کودکان محسوب می شود و تاکنون سازمانش 80 هزار کودک را از کار اجباری خلاص کرده و به بازپروری و تحصیل آنها کمک کرده است.

کمیته صلح نوبل از این دو به خاطر “مبارزه شان علیه سرکوب کودکان و جوانان و مبارزه برای حق تحصیل همه کودکان” تقدیر کرده است.

 

از ملاله به عنوان مظهری از آموزش برای دختران پاکستانی و نمادی برای ترغیب زنان این کشور برای مقابله با اقدامات وحشیانه یاد می شود اما نام ملاله یوسف زی زمانی بر سر زبان ها افتاد که شروع کرد به نوشتن یادداشت های روزانه اش در وب سایت بی.بی.سی. وی درباره زندگی زنان دره سوات پاکستان می نوشت؛ منطقه ای که زندگی مردم، به ویژه کودکان و دخترانش، زیر سایه سنگین آزار و خشونت طالبان است.

ملاله زمانی که یازده سال بیشتر نداشت، فعالیت اش را آغاز کرد اما خشم طالبان خیلی زود متوجه ملاله شد.

نهم اکتبر سال ۲۰۱۲ میلادی زمانی که ملاله با بقیه بچه ها در اتوبوس مدرسه نشسته بود، گروهی از مردان طالبان اتوبوس را متوقف می کنند و بالا می آیند. مردی فریاد می زند: «بگویید کدام تان ملاله اید، اگر دهان تان را باز نکنید، همه را می کشم» ملاله شناسایی می شود و مردان به سرش شلیک می کنند. او به شدت زخمی می شود، اما زنده می ماند و برای درمان به انگلیس منتقل می شود.

  

اولین نشانه های قدرت و نفوذ طالبان در پاکستان بعد از حادثه یازده سپتامبر در سال ۲۰۰۱ میلادی پدیدار شد. نیروهای ائتلاف به رهبری آمریکا به افغانستان حمله کردند و در سراسر پاکستان یک حس ضد غربی متولد شد.

شورشیان طالبان و تندروها در سالهای بعد سعی کردند در مناطق قبایلی پاکستان و همچنین دره سوات نفوذ و قدرت پیدا کنند. این وضع آنقدر پیش رفت که در سال ۲۰۰۷ طالبان در پیام رادیویی مردم را تهدید می کرد که اگر به سنت ها عمل نکنند مجازات خواهند شد.

در سال ۲۰۰۸ رهبر محلی طالبان ملا فضل الله تهدید کرد که اگر مدارس دخترانه ظرف یکماه بسته نشود عواقبش را خواهند دید.

ضیاء الدین یوسف زی، پدر ملاله که صاحب مدرسه ملاله هم بود از این تهدیدها ترسید. از ارتش پاکستان تقاضای کمک کرد. آنها به او اطمینان دادند که امنیت را برقرار می کنند و از او خواستند مدرسه را نبندد.

اما این اطمینان ارتش پاسخی به ترس های ملاله نبود. او در خواب هایش سایه سیاه طالبان را می دید که روی زندگی اش گسترده می شد. خاطرات روزمره مدرسه رفتنش و اینکه دوستانش چطور یکی یکی مجبور می شدند دره سوات را ترک کنند را در یک وبلاگ می نوشت.

وبلاگی که سرویس اردوی بی بی سی آن را بدون ذکر نام ملاله منتشر می کرد؛ وبلاگ یادداشت های دختر مدرسه ای پاکستانی.

با آنکه نام ملاله در وبلاگش نبود او از اینکه در مورد حق دختران از تحصیل بگوید و بنویسد ترسی نداشت. در سال ۲۰۰۹ در یک برنامه مشهور تلویزیونی که دوربین هایش را به دره سوات آورده بود صحبت کرد و از حق دختران و برای تحصیل گفت.

ملاله به مدرسه می رفت و می نوشت و با نگرانی روزگار می گذراند تا آنکه اتفاق بعد از ظهر پاییز سال ۲۰۱۲ افتاد و وقتی ملاله چشمانش را باز کرد خودش را در جهان دیگری یافت.

از زمانی که به سر ملاله شلیک شد او هوشیاری اش را برای روزها از دست داد. یک هلی کوپتر ملاله را از دره سوات به یک بیمارستان نظامی در پیشاور منتقل کرد؛ آغاز سفری که نه تنها ملاله را از دره سوات که از پاکستان دور کرد.

بیمارستان ارتش در پیشاور، دارای پیشرفته ترین تجهیزات در آن منطقه است و پرسنل ارتش و خانواده شان را درمان می کند.

گلوله از قسمتی از بالای ابروی چپ ملاله وارد سرش شده بود و با گذشتن از گردنش درمهره های پشت اش متوقف شده بود. او را عمل کردند و بعد تحت مراقبت ویژه گرفت. بعد از چهار ساعت وضعیت اش بدتر شد و کم کم به طور کامل بیهوش شد. مغزش به شکل خطرناکی متورم شده بود.

قسمتی از مغز ملاله آسیب دیده بود که تکلم و حرکت دست و پای راست را کنترل می کند. به گفته دکتر جنید خان که مسئول درمان ملاله بود، وضعیت او ریسک خیلی بالایی داشت.

در نهایت ملاله را عمل کردند و بخشی از جمجمه را برداشتند تا فشاری که روی مغز بود کم شود.

همزمان با این اتفاقات، افسران بیمارستان میزبان یک گروه از پزشکان انگلیسی بودند که از بیرمنگام به پاکستان آمده بودند تا به پزشکان ارتش مشاوره بدهند.

در پانزده اکتبر سال ۲۰۱۲ ملاله به بیمارستان کویین الیزابت بیرمنگام منتقل شد و مراحل بهبود را خیلی خوب گذراند. آنطور که پزشکان می گویند علاوه بر کیفیت و نوع مراقبت روح مقاوم و اراده خودش خیلی کمک کننده بود.

 

ساتیارتی 60 ساله از دنباله روهای ماهتما گاندی و جنبش اعتراضات بدون خشونت وی است که تلاش های خود را از 1980 بر حقوق کودکان و مبارزه با کار اجباری آنها قرار داده است.

وی از پیشروان نهضت جهانی خاتمه دادن به بردگی کودکان است و تاکنون ده ها هزار کودک را از شرایط بد خارج کرده و امکان تحصیل آنها را فراهم کرده است.

انتهای پیام