«پروین عزیزم دق کرد و درگذشت»

فریبا داوودی مهاجر، روزنامه‌نگار سابق مقیم خارج کشور، در یادداشتی انتقادی پس از درگذشت «پروین بختیارنژاد» نوشت:

پروین عزیزم دق کرد و در گذشت و متحیر این آقای رضا علیجانی هستم که برای او غم نامه می‌نویسد تا مرگش را هم مصادره کند.

متحیرم تسلیت می‌گوید برای زنی که وقتی در بیمارستان جراحی سینه کرد به او گفت: پروین اینطور که آش و لاش شدی بعید می‌دانم مردی به تو نگاه کند.

در تمام این سال‌ها هیچکس از دردی که پروین برد سوال نکرد.

هیچکس نگفت چرا پروین با وجود همه‌ی خطراتی که تهدیدش می‌کرد بار سفر بست و رفت ایران.

هیچکس نگفت پروین در تمام سال‌هایی که در فرانسه بود و در سخترین شرایط زندگی کرد چه حال و روزی داشت. چه خشونتی را تحمل کرد که بازگشت به ایران را انتخاب کرد.

زنی که از دنیا رفت در حالیکه در آرزوی تلفنی با فرزندانش می‌سوخت.

با پروین در فرانسه چت می‌کردم و مرتب می‌گفت نمی‌دانی چه رنجی می‌برم. پروین منهدم شده بود.

وقتی هم به ایران بازگشت و چت می‌کردیم جمله ثابتش این بود فریبا نمی‌دانی چه رنجی می‌برم. به آخر رسیده‌ام. تمام شده‌ام.

برای رفتنش به ایران هزینه داد و بازجویی پس می‌داد و در رنج دوری از فرزندانش می‌سوخت.

پروین جانم اگر همه عالم به آقای رضا علیجانی تسلیت بگویند من فریاد می‌زنم که تو با چه دل شکسته‌ای و چه شرایط دشواری رفتن را پذیرا شدی.

پروین جان

خواهرم تو سال‌ها از خشونت نوشتی و به پای خشونت سوختی

پروین جان عزیزکم …. دختر جنبش زنان ایران …

بسیاری مردان سیاسی حقیقت را می‌دانستند و من به آنها در اوج خشونتی که تحمل می‌کردی گفتم شما که حقیقت را می‌دانید چرا سکوت می‌کنید.

بعضی می‌گفتند ما در اختلافات زناشویی دخالت نمی‌کنیم.

بعضی می‌گفتند ما با فلانی کار سیاسی می‌کنیم و هیچکس حاضر نشد جناب علیجانی را به چالش بکشد.

همچنان ایشان بود و مصاحبه‌هایش و به‌به چه‌چه‌هایش و رفتن به شبکه‌های تلویزیونی مختلف و شعار دادن‌هایش

و من آماده هجوم ایشان به خودم هستم … هجوم همه مردسالارانی که پشت به پشت هم از هر دسته و گروه ایستاده‌اند تا عریان یا پنهان خشونت تاریخی خود به زنان را زیر لوای دین یا سکولاریزم یا هر واژه دیگری پنهان کنند.

مردسالاری واژه هرزه گرد تاریخ که چه بسیاری از زنان در سکوت به پای آن سوختند.

انتهای پیام