“ترامپ زودتر از دولت ایران، قدرت را ترک خواهد کرد”

وبسایت رادیو ملی آمریکا در  یادداشتی به قلم آرون دیوید میلر پژوهشگر شناخته شده مرکز «وودرو ویلسون» و ریچارد سوکولسکی پژوهشگر اندیشکده «کارنگی» آورده است: دولت ترامپ اهداف واضحی را در سیاست خود نسبت به تهران تعقیب می‌کند: تهران باید شروط واشنگتن برای مذاکره مجدد درباره توافق هسته‌ای را بپذیرد، رفتار منطقه‌ای خود را تغییر دهد و به توسعه موشک‌های بالستیک خاتمه دهد. اما دولت ترامپ فاقد یک راهبرد واقع‌گرایانه برای پیشبرد این اهداف است.

به گزارش «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: خبر لغو معافیت خریداران نفت ایران که پومپیو دوشنبه آن را اعلام کرد، کمکی به حل این معضل نخواهد کرد. بلکه حتی خطر افزایش فشار بر مردم ایران را به دنبال دارد چه برسد به اینکه به تغییر حکومت در ایران منجر شود. فشار در قالب مجموعه‌ای از تهدیدات نظامی، تحریم‌های اقتصادی و انزوای دیپلماتیک در صورتی ابزاری مفید خواهد بود که با راهبردی واقع‌گرایانه و جامع همراه باشد. راهبردی که هم در آن هویج باشد و هم چماق. اما راهبردی‌ که خواستار تحقق صددرصدی توقعات دولت ترامپ باشد و در عین حال امتیازی به ایران ندهد، راه به جایی نخواهد برد.

دلیلش این است که صادرات نفت ایران را نمی‌توان به صفر برساند. دولت ترامپ هدف لغو معافیت از تحریم‌ها را با چند پیش‌فرض دنبال کرد: نخست اینکه عربستان سعودی و امارات برای حفظ ثبات بازار نفت، به تولید خود خواهند افزود. دوم اینکه خریداران عمده نفت ایران از جمله چین، هند و ترکیه تحت تاثیر تهدیدهای آمریکا، خرید نفت از ایران را به صفر خواهند رساند. و آخر اینکه ایران گزینه‌ای برای افزایش قیمت نفت صادراتی خود به منظور جبران کاهش درآمد خود نخواهد داشت.

اما واقعیت آنگونه که دولت ترامپ می‌خواهد پیش نخواهد رفت. بعید است عربستان و امارات به مدت زیادی افزایش تولید را برای کاهش قیمت در بازار حفظ کنند. نفت سنگین ایران که مورد نیاز بسیاری از پالایشگاه‌های جهان است را نمی‌توان با نفت خام سبک عربستان جایگزین کرد. ترکیه، چین، هند و احتمالا برخی متحدان اروپایی، به دلایل اقتصادی و ژئوپلیتیک احتمالأ راه‌هایی برای دور زدن تحریم‌های آمریکا خواهند یافت. و ایران توانایی کاهش صدور نفت از خلیج‌فارس را دارد. ایران تهدید کرده که تنگه هرمز را خواهد بست و می‌تواند حملات سایبری علیه زیرساخت تولیدکنندگان نفت در آن طرف خلیج فارس ترتیب بدهد.

تحریم‌ها تاثیری بر رفتار منطقه‌ای ایران نخواهند داشت. اعلام خبر لغو معافیت های نفتی بلافاصله پس از قرار دادن نام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در فهرست گروه‌های تروریستی آمریکا انجام شد. هیچ کدام از تصمیمات آمریکا به تغییر رفتار ایران منجر نخواهد شد.

ایران، حمایت از جریان‌های شیعه در عراق، سوریه، لبنان و یمن را برای منافع ملی خود حیاتی می‌داند که سدی دفاعی در برابر سلطه سنی‌ها و نفوذ آمریکا تلقی می‌شود. ایران آمادگی دارد برای دفاع از آنها، فداکاری‌های بزرگی به خرج دهد. گروه‌های منطقه‌ای متحد ایران نیز انگیزه و ابزار مختص خود را برای همکاری و حمایت از رفتار ایران دارند.

تغییر حکومت ایران یک خیال‌بافی است. وزیر امورخارجه آمریکا تاکید دارد که هدف کمپین فشار حداکثری بر ایران، بازگرداندن این کشور به میز مذاکره است. بعید است این طور باشد. هم پومپئو و هم بولتون، مدت هاست که هدف تغییر حکومت در ایران را دنبال می‌کنند.

۱۲ شرطی که سال گذشته پومپئو برای ایران وضع کرد، به معنی تسلیم شدن تمام و کمال ایران در پرونده هسته‌ای، رفتار منطقه‌ای، توسعه موشک‌های بالستیک و تمام رفتارهای دیگر غیرقابل برای آمریکا می‌باشد. ایران عجله‌ای برای مذاکره ندارد و ترجیح می‌دهد فعلا با امید پایان دوره ریاست‌جمهوری ترامپ بدون انتخاب مجدد به روال خود ادامه دهد.

تغییر حکومت با فشار خارجی یک خیال‌بافی است. مثلاً به تلاش‌های دولت ترامپ برای سقوط دولت مادورو در ونزوئلا نگاه کنید. آمریکا حمایت کشورهای زیادی را برای این هدف جلب کرده است، نایبان منطقه‌ای زیادی دارد، یک اپوزیسیون مشروع داخل ونزوئلا دارد و از یک دژ مجازی داخل اقتصاد ونزوئلا برخوردار است. با این حال آمریکا و متحدانش هنوز موفقیتی کسب نکرده اند.

برخلاف آن ایران هنوز در چشم میلیون‌ها ایرانی دارای مشروعیت است و چهار دهه است که قدرت را در اختیار دارد. ایران از حمایت چین و روسیه بهره می‌برد و با اپوزیسیون سازمان‌یافته‌ای در عمل مواجه نیست. اعتقاد به اینکه واشنگتن می‌تواند از شر ایران خلاص شود، رویاپردازی است. در واقع ترامپ احتمالا پیش از دولت ایران قدرت را ترک خواهد کرد.

ایالات متحده می‌تواند رنج زیادی بر ایران تحمیل کند اما قادر نخواهد بود موج اعتراضات داخلی را برای تغییر حکومت یا رفتار ایران به راه بیندازد. راهبرد دولت ترامپ تنها به فشار بر مردم ایران می‌افزاید، تنش‌ها در منطقه را بالا می‌برد و بر شکاف میان آمریکا و متحدان اروپایی می‌افزاید. و البته بر  ریسک برخورد نظامی میان ایران و آمریکا افزوده می‌شود که نتایجی نامعلوم و پیش‌بینی ناپذیر خواهد داشت  و پیامدهای نامطلوب متعددی برای منافع آمریکا در منطقه به دنبال می‌آورد.

انتهای پیام