کاش نام دکتر گلشنی به میان نمی‌آمد!

محمد زارع شیرین کندی در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز نوشت:

امروز از دکتر مهدی گلشنی به عنوان باعث و عاملِ اخراج یکی از استادان جوان گروه فلسفه علم دانشگاه شریف نام برده می شود. طبیعتا آدمی مثل من از کل ماجرا پاک بی خبر است و از روند این رویداد سخت بی اطلاع. آگاهی من از وضع علمی و پایه فلسفی مدرس اخراج شده هم چندان گسترده نیست: کتابی به انگلیسی درباره مفهوم قدرت در اندیشه هگل و نیز سخنرانی‌ای به فارسی در موضوع هگل و مدرنیته ها از او را می توان یافت و دید و شنید. اما اگر دکتر گلشنی در این سن و سال، با استفاده از قدرت و نفوذ سیاسی اش، مانعِ تدریس یک مدرس علاقمند و مستعد و آتیه دار، با هر گونه گرایش سیاسی، شده باشد، عملی بسیار نامقبول و نادرست مرتکب شده است. شک و تردید داشتم که یک چهره ماندگار و استاد نامدار در قد و قواره و حد و اندازه دکتر گلشنی وارد جزئیات استخدام یک نفر بشود. اما صدایی از دکتر عبدالکریم سروش از آن سوی عالم به گوشم رسید که تردیدم زائل و به یقین بدل گشت. ایشان با تعابیر ادیبانه‌ی خاص خودشان دکتر گلشنی را “شخصی ناشخیص” و “نفسی نانفیس” به شمار آورده اند که سینه ای پر کینه دارد؛ کسی که نه درک درستی از فلسفه علم دارد و نه از دین (البته این آخری را نمی توان جدی گرفت زیرا برخی آثار دکتر گلشنی از جمله کتاب “تحلیلی از دیدگاه های فلسفی فیزیکدانان معاصر ” ناقض این ادعاست). ایشان پیش از این نیز گلشنی را جزو قدرت پرستانی قلمداد کرده بود که از سابقه دست بوسی نیز بی نصیب نیست. علی الظاهر این استادان مشهور ما همدیگر را بهتر از هر کس دیگری می شناسند. نمی دانم نظر گلشنی درباره سروش چیست، تنها شنیده ام که سروش را دروغگو و متکبر دانسته و گفته است غرورش در حد فرعون است. اما مهم آن است که اینان دهه هاست در راس امور دانشگاه و دانشگاهیان و جزو تصمیم گیرندگان و مدیران اصلی آن بوده اند و گاه چنان مداخلاتی کرده اند که سرنوشت ها از این رو به آن رو شده است. کاش نام دکتر گلشنی، دانشمندِ پیرمرد و ریش سفید در راه وفاقِ علم و دین، در چنین ماجرایی به میان نمی آمد!

انتهای پیام