کنایه‌ای به چشم امید «کنفرانس ایران» به ترامپ و بنت برای دموکراسی

علی عبدی، پژوهشگر ایرانی که تا تابستان امسال، حدود شش سال در افغانستان زندگی می‌کرد، در یادداشتی تلگرامی درباره‌ی وضعیت افغانستان و نقش آمریکا در آن، به عنوان تجربه‌ای برای ایران، کنایه به شرکت کنندگان در کنفرانسی با عنوان «کنفرانس ایران» توسط تشکلی به نام «اتحادیه ملی برای دموکراسی در ایران»، نوشت:

دولت امریکا مادرِ بمب‌ها را سر مردم افغانستان ریخت و بیست سال به نام مبارزه با تروریسم سراغ باشندگانِ بی‌دفاعِ چهارگوشه‌ی افغانستان رفت و با هواپیماهای بدون سرنشنین خانه‌شان را ویران کرد و جان‌ ده‌ها هزارشان را گرفت و شبکه‌ای از پیمان‌کاران امنیتی و تاجران اسلحه و «متخصصان» توسعه را به افغانستان فرستاد و به نام دموکراسی و انتخابات، حکومتی عمیقا فاسد و قوم‌گرا و وابسته را بر قدرت نگاه داشت و آخر سر هم مملکت را به اسلامیت و افغانیتِ شرور و خودکامه و زن‌کُشِ طالبان بخشید که تا چند سال پیش دشمن‌شان می‌خواند، حالا قرار شده که پول‌های مسدودشده‌ی «مردم» افغانستان را هم به خانواده‌های قربانیان یازده سپتامبر ببخشد! آن هم در وضعیتی که ۹ میلیون افغان در آستانه‌ی قحطی و ۲۳ میلیون با گرسنگی شدید مواجه‌اند.

این اندازه بی‌شرمی و بی‌رحمی و کثافت را نمی‌توان به کلمه آورد و از نارساییِ زبانِ آدمیزادی برای توصیف وضعیت شرمگین نشد. قصه این نیست که «امریکا» و «جامعه‌ی بین‌المللی» مردم افغانستان را در مواجهه با تاریکی و جهالت تنها گذاشته‌اند و به آرمان‌های این بیست سال پشت پا زده‌اند. چنین گفتمانی اساسا بی‌ربط به وضعیت موجود و آشکارا دروغ و حقه‌بازی است.

قصه این است که امریکا و غرب و پیش از آن شوروی و شرق و وابستگان منطقه‌ای‌شان چهل سال است که با خون و رنج مردم افغانستان تجارت کرده‌اند و در فقر و بی‌جایی و بی‌کسی و همه‌ی بدبختی‌هایی باشندگان این جغرافیا چه داخل و چه خارج افغانستان به شکلی بی‌واسطه و عینی و بی‌پرده شریک‌اند. هر بازنمایی‌ای که در این روایت شک بیاندازد (که آش آن قدرها هم که شما می‌گویید شور نیست!) حتما با آن دولت‌های غارتگر و شرکای داخلی‌شان در افغانستان که در لباس رهبران قومی و زورمندان محلی سربرآوردند نسبتی دارد.

باورکردنی نیست که این وسط کسانی اهل جغرافیای همسایه هم پیدا شده‌اند که چشم امید به همان ترامپ و نتانیاهو و حالا به بایدن و نفتالی بنت دارند و می‌خواهند با اتحادیه‌سازی و کنفرانس‌های پرزرق‌وبرق برای ایران «هم» دموکراسی بیاورند! این حجم از ناراستی و نادانیِ آدمی غیر قابل باور است. غیر قابل باور.

انتهای پیام