سوال روزنامه‌ی جوان از فمینیست‌ها: آیا امکان این هست که مردان از نعمت نگاه محروم باشند؟
روزنامه‌ی اصولگرای «جوان» در یادداشتی با تیتر «محدود کردن مردان، جایگزین حجاب» به قلم فهیمه معماریانی پژوهشگر مسائل اجتماعی، نوشت:
از جمله مسائل و شبهاتی که درباره حکم حجاب در اسلام و چالش‌های اجتماعی آن مطرح می‌گردد و غالباً مبتنی بر رویکرد‌های فمینیستی هستند، این است که چرا در دین اسلام فقط به زنان دستور داده شده که خود را بپوشانند تا از نگاه نامحرم مصون بمانند، آیا منطقی‌تر نبود اگر خدا به زنان آزادی و حق انتخاب در پوشش می‌داد و در عوض به مردان دستور می‌داد که مراقب نگاه‌های خود باشند؟
قبل از ورود به بحث در مورد این مسئله ذکر یک نکته لازم است و آن هم اینکه این تصور نادرست است که ما فکر کنیم هیچ محدودیتی در دین اسلام متوجه مردان نیست و آن‌ها ملزم به رعایت و مراقبت از نگاه‌های خود نیستند، بلکه در دین اسلام کاملاً برعکس این ادعا و تصور را شاهد هستیم و در آیات و احادیث متعددی مردان به حفظ نگاه و مراقبت از به گناه افتادن ملزم شده‌اند و حرمت چشم‌چرانی و نگاه به نامحرم از واضح‌ترین احکام شرع اسلام است، بنابراین در مورد این پیشنهاد سازنده که توسط سؤال‌کننده محترم ارائه شده‌است باید عرض کنیم که چه زنان بی‌حجاب باشند و چه با حجاب باشند، این حکم در اسلام مطرح شده و به قوت خود باقی است.
اما در مورد اینکه چرا خداوند زنان را در نوع پوشش آزاد نگذاشته‌است، دو نکته قابل طرح است:
اولین دلیل این موضوع به ویژگی‌های فیزیولوژیکی مردان مربوط می‌شود، به این معنی که از ویژگی‌های مردان این است که با نگاه تحریک می‌شوند و این نکته یکی از تفاوت‌های مرد و زن است و بنا به گفته اکثر علمای علم اخلاق در مردان مهم‌ترین عامل به گناه افتادن و منحرف شدن از مسیر حق از این مسیر اتفاق می‌افتد، بنابراین برای جلوگیری از به فساد کشیده شدن مردان تنها تذکر به آنان مبنی بر مراقبت از نگاه کفایت نمی‌کند و نمی‌تواند ضمانت خوب و مطمئنی برای حل این مسئله باشد و به همین دلیل نیاز به یک مکانیسم قوی و بازدارنده‌تر در اینجا موضوعیت می‌یابد و لذا خداوند متعال به دلیل آگاهی از این مسئله و نیز به دلیل لحاظ کردن مصالح جامعه در احکام تشریعی اسلام، مکانیسم دیگری را که به مراتب قوی‌تر و مورد اعتمادتر است برای حل این مسئله در نظر گرفته و از زنان خواسته است که بدن خود را در مواجهه با نامحرم بپوشانند و از عشوه‌گری‌ها و دلبری‌ها در مقابل نامحرم بپرهیزند تا زمینه گناه را برای مردان فراهم نکنند.
دومین نکته‌ای که باید ذکر کرد، این است که اگر فرض کنیم که ادعای مطرح‌شده در سؤال در جامعه امروز واقعیت پیدا کند و از این به بعد به جای اینکه زنان خود را بپوشانند، این مردان باشند که ملزم به مراقبت از نگاه خود شوند و زنان قادر باشند هر طور که می‌خواهند در جامعه حاضر شوند. حال ما باید سؤال کنیم که آیا در این جامعه ادامه زندگی اجتماعی و تعامل افراد با هم امکانپذیر خواهد بود؟ اگر آری، چگونه؟ آیا برای مردان که در مقایسه با زنان مهم‌ترین نیروی اجرایی و درگیر‌ترین افراد در روند حرکت جامعه هستند، امکان دارد از نگاه کردن امتناع کنند و همیشه یا به زمین نگاه کنند یا به آسمان خیره شوند و حتی در بعضی مواقع چشم‌های خود را ببندند؟
آیا در جامعه‌ای که بیشترین حجم مشاغل آن هم در مراکز شهر‌ها و خیابان‌ها از قبیل فروشندگی، رانندگی و خدمات به عهده مردان می‌باشد، امکان این هست که مردان از نعمت نگاه محروم باشند؟ اگر امکان دارد لطفاً راهکار آن را هم بیان کنید.
انتهای پیام
وقتی سوالی اساسا ” اشتباه و مغلطه و سفسطه است ، پاسخی ندارد .