دعوت به کمپین #نام_بدون_لقب
«ساسان والی زاده»، روزنامه نگار در یادداشتی تلگرامی نوشت:
🔸اخیراً شیخ ناطق نوری گفته است «به من آیت الله نگویید تا باورم نشود که آیت الله هستم!». بارها در رسانه هایی که در این دو دهه بوده ام با این معضل مواجه بوده ام که نکند لقبی که برای فردی پارسنگ گذاشته ایم هم وزن ایشان نباشد و طرفه آن ها که، تماس می گرفتند چرا مرا دکتر نگفته ای! و یا: وامصیبتا ! چرا من را حجت الاسلام خوانده ای و نه آیت الله!
شیخ کلینی صاحب اثر سترگ اصول کافی «ثقه الاسلام» نامیده می شد که امروزه لقب طلبه های تازه کار است. این القاب عموماً برای این یکی دو سده است و گرنه، نه آخوند ملا محمد باقر مجلسی را آیت الله العظمی می گفتند و نه شیخ انصاری را! حتی کسانی مانند شیخ اسدالله بروجردی حداکثر به «حجت الاسلام» معروفند.
جدیدتر این که جریان علامه سازی راه افتاده است! در صد سال اخیر حداکثر ده نفر به لقب علامه نامورند مانند علامه جعفری، علامه طباطبایی ، علامه حسن زاده آملی و یا علامه قزوینی و علامه دهخدا و یا افراد معدودی با لقب استاد معروفند مانند استاد مطهری و استاد شهیدی.
جامعیت علمی و شخصیت متعالی این افراد این القاب را حقاً برازنده کرده بود اما دریغ که در سال های اخیر نو قلم ِتازه محقق هم علامه نامیده می شود!
همین یکی دو سال پیش بود که به خواسته آیت الله سیستانی مرجع شیعیان عراق القاب معمول ایشان از پایگاه خبری اش حذف شد.
اگر این لقب سازی ها به قصد مداهنه است که به فرمایش مولا باید به صورت مدیحه گو خاک پاشید و اگر لقلقه زبان و تعارف است که با توهین فرقی ندارد. لقب باید بامسمی باشد.
چندی پیش دوستی را که دانشجوی سال سوم دکتری ارتباطات است و امتحان جامع را هم گذرانده بود به جناب مولانا با لقب «دکتر» معرفی کردم ولی مولانا برآشفت که ایشان که تز و تدریسی ندارد این چه لقب ناروایی است که به کار می برید!
به لحاظ علمی کسی که با PhD عضو هیات علمی می شود استادیار است و نه استاد! و تنها بعد از گذراندن مرحله دانشیاری و سال ها فعالیت علمی می تواند به مرحله استادی ارتقاء یابد. کار به چنان مرحله ای رسیده است که به تعبیر ظریفی اگر در میدان انقلاب بلند لفظ مهندس را به کار ببری بیشتر جمعیت برمی گردند ببینند چه کسی صدایشان زده بقیه هم که برنمی گردند لابد دکتر هستند!
ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه بیان می دارد که زوال بنی عباس در صدور بی رویه القاب به اعوان و انصار بود مانند ذوالریاستین و ذوالکفایتین! در عصر قاجار هم که این معرکه تبدیل به مضحکه شد و هر طفل نورسیده ای فلان الدوله و بهمان السلطنه شد تا آن جا که حتی صدای ظل السلطان هم از این لقب فروشی درآمد و نوشت: «دیگر شخصی از سی کرور اهل ایران باقی نمانده که لقبی نداشته باشد» و بیان می دارد «تا حالا 20 هژیر الملک، 50 موید السلطنه و 60 ظهیرالملک شخصاً رقم زده ام!»
مهندس و دکتر بودن در جامعه ای که صندلی های خالی مانده دانشگاهش را برای جذب دانشجوی مهندسی به حراج گذاشته اند چندان شق القمر نیست. شگفت آن که برخی منتظر دیگران نمانده و خود این القاب را در کارت ویزیت اعلای خود درج می کنند و یا پشت تلفن خود را دکتر فلانی و مهندس بهمانی معرفی می کنند!
در همه جای دنیا لفظ دکتر را تنها یا برای پزشک به کار می برند و یا در محیط های علمی در حوزه های خاص نه در کوی و برزن و صف نانوایی!
پس برای رهایی از این معضل، شاید پویشی لازم باشد برای نه گفتن به القاب الحاقی، نه گفتن به پیشوند دکتر مگر برای اطباء و متخصصین برجسته و نه گفتن به آیت الله سازی مگر برای علمای مبرّز و مراجع مسلم.
باورکنیم #سواد_به_مدرک_نیست و #سواد_به_لقب_نیست!
کمپین #نام_بدون_لقب می تواند ایجاد فرهنگ و تولید رفتار کند تا نهضتی برای حذف القاب زائد و دهن پرکن ایجاد کند تا جامعه از این طبقه بندی مضحک که تبدیل به طنز و گروتسک شده است رهایی یابد.
انتهای پیام
جالب بود. از معدود کمپین هایی که ادا و اطوار نیست و واقعا مشکلی را حل می کند. حرف حساب زده بنظرم.
ظزیفی میگفت دانشگاه ازاد در هر جایی که دادگاه بخشی وجوداشته است و مسجدی دانشکده حقوق باز کرده است و دادرس دادگاه بخش حقوق درس میدهد و امام جماعت مسجد هم فقه ، این واقعیتی است که کمتر کسی به آن برنخورده است . در نتیجه این دو میشوند عضو هیات علمی و “استاد” .
چاره کار ایجاد کمپین نیست ، برقراری حساب و کتاب در کشور است که امیدی به آن نیست !