سه توهّم برای ارتباط نامشروع
حجت‌الاسلام هادی سروش، مدرس حوزه، در یادداشتی با عنوان «سه توهّم برای ارتباط نامشروع» نوشت:
در مقاله‌ی قبلی که سخن از درد جوانی و ارائه‌ی دو نسخه متضاد با یکدیگر داشتیم، سؤالات و اعتراضاتی مطرح شد که به احترام دوستان جوانم مطرح و پاسخ تقدیم می‌کنم.
در جمع‌بندی نهایی می‌توان مجموعه آن‌ها در سه مطلب خلاصه کرد.
رابطه نامشروع به خاطر:
اولاً؛ “نیاز” را برطرف می‌کند.
ثانیاً؛ “فرصت” تمام‌وقت در صورت ازدواج و تشکیل خانواده، وجود ندارد.
ثالثاً؛ “مشکلات اقتصادی” اجازه ازدواج نمی‌دهد.
اما بحث “رفع نیاز”
بیاییم میدانی و واقعی امور را ببینیم، با روابط ناصحیح کدام نیاز رفع می‌شود؟
نیاز جنسی یا عاطفی؟
با صرف‌نظر از همه کارشناسی‌های اخلاقی و روانشناسی، فقط “آمار” و “اعترافات” آنان که ذبح‌شده این فرایند نامبارک بوده‌اند، بهترین دلیل بر اینکه روابط نامشروع و ناصحیح در میان هیچ ملتی با هر آیینی، باعث رفع نیازهای جنسی و عاطفی و شخصیتی، نشده که نشده و همهٔ ادعاهای متمرکز بر رفع نیاز؛ حبابی بوده که با یک سوزن کوچک ” دلبری از طرف دوست جدید” نابودشده.
بهترین گواه؛ دوستی بی‌حدومرز انسان امروز با انواع حیواناتی است که برای روپوش گذاشتن بر انواع آلودگی‌ها و امراض آنان و انتقالش به انسان، از واژه “خانگی” استفاده می‌شود!
اشتباه نکنیم؛
نیاز آدمی فقط در ارتباطات چندروزه و فانی شدنی خلاصه نمی‌شود.
این “نیاز” به قول عارفان از ناحیه “خدای مهربان” تأمین شدنی است که فرمود: *ای انسان تو نیازمندی، اما نیازمند به او…(سوره فاطر/۲۱)
او؛ نیاز انسان را به شکل منطقی حل کرده تا موجب هیچ “ناهنجاری” فردی، خانوادگی، اجتماعی نشود.
ازدواج و عشق تمام‌نشدنی به “همسر” که کمترین فرآیند آن؛ آرامش دائمی است، پاسخ به نیاز آدمیان از سوی اوست (سوره روم/۲۱)
چراکه فقط همسر و ازدواج است که می‌تواند انسان نیازمند به خانوادهِ متشخص و قابل‌احترام از سوی فامیل و جامعه را تأمین کند نه “دوست از جنس مخالف”.
آیا نیاز انسان به فرزند موفق و صالحی که تشنگی آدمی را در؛ نام‌آوری و خدمت به هم نوعان تکمیل کند، از غیر همسرِ همراه، برآورده شدنی است؟
گذشته از اینکه امام صادق (ع) ازدواج را عامل پیدایش و گسترش اخلاق و جوانمردی معرفی می‌فرماید.
خوب روشن است که اگر جامعه‌ای سرتاسرش بر روابط نامشروع و ناصحیح شکل گیر چیزی از اخلاق و فتوت باقی نمی‌ماند و جالب اینجاست تفکر مقابلمان، به همین فرآیند زشت و خطرناک، اعتراف صریح می‌کند!
پوست‌کنده بگویم؛
چه از سوی خود و چه از سوی دیگران؛ خلاصه کردن نیاز یک جوان، در روابط عاشقانه ناصحیح، درواقع کتمان کردن و بلکه نابود کردن ناجوانمردانه انبوهی از نیازهای عاطفی و شخصیتی و معنوی آدمی است.
اما پندار نداشتن”فرصت”
دیگر از توهماتی که باعث روبرگرداندن از ازدواج به دوست‌یابی شده، پندار و توهّم اینکه فرصت همسرداری نداریم!
اولاً بر اساس تعقل و نه تخیل؛ که بهترین گواهش؛ آمار و نمودارهای خانوادگی و تربیتی است، خانه و خانواده نت‌ها که فرصت سوز نیست بلکه فرصت ساز بوده و انسان را از اون جوانی در یک نظم و تدبیر زیبایی قرار می‌دهد.
خوب، بله وقتی کسی بر اساس بی‌نظمی و بی‌تدبیری و یا خواسته‌ها و یا زیاده‌خواهی‌ها، نتوانسته خانه و خانواده خود را برمدار صحیح عقلانی قرار دهد، باید بدبختی خویش را، به گردن ازدواج که قانون گسترده هستی است، اندازد؟!
آیا مقدار “وقت و هزینه مالی” ای که یک جوان ناباب در فضای مجازی و فضای حقیقی برای دوست خود قرار می‌دهد (با صرف‌نظر از تمامی کلاه‌برداری‌ها و خیانت‌های مالی که در روابط پسران و دختران گزارش‌شده) کمتر از “وقت و هزینه مالی” ای است که یک جوان باشخصیت، برای همسر خود قرار می‌دهد؟!
اعتراف به این حقیقت تلخ کار دشواری نیست، فقط کافی است به هر دو جنس از ارتباط، در اطرافمان نظر کنیم.
توهّم سوم؛ وجود مشکلات و فرار از ازدواج
مشکل دیگری که در این راستا – فرار از ازدواج و رو به‌سوی دوست‌یابی – رخ‌نمایی می‌کند مشکلات اقتصادی است.
اولاً؛ منکر نارسایی‌های شدید اقتصادی در جامعه نیستم.
اما؛ دغدغه مسایل مالی همیشه در زندگی بشر بوده و بپذیرید که بخشی از آن، توسط نیروی اهریمنی “شیطان” وابسته است، لذا قرآن (سوره نور /۳۲) همین دغدغه را زبان گذشتگان مطرح و باطل نموده و تضمین نموده که آینده شما بافضل واسع الهی پاسخ داده می‌شود.
بله؛ قبول دارم نباید با تکیه به این وعده الهی، “بی‌گدار به آب” زد، چراکه خدا به انسان عقل و تدبیر و تشخیص عنایت نموده.
اما مبارزه با ازدواج و میل به فرطه نابودی “دوست‌یابی” به بهانه مسایل مالی، سکه رایج تقلبی، در دست خیلی‌ها است.
راستی؛ چرا هزینه‌های تحمیلی در مسیر ناصحیح را محاسبه نمی‌کنیم؟!
سخن آخر؛
به خاطر توهماتی که با هوس‌ها آلوده است، نباید با “فطریات” مبارزه کرد.
انتهای پیام
