تحریف امام زمان موعود به امام زمان موهوم!

حجت‌الاسلام هادی سروش، استاد حوزه، در یادداشتی تلگرامی با عنوان «تحریف امام زمان موعود به امام زمان موهوم!» نوشت:

چکیده: درجمهوری اسلامی توقع نداشتیم “موهوم گرایی” دیده شود ولی امروز افول معنادار شادی مردم و زینت خیابان ها در نیمه شعبان نسبت به قبل از انقلاب را شاهدیم! و این مهم، نیاز به آسیب شناسی دینی و اجتماعی و سیاسی دارد.

بر اساس آموزه امام علی؛ اثرات “موعود گرائی” در امر به معروف، عدل و احسان ظاهر می‌شود. و در این صورت؛ نهاد حاکمیت به سمتِ محبت و تکریم مردم، رعایت حقوق شهروندی و رعایت حقوق مخالفین، و نیز برقراری آرامش، و در دسترس بودن زندگی راحت، و بهرمندی از سرمایه گذاری های اقتصادی حرکت می‌کند. و از آقازاده پروری، حذف رقیب با استفاده از نظارت های انتخاباتی، رانت های خُرد و کلان اقتصادی، و پرونده سازی برای جناح رقیب خبری دیده نخواهد شد.

به نام خدا

باورِ ایمانی به حضرت مهدی موعود (عج) در طول قریب به ۱۴ قرن گذشته، پایگاه بی بدیل شیعه بوده و خواهد بود اما نمی‌توان طوفان هایی که بر این باور ایمانی گذشته و می‌گذرد را منکر شد. طوفان هایی که در عین موهوم بودن، اما بنیان کَن است و قصه ی دردناکی را برای شیعه رقم زده!
واقعا اگر این طوفان های فکری که خاستگاه دینی و سیاسی داشته، واقعیت خارجی نداشته و ندارد، چرا امام صادق (ع) در مواجهه با کسی که “حکومت طائفه ای” را در ظهور دخیل می‌دانست، سخت برخورد نمود؟! (کافی)

امام زمان گراییِ موهوم

“موهومات دینی” و یا “الهیات موهوم” وقتی به مهدویت و ظهور دست پیدا می‌کند خسارت های بزرگی ایجاد می‌شود که کمترین آن چنین است:
به راحتی؛ مقدس سازی می شود!
از آدم های عادی، آدم های فوق ماورایی ساخته می شود!
از حقایقی که در دین به عنوانِ “مقدسات واقعی” تعریف شده مانند “امامت”، مفهوماتی فاقد هرگونه تقدس معرفی می گردد!

بر خطاهای خواسته و ناخواسته حکومت ها و انسان ها، پرده کشیده می‌شود و حکومت و افراد حکومتی را در برابرِ کرده هایشان، غیر پاسخگو معرفی می‌کند!

و دست آخر؛ بازارِ “نام و نان” برای افراد و یا گروه ها داغ می شود و افراد بی مقدار و یا کم مقدار و یا منحرف، رسانه ای و میلیاردی می‌شوند!

سوء استفاده از “مهدویت و ظهور”

روزی؛ “حاکم عباسی” فرزند خود را مهدی موعود، معرفی کرد!

حدود هشتصد سال قبل، برخی چهره های دینی، حمله وحشیانه مغول را نشانه‌ی ظهور معرفی کردند!

چهارصد سال پیش درمورد دولت صفویه چنین توهم باطلی از زبان برخی بزرگان رواج پیدا کرد که دولت صفویه، دولت آماده کننده و متصل به ظهور است! شیخ حر عاملی کتابِ «الایقاظ من الهجعه» در رد آن نوشت.
و خروجی این انحراف؛ محمدعلی باب و ادعای بابیت شد! و بعدها جناب امیرکبیر مبارزه جانانه ای با ادامه آن تفکر و جریان انحرافی داشت.

در دروان اخیر، “انجمن حجتیه” قصه پر درد دیگری در رابطه با مهدویت است که باید به‌صورت مستقل به آن پرداخته شود. نقطه غیر قابل محو در مبارزه با آن انحراف که با هیچ “پاک کن” سیاسی و حتا دینی پاک نمی‌شود، مبارزه جدی مرجعیت شیعه، یعنی؛ امام راحل با آنان است.

نمونه دیگر از سوء استفاده از مهدویت که شاید حیرت زده شوید وجود برخی از مبلغان “داعش” است که با تمسک به احادیث نبوی در پی اثبات حقانیت خلافت ابوبکر بغدادی بوده و او را زمینه‌ساز ظهور می‌داند!

امثال “احمدالحسن” و پیروانش غصه‌ی دیگری در این ماجرای “موهوم گراییِ مهدویت” است.

درجمهوری اسلامی توقع نداشتیم “موهوم گرایی” دیده شود، ولی امروز افول معنادار شادی مردم و زینت خیابان ها در نیمه شعبان نسبت به قبل از انقلاب را شاهدیم! و این مهم، نیاز به آسیب شناسی دینی و اجتماعی و سیاسی دارد.

از باب‌ نمونه، به این مصادیق توجه فرمایید؛

گرچه در دوران دفاع مقدس در گوشه و کنار سخن از “اسب سفید” شنیده می‌شد! اما موهوم گرایی سال‌ها بعد، در دوره رئیس جمهور سابق، جدی و نهادینه شد! مثلا ؛ یارانه ها به حضرت (عج) اسناد داده شد و حرف از هاله نور زده شد و در برخی جلسات صندلی خالی برای حضرت گذاشته شد و تا جایی جلو رفتند که در پی احداث بزرگراه به جمکران برای زمان قریب الوقوع ظهور شدند!

و نیز تهیه و توزیع سی دی به‌ نام ظهور و رواج روایت‌های جعلی در رابطه با نشانه‌های ظهور و ترویجِ مطابقت سید خراسانی با آیت‌الله خامنه‌ای، و داستان سازی ها از نزدیک بودن ظهور، توسط برخی خطیبان جمعه و واعظان حکومت، و توسعه محیرالعقول مسجد جمکران در این مقوله جای دارد.

خروجی این “موهومات”؛ تحقق عینی ومیدانیِ این بیان روشنِ حضرت رسول الله (ص) خواهد شد که فرمود:
“زمانی برای اسلام در پیش است که از قرآن شکل ظاهری آن می‌ماند، و از اسلام فقط نامی شنیده می‌شود، و از مراکز مذهبی؛ هرگونه هدایتگری دیگر دیده نمی‌شوند، و از عالمان دینی فتنه بر می خیزد! يَأْتِيَ عَلَى امتی زَمَانٌ  وَلا يَبْقَى مِنَ الْقُرْآنِ إِلا رَسْمُهُ و لا يَبْقَى مِنَ الإِسْلامِ إِلا اسْمُهُ یسمون به و هم ابعد الناس عنه ، مَسَاجِدُهُمْ عَامِرَةٌ , وَهِيَ خَرَابٌ مِنَ الْهُدَى , فقهاء ذلک الزمان شر فقهاء تحت السماء منهم خرجت الفتنه و الیهم تعود. (منتخب الاثر)

باز گشت به “مهدی موعود”

در مواجهه با خطربزرگی که از آن یاد شد، راه منحصر بازگشت به “مهدی موعود” و فاصله گرفتن از “مهدوی موهوم” است.

بازگشت یعنی:

۱) از شبیه سازی افراد به آن حضرت، و شبیه سازی حکومت به حکومت آن حضرت، دست برداشته شود.
و این قدر روایات علائم ظهور که بیشترین آن فاقد سند صحیح است، به خوردِ مردم داده نشود.

به این دو سخن گهربار از دو استاد عزیزم توجه فرمایید؛
آیت الله جوادی آملی میفرمودند: مبادا کسی خیال کند کار [ولی عصر (ع)] از هر ملتی و از هر امتی در هر دوره ای هر عصری هر مصری بر می آید!
و علامه حسن زاده آملی بیان می‌داشت: حضرت صاحب الامر (ع) سِرّ الله الاعظم است و همه شئون از اسرار الهیه است.

۲) برقراریِ حاکمیت عدالت و محبت در حکومت

بر اساس آموزه حضرت امیر (ع) تکلیف جامعه واقعی دینی و موعودگرا مشخص است که فرمود:
« اولوالأمر [که امامان شیعه هستند را] به امر به معروف و عدل و احسان بشناسید اعْرِفُوا .. أُولِى الامْرِ بِالامْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ الْعَدْلِ وَ الإحْسَانِ. » (کافی)

جامعه مهدوی و موعودگرا نشانه دارد و نشانه ی آن خلاصه میشود در سه امر مهم؛

اول؛ اجازه امر به معروف از سوی افراد جامعه، خصوصا نخبگان به عالی ترین سطوح مدیریتی داده می‌شود.
دوم؛ پیاده شدن عدالت و رعایت انصاف در تمام سطوح سیاسی و اقتصادی و قضایی می باشد. در نتیجه نباید در جامعه ی موعود گرا؛ آقازاده پروری، حذف رقیب با استفاده از نظارت های انتخاباتی، رانت های خُرد و کلان اقتصادی، و پرونده سازی برای جناح رقیب دیده شود.
و سوم؛ محبت حاکمیت به مردم و تکریم یک به یک انسان ها، رعایت حقوق شهروندی و رعایت حقوق مخالفین، و نیز برقراری آرامش و در دسترس بودن زندگی راحت، و بهرمندی از سرمایه گذاری های اقتصادی برای همگان، حرف اول را می‌زند.

۳) اقتدا و الگو گیری از آن حضرت در مقام عمل که مقام دیانت و اخلاق است.
رَسُولُ اَللَّه (ص) فرمود: “خوشا به‌حال کسی که در دروان غیبت به او اقتداء میکند ، چنین اشخاصی باکرامت ترین افراد امت من هستند. طُوبَى لِمَنْ أَدْرَكَ قَائِمَ أَهْلِ بَيْتِي وَ هُوَ يَأْتَمُّ بِهِ فِي غَيْبَتِهِ قَبْلَ قِيَامِهِ.. (کمال الدین)

بله؛ امام غائب است و اقتداء از این جهت بی معناست، اما “امامت” حاضر است و اقتداء به آن بسیار پر بار است.
اقتداء به امامت او؛ اقتدا به راهکارهای امامان شیعه است، یعنی؛ همان چیزی که جامعه در طول ۲۵۰ سال که دوران حضور امامان بوده و از یازده امام معصوم از معنویت و احکام و اخلاق و معارف و عقلانیت مشاهده کرده اند، مورد تاسی و تبعیت قرار گیرد.

حضرت امیر(ع) در خُطبه رسمی و علنی خود بر فراز مِنبركُوفه فرمود:
اگر امام از دیدگاه غائب باشد، اما علم و آداب و اخلاق او در دسترس است و عامل هدایت است. إِنْ غَابَ عَنِ اَلنَّاسِ شَخْصُهُ فِي حَالِ هِدَايَتِهِمْ فَإِنَّ عِلْمَهُ وَ آدَابَهُ فِي قُلُوبِ اَلْمُؤْمِنِينَ مُثْبَتَةٌ فَهُمْ بِهَا عَامِلُونَ. (کمال الدین)

۴ ) در بُعد شخصی؛ باید ارتباط معنوی با آن “عزیز عالَم وجود” تنگاتنگ محفوظ ماند و در تمام حالات، به یاد تمام حالت او بوده تا پیوسته در ایمان و دعا برای او باشیم.
از حضرت إمام كاظم (ع) در رابطه “غیبت” پرسش نمودند و حضرت فرمود: “او از نظرها غائب می‌شود اما یاد و نام او در دل ها پایدار است. يغيب عن أبصار الناس شخصه ولا يغيب عن قلوب المؤمنين ذكره .” (کمال الدین)

۵ ) در پایان؛ درد دل عارف بزرگ میرزا جواد آقاملکی در مورد دوران غیبت را ملاحظه کنید که راز و رمزهایی به همراه دارد؛

“آدمی بايدبينديشد كه چه سعادتهايى را به جهت غيبت از دست داده و به ديگران بنگرد كه چگونه در قلمرو او تصرف نموده، و حق حكومت او را غصب نموده و بر دوستانش حكمرانى مى كنند؛ ظالمانه آنان را به سوى اميال خود مى برند…او را با سوز دل صدا زده، فرج او را بخواهد و براى او تضرع و زارى كند كه بر او منت گذاشته و ديدار جمال، فرمانبردارى كامل، رسيدن به خوشنودى و راهنمايى با هدايت او را نصيبش نمايد.” (المراقبات)

انتهای پیام