حرف تو حرف، بلا نسبت حاج حسن آقا

سیدمحمدعلی ابطحی در صفحه ی شخصی خود در فضای مجازی نوشت:

من در چهلم حافظ اسد در بندر لاذقیه، دور از شهر دمشق که قبرش در آنجا بود و مراسم رسمی گرفته بودند، سخنرانی کردم. به زبان عربی. دلیل بلا نسبت حسن آقا را بعدا میگویم. حرف تو حرف است دیگر. آنجا در لاذقیه مراسم بزرگی بود که از همه دنیا هیئت رسمی آمده بودند. معروف بود که بشار اسد چون تحصیل کرده خارج بوده، قرار است که کلی تحولات روز آمد ایجاد کند. نوعی اصلاحات که اگر انجام می شد، این کشورها به بهار عربی و پیامدهای آن نیاز نداشتند. اینهمه آدم هم کشته نمی شد. منطقه هم این قدر نا امن نبود.

حیف سیاستمداران جلو چشم خودشان را می بینند و دور دست را کمتر نگاه می کنند. تناقضی که بین بدنه حکومت چپ زده و تحت تاثیر اتحاد جماهیر شوروی حافظ اسد و تفکرات بشار آن روز وجود داشت، نگذاشت این مساله تحقق یابد. حافظ اسد،‌ پدر بشار که طولانی ریاست کرده بود، سیاستمدار پیچیده و نسبتا مقبولی بود. نوعی کاریزما در شکل رفتار سیاسی اش بود. برای تشییعش هم از همه جا آمده بودند. بشار هم بر خلاف برادرش که قرار بود بعد از حافظ اسد رییس جمهور شود و یکسال قبل مرگ پدرش در تصادف مرد، خیلی مقبول نبود. برای جبران این کار همان مشاوران توصیه کرده بودند که قبر پدرش را ببرد دور دست در شهر خودشان دفن کنند که شخصیت بشار تحت تاثیر پدرش قرار نگیرد.

در آن مراسم من در سخنرانی ام گفتم حافظ اسد سیاستمدار بزرگی بود ولی بشار اسد اضافه بر آن فرزند زمانه خودش هست و این نیاز دنیای جدید است. سال ۲۰۰۰ بود آن موقع. بعد از سخنرانی تنها موردی بود که بشار از جایش بلند شد و گوینده را بغل کرد. واقعا برای خوش آمد بشار نگفتم. ولی چه کنم که خوشش آمد. اما بعدها معلوم شد که زیر سایه مدیران حافظ اسد نمی شود فرزند زمان خود ماند. در مثل مناقشه نیست. این جمله را علما زیاد به کار می برند. مفهومش این است که مثال ما از همه جهت مربوط به موضعی که می خواهیم به آن بپردازیم نیست. در اینجا واقعا مصداق دارد.

هفته گذشته وقتی دعوت شدم به سمیناری با نام حقوق مردم در حکومت دینی. این سمینار توسط پژوهشکده امام خمینی برگزار می شد و محل آن مرقد امام بود. اسم سمینار را که دیدم و متولی آن را که حاج حسن آقای خمینی بود، فهمیدم حس خوبی به من دست داد. در این شرایط کمتر کسی این نوع نگاه ها را به امام خمینی و حکومت دینی دارد. معمولا در برنامه های مختلف صدا و سیما و یا بندگوهای رسمی، کمتر کسی به این بخش از خصوصیات حکومت دینی می پردازد. شاید عمدا تلاش می شود امام و حکومت دینی را سمبل خشونت و بد اخمی نشان دهند. در حالی که انقلاب اسلامی بر اساس نگاه مردم محوری شکل گرفت. حکومت دینی هم بر همین اساس بود. موفقیت امام و رهبری هم در توجه به مردم بود.

این که بعد از این مدت طولانی موضوعاتی که برای بحث در حوزه رسمی تولیت امام و مرقد ایشان انتخاب می شود، بازگشت به حرفهایی است که هم نیاز جامعه امروزی است و هم شعارهای انقلاب بوده است. مباحث سمینار خیلی مترقی بود. ولی با اینکه در مرقد امام برگزار شده بود، حتی یک خبر کوتاه هم در اخبار رسمی نیامد. البته دبیر علمی این سمینار هم که آقای خاتمی بود امکان حضور پیدا نکرد. من این موضوعات را نشانه این میدانم که حسن آقای خمینی که می پذیرد متولی این مسایل شود، واقعا فرد انقلابی و دانشمندی است که فرزند زمان خودش هست. بی‌آن که بفهمیم در چه زمانی زندگی می کنیم، نمی توانیم به هیچ موفقیتی دست یابیم.

ما باید باور کنیم که در عرصه سیاست و فرهنگ وقتی موفقیم که لج بازی و جناح بندی تعیین کننده دیدگاه های ما نباشد. نه لج کردن با حکومت و ندیدن کارهای خوب آنها می تواند به سربلندی کشور کمک کند و نه نادیده گرفتن تلاشهای دیگرانی که ممکن است قرائت رسمی را به طور کامل نپذیرند اما کارهایی می کنند که برای نیاز واقعی دین داری مردم مفید است. مراکز علمی حکومتی و اندیشکده ها و صدا وسیما باید فهرستی از سوالات مینایی واقعی مردم را پیدا کنند و در این دورانی که همه مخاطب همه هستند، برای انها جواب تهیه کنند. همه اگر تلاش کنیم مخاطبان انقلاب و حکومت را زیاد کنیم،‌ هنر کرده ایم. این موضوعات مثل حقوق مردم در حکومت دینی و هر موضوع دیگری که بتواند نشان دهد با اتکا به مردم میشود حکومت کرد به نفع کشور است و به نفع انقلاب و رهبری معظم آن. حیف دلسوزان کم و متملقان زیاد شده اند.

انتهای پیام