وقت آن است که کشور به سمت وضعیت سفید برود
«محمد فاضلی» استاد دانشگاه شهید بهشتی در یادداشتی تلگرامی درباره روند تاریخ ایران بعد از انقلاب نوشت:
🔹 رادیو در سال‌های جنگ، موقع حمله هوایی، به یکباره این عبارت را پخش می‌کرد: «توجه! توجه! علامتی که هم اکنون می‌شنوید اعلام خطر یا وضعیت قرمز است و معنی و مفهوم آن این است که حمله هوایی انجام خواهد شد. محل کار خود را ترک و به پناهگاه بروید.» و بعد از آن صدای آژیر پخش می‌شد.
🔹 آژیر قرمز اما صدایی فقط برای مواقع حمله هوایی نیست. ما همه سال‌های پس از انقلاب را کم‌وبیش در وضعیت آژیر قرمز زندگی کرده‌ایم.
🔹 کودکی پنج ساله بودم که جنگ را عراق بر ما تحمیل کرد و وقتی جنگ پایان می‌یافت سیزده ساله شده بودم. اقتصاد، سیاست، جامعه و فرهنگ همه در پناهگاه بودند، وضعیت قرمز بود.
🔹 جنگ که تمام شد، تازه داشتیم از پناهگاه خارج می‌شدیم تا خرابه‌های بازمانده از جنگ را بسازیم. وضعیت زرد بود، اقتصادی ورشکسته و بازمانده از جنگ که سایه تحریم‌ها و تهدیدها را بالای سر داشت. تحریم‌های آمریکا تازه از راه می‌رسیدند. وضعیت اقتصاد در سال‌های 1373 و 1374 باز دوباره رو به وخامت نهاد. سیاست خارجی هم وارد تنش شده بود. سفرای اروپا ایران را ترک کرده بودند. وضعیت زرد ادامه داشت.
🔹 سید محمد خاتمی که از راه رسید، دوباره شروع کردیم از پناهگاه بیرون آمدن؛ ولی دوباره تنش‌ها شروع شد. قتل‌های زنجیره‌ای، قضیه کوی دانشگاه، تنش‌ها در مجلس ششم، و همین طور الی آخر. آمریکا به عراق حمله کرد و دوباره سایه جنگ بر سر ما افتاد؛ صدای آژیر قرمز پخش نمی‌شد اما می‌شد آن‌را شنید. آژیر پرونده هسته‌ای هم به صدا درآمده بود.
🔹 محمود احمدی‌نژاد سال 1384 به قدرت رسید. وضعیت پرونده هسته‌ای رو به وخامت رفت، شش قطعنامه شورای امنیت ظرف چند سال صادر شد و تحریم‌ها تشدید شدند. انتخابات سال 1388 آژیر قرمز را به صدا درآورد و باز چهار سال پناه بردن به پناهگاه. اقتصاد و سیاست و فرهنگ به کما رفته بودند. آرامش کمیاب شده بود. وضعیت وخیم‌تر می‌شد و به سمت «نفت در برابر غذا» پیش می‌رفتیم. موجودات عجیب و غریبی به اسامی مختلف که همه‌شان را به اسم داعش می‌شناسیم سرو کله‌شان کنار مرزهای ما پیدا شده بود.
🔹 حسن روحانی در جایی میان وضعیت قرمز و زرد از راه رسید. مذاکرات آغاز شد و همه چشم‌های‌مان به رفت و آمدهای محمدجواد ظریف دوخته شده بود. از پناهگاه‌ها به صدای بیرون گوش می‌دادیم، و انتظار می‌کشیدیم. وضعیت در تیرماه 94 از قرمز به زرد تغییر کرد، و در دی‌ماه 94 گویی امید به وضعیت سفید پیدا شده بود. اما به یکباره تنش‌ها با عربستان بالا گرفت و تا به امروز ادامه دارد. دونالد ترامپ هم یک سال بعد در آمریکا به قدرت رسید و دوباره از تهدید و تنش حرف می‌زند. وضعیت دوباره زرد شده است.
چهل سال – یک دهه کمتر از نیم قرن – است که زیر سایه وضعیت قرمز و زرد زندگی می‌کنیم. بزرگ‌ترین وعده برای ملتی که این همه سال در چنین وضعیتی زندگی کرده، وعده برقراری «وضعیت سفید» است.
🔹 سؤال بزرگ این است: وضعیت زرد و قرمز چه زمانی پایان می‌یابد؟ و آن‌که ما را به سمت وضعیت سفید می‌برد کیست؟ حسن روحانی تنها کسی است که تاکنون از عزم حرکت به سمت «وضعیت سفید» سخن گفته است. چه کسی و بالاخره چه زمانی به ما ایرانیان اعلام خواهد کرد: «توجه! توجه! علامتی که هم اکنون می‌شنوید اعلام وضعیت سفید است و معنی و مفهوم آن این است که می‌توانید زندگی عادی خود را انجام دهید.» چه زمانی می‌خواهیم برای همیشه از پناهگاه خارج شویم؟
🔹 چهار سال دیگر این قرن شمسی پایان می‌یابد و قرن پانزدهم آغاز می‌شود. آیا ما قرن جدید را با «وضعیت سفید» آغاز خواهیم کرد؟
انتهای پیام
