“مدیری فسادستیز برای دانشگاه تهران می‌خواهیم”
جمعی از دانشجویان دانشکده‌ی ادبیات و علوم انسانی در نامه‌ی سرگشاده‌ای به وزیر علوم درباره‌ی ریاست دانشگاه تهران، ضمن اشاره به عملکرد فرهاد رهبر، همچنین با نفی برخی اسامی طرح شده در روزهای اخیر، تاکید کردند: در شرایط فعلی اولا از شما آزادی‌های فرهنگی و سیاسی نمی‌خواهیم؛ پیش از هر چیز دانشگاهی پاک می‌خواهیم و برای تحقق «دانشگاه پاک» از شما می‌خواهیم که رییسی برای دانشگاه تهران انتخاب کنید که پیش از هر چیز خود پاک باشد و اراده‌ی پاک کردن دانشگاه (و نه «پاک سازی»آن) را داشته باشد.
متن کامل این نامه که در اختیار انصاف نیوز قرار گرفته در پی می آید:
آنچه در هشت سال گذشته بر دانشگاه تهران رفت، نمونه‌ی تمام و کمال چیزی بود که بر سر کل حوزه‌ی آموزش در سال‌های اخیر گذشت: اتخاذ سیاست‌های انقباضی در فضای فرهنگی دانشگاه‌ها، برخوردهای سرکوبگرانه با فعالیت‌های سیاسی، اخراج دانشجویان، ستاره دار و محروم از تحصیل کردن ایشان، احضارهای مکرر و بعضا غیرقانونی به کمیته‌های انضباطی، از بین بردن آسایش روانی دانشجویان، اخراج استادان، خانه نشین و بازنشسته کردن اجباری استادان، استخدام‌های عجیب و غریب و مداخله در جذب دانشجویان دکتری، دخالت در حریم خصوصی اهالی دانشگاه و حاکم شدن روابط فردی (و نه علمی) بر گروه‌های آموزشی، تقلیل کرسی‌های آزاد اندیشی مورد اشاره‌ی رهبر انقلاب به میتینگ‌های گروه‌های تندروی سیاسی، تعجیل و بی منطقی در اسلامی کردن علوم انسانی و … حاصل کار دولت‌های نهم و دهم و کاگزاران ایشان در دانشگاه‌ها بود.
یکی از این کارگزاران فرهاد رهبر رییس سابق دانشگاه تهران بود که جز تمام موارد فوق دستاوردهای ویژه ای در هم پرونده‌ی خود دارد: دانشکده‌های «علوم و فنون» و «مطالعات جهان» و گروه‌های علمی جدید در دانشکده‌های مختلف با توجه ویژه‌ی ایشان تأسیس شدند و یا گسترش یافتند که دلایل تاسیس و کارنامه‌ی علمیشان برای همگان عیان است.
کوی دانشگاه تهران به عنوان بزرگترین خوابگاه دانشجویی کشور در دوره‌ی ایشان تقریبا از بین رفت و دانشجویان در خوابگاه‌های نامساعد قسمت‌های میانی شهر پراکنده شدند. و شاهکار مدیریتی ایشان هم که واقعه‌ی کوی دانشگاه تهران، پس از انتخابات 88 بود: فرهاد رهبر در جواب دانشجویان که مکررا از او می‌خواستند استعفا بدهد، وعده‌ی پیگیری می‌داد که هرگز هم متحقق نشد.
جناب آقای دکتر فرجی دانا!
در شرایط فعلی اولا از شما آزادی‌های فرهنگی و سیاسی نمی‌خواهیم؛ پیش از هر چیز دانشگاهی پاک می‌خواهیم و برای تحقق «دانشگاه پاک» از شما می‌خواهیم که رییسی برای دانشگاه تهران انتخاب کنید که پیش از هر چیز خود پاک باشد و اراده‌ی پاک کردن دانشگاه (و نه «پاک سازی»آن) را داشته باشد.
نکته‌ی دیگر آن که اگر قرار است رییس دانشگاه تهران از دانشکده‌ی ادبیات و علوم انسانی انتخاب شود، این انتخاب باید با هم فکری اهالی همین دانشکده انتخاب شود. (و نه فی المثل با توجه به نامه‌ی «جمعی از دانشجویان دانشکده‌ی حقوق و علوم سیاسی» که علی رغم نیت خیر، آشنایی قابل قبولی با کارنامه‌ی علمی و مدیریتی گزینه‌ی پیشنهادی خود ندارند.)
دانشکده‌های علوم انسانی در این سال‌ها و دور از چشم همه به وضعیتی اسفبار دچار شده‌اند و از آنجا که دانشکده‌های بزرگ‌تر و مستقل‌تر دانشگاه مانند دانشکده فنی به هر حال در مرکز توجه قرار دارند، با انتخاب رییس دانشگاه از میان چهره‌های خوشنام دانشکده‌های علوم انسانی، کار برای اصلاح دشوار وضعیت نابسامان ایی دانشکده‌ها آسان‌تر و سریع‌تر می‌شود. در حالی که فضای دانشکده‌های علوم انسانی برای اساتید دانشکده‌های مستقل‌تر و بزرگ‌تر تا حدی ناشناخته، و معیارهای کمّی نسبتا کارآمد آن دانشکده‌ها، برای مثال رزومه‌ی افراد، در رشتههای علوم انسانی بی‌معنا و غلط‌انداز است و کسب شناختی اولیه از وضع این دانشکده‌ها، به عنوان محمل‌های اصلی فساد و نابسامانی (پس از مراکز تازه تاسیس) دشوار و زمان‌بر خواهد بود.
ما دانشجویان دانشکده‌ی ادبیات و علوم انسانی، بدین وسیله آقایان محمدرضا بهشتی، رسول جعفریان، شهریار نیازی و غلامرضا ظریفیان را برای ریاست دانشگاه تهران معرفی می‌کنیم و در جهت بر آورده شدن مطالبات زیر از جنابعالی حمایت به عمل می‌آوریم:
– بازگشتن استادان اخراج شده (از همه مهم‌تر محمد دهقانی)، و بازنشسته و خانه نشین شده (آقایان ظریفیان، زرگری نژاد، عالمی، مصفا، علی اشرف صادقی، محمدعلی دهقانی و …)
– بازنگری استخدام‌ها و ارتقاهای ناشایست
– تصحیح شیوه‌ی برخورد با دانشجویان و تشکل‌های منتقد
– بررسی تصمیم‌ها و فعالیت‌های مدیران دانشگاه در چند سال گذشته
– بازبینی پرونده‌های کمیته‌های انضباطی
امیدواریم به یاری خدا در مقاومت برابر فشارهای خارج دانشگاه، تهدیدها و سهمخواهیها و انتخاب مدیران لایق، سالم و فاضل برای دانشگاه، توفیق حاصل نمایید.
جمعی از دانشجویان دانشکده‌ی ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران
انتهای پیام
