اعتکافی دیگرگونه در میان کودکان معصوم کبیرآباد

به گزارش دریافتی انصاف نیوز، روایتی از اعتکاف یک روزه اعضای جمعیت امداد دانشجویی- مردمی امام علی (ع) در روستای محروم کبیرآباد در پی می آید:

کبیرآباد یکی از صدها روستای محروم و حاشیه ای اطراف تهران است که با ماشین تا متروی کهریزک کمتر از پانزده دقیقه فاصله دارد. ساکنین اغلب مهاجرش سال های سال است که ساده ترین امکانات اولیه را هم برای زندگی ندارند. کبیرآباد به وسعت اسمش محروم و نادیده باقی مانده است. بوی تعفن زباله ها که در هر گوشه ای به چشم می خورد، مشام هر تازه واردی را می آزارد، هر چند که روستائیان مانند هوا، به آن عادت کرده اند و روزانه میلیون ها بار تنفسش می کنند. نخاله های ساختمانی جابجا بر زمین ریخته و اهالی می گویند اینها سوغاتی هر شب کامیون هاست! اینجا جز خاک، جز کوچه های تنگ و خراب و جز خانه های توسری خورده، چیزی نمی بینی. این روستا محصولات کشاورزی بسیار اندکی دارد و تقریبا تمام مردان، به کارگری فصلی اشتغال دارند. 

این اعتکاف، اولین قدم برای اقدامات آینده جمعیت امام علی (ع) دراین روستا و روستاهای مجاور آن بود. کبیرآباد جایی است که مانند بیشتر روستاها، محلات و حاشیه های محروم دیگر، از چشم  مردم و مسئولان دور مانده است و این دورماندن، گاهی آنها را از نقشه ها نیز پاک می کند.

زهرا رحیمی، مدیرعامل جمعیت در پاسخ به این پرسش که چرا نام اعتکاف را برای این حرکت انتخاب کردید، گفت:

« بزرگ ترین گناه، فراموش کردن همنوعان درضعف و سختی است و بزرگ ترین عبادت، بودن درکنار افرادی است که به کمک نیاز دارند. ما تصمیم داشتیم که کاری عملی برای جامعه انجام دهیم. اعضای جمعیت تصمیم گرفتند که در روز میلاد مولا علی و در شروع ایام اعتکاف، با بخشیدن وعده غذایی خود، روزه شان معنای جدیدی داشته باشد و به عبادتی فردی، بُعدی اجتماعی بدهند. چنان که علی(ع) در نماز خود نیز از محرومان غافل نبودند و زندگی شان هر لحظه تجلی آمیختگی عبادت فردی واجتماعی بود».

در روز میلاد مولا علی در کبیرآباد چه گذشت؟

فعالیت ها از ساعت 10:30 صبح با حضور یکصد تن از فعالان اجتماعی عضو جمعیت امام علی شروع شد و تا ساعت 20 ادامه پیدا کرد؛ که این فعالیت ها شامل موارد زیر بود:

– شناسایی، آمارگیری و آشنایی بیشتر با معضلات محله

– دایر نمودن واحد معاینه پزشکی

– جمع آوری و پاکسازی محله از زباله(با همیاری «رفتگران طبیعت»)

– برنامه های ویژه کودکان: اجرای نمایش شاد برای کودکان، برپایی غرفه هایی مثل نقاشی روی پارچه و کاغذ، کارآفرینی(آموزش دستبندبافی به دختران نوجوان)، قصه گویی با موضوع بزرگان ادبیات افغانستان و ایران و صحبت درباره قهرمانان ملی این دو کشور، سرود و کتابخوانی، برگزاری مسابقات ورزشی، ساخت کتابخانه برای روستا و اهدای صد جلد کتاب.

– برگزاری مراسم نیایش و نماز جماعت در کنار تمامی اهالی روستا

یکی از مهمترین اقداماتی که روز سه شنبه 23 اردیبهشت 93 در روستای کبیرآباد انجام شد، شناسایی اولیه جهت رسیدن به برآوردی از اوضاع خانوار های روستا بود. طبق آمارهایی که گرفته شد، شغل اکثرسرپرستان خانوار – چنان که پیشتر بیان شد – کارگری فصلی است. اکثرشان تحت پوشش  هیچ نوع بیمه ای نیستند. سطح تحصیلات خانواده ها پایین و والدین، یا کم سواد و یا بی سواد هستند.

ساکنین روستا، بیشتر مهاجر افغان هستند که کم ترینشان 6 و بیش ترینشان 30 سال است که به ایران مهاجرت کرده اند. و عمده دلیل این مهاجرت، حکومت طالبان در گذشته و شرایط نامساعد زندگی کنونی در افغانستان بوده است.

نامش فریده بود. مهاجری تاجیک – ازبک. بیست و سه سال سن، اصلا به چهره اش نمی آمد. ما را که به خانه اش راه داد، سوال هایمان را که پرسیدیم، شروع کرد به دردودل. انگار منتظر بود کسی را پیدا کند و بگوید شوهرش امروز بعد از چند وقت بیکاری، سرکار رفته است (مردهای روستا چند ماه است که بی کارند). شوهرش 12سال پیش به ایران آمده وخودش 6 سال بعد. پدرشوهرش تقریبا به طورکامل فلج است. دخل و خرجشان کفاف نمی دهد؛ حالا حتی هزینه قبض برق هم برایشان کمرشکن شده است. 

فریده هم مثل تمام زنان دیگر کبیرآباد، هیچ مهارتی ندارد. حتی اگرداشتند، شرایط کاری برایشان وجود ندارد و کاملا متکی به همسرشان هستند. جوانان روستا ، راهی به جزکارگری فصلی ندارند و زمین های کشاورزی نیز آن قدر محدود است که فرصت شغلی به حساب نمی آید. تنها مدرسه ای که دراین منطقه وجود دارد، مدرسه ای است که یونیسف آن را در روستای شورآباد ساخته است و کودکان باید هرروز این مسیر را در سرما وگرما تا مدرسه طی کنند.

یکی ازبرنامه های جمعیت،دایرکردن چادر پزشکی درمنطقه بود.به گفته اعضای تیم پزشکی، بیماری های عفونی درمیان زنان روستا بسیار شایع است و فقدان آب پاکیزه، و نیز محیط آلوده، دسترسی  نداشتن به امکانات بهداشتی ودرمانی از عوامل شیوع این بیماری هاست.

محیط روستا پر از زباله است. تیم محیط زیستِ جمعیت امام علی به همراه گروه رفتگران طبیعت اقدام به پاکسازی محیط کرده وسعی کردند با این حرکت، اهمیت پاک بودن محیط زندگی را به کودکان روستا نشان دهند و البته تذکری نیز به نهادهای مسئول تأمین بهداشت و پاکیزگی  بدهند که به نظر می رسد بعضی مناطق را به طور کلی از یاد بُرده اند!

و در این میان، مهم ترین پرسشی که ایجاد میشود این است که آیا مسئولین آماری ازروستاهای محروم دارند؟این روستاها چه جایگاهیی دربرنامه ریزی های کوتاه مدت وبلند مدت آنها دارد؟

در میان خاک و زباله و فقر ، اعضای جمعیت امام علی گوهرهای درخشانی یافتند که ارزش دارد آدمی تمام عمر خود را صرف کشف و نمایاندن آن کند. الماس هایی باشکوه که تنها دستانی مهربان و جان هایی مشتاق باید گرد آیند و گردوغبار محرومیت را از آنان بزدایند تا چشمان جهانی به دیدن آنان روشن شود. کودکانی فهیم، عاشق کتاب، سرزنده و هوشیار. کودکانی که تشنه حقوق اولیه خود هستند و سوگمندانه باید گفت حقوقشان اندک اندک به آرزوهایشان مبدل می شود. با چند مداد رنگی و یک کاغذ ، ساعت ها سرگرم می شوند و در سکوت به خلق دنیای خود می نشینند. ساعتی بعد با کتاب ها همنشین می شوند و عاشقانه آن ها را ورق می زنند و می خوانند. کودکان کبیرآباد دوست داشتند آواز بخوانند، و به قصه هایی که برایشان گفته می شد با توجه گوش می دادند و به وقت مسابقه ی دو ، سراپا هیجان و یکپارچه شور بودند. این همه شوق، گواهی بود بر کمبودهای بی پایان این معصومان که عدم حضور تک تک شهروندان و مسئولان یک جامعه هر روز شدتشان می بخشد.

انتهای پیام