«اگر نظام را با قبل از انقلاب مقایسه کنیم و قانع شویم، باختیم»

شفقنا- آیت الله هاشم زاده هریسی دغدغه های بسیار داشت، انتقادات هایی نسبت هم لباسی های خود وارد کرد و گفت: اگر می خواهیم مردم را به سوی کمال انسانی مدیریت کنیم نخست باید خودمان را بسازیم و مدیریت کنیم!

در کنار انتقادها از اهمیت حضور روحانیون در کشور هم سخن گفت، اما بارها و بارها تأکید کرد که اگر روحانیت مقام، سیاست و حکومت را هدف اصلی قرار دهد مخرب و خطرناک خواهد بود.

با نگرانی بسیار در مورد آینده کشور صحبت کرد و با تأسف گفت: به جای بررسی عملکرد های خودمان همیشه به دیگران نهیب می زنیم و فرافکنی می کنیم! نارضایتی ها علنی و همگانی شده است نظام اسلامی مان و مردم عزیزمان را دریابیم همین امروز که فردا دیر است! اگر کشور و نظام را بعد از انقلاب با قبل از انقلاب و یا با کشورهای همجوارمان مقایسه کرده و به آن قانع بشویم باختیم. روحانیت بعد از انقلاب نباید خود را با روحانیت قبل از انقلاب مقایسه کند.

حکومت اسلامی بدون عدالت و قداست معنایی ندارد. حفظ عدالت، قداست و عوامل مشروعیت و مقبولیت نظام از حفظ اصل نظام واجب تر است.

آیت الله دکتر هاشم زاده هریسی نماینده مجلس خبرگان رهبری در گفت وگو با شفقنا در پاسخ به وظیفه اصلی و کار ویژه های روحانیت اظهار داشت: رسالتی که به روحانیت محول شده دنباله رسالت پیامبران و ائمه معصومین است به عبارت دیگر روحانیون در اصل، رسالت انبیاء و امامان معصوم را در حد توان و ظرفیت خود برعهده دارند. پیامبران از طریق وحی وصل به خدا بودند، امامان از طریق وحی با خداوند ارتباط نداشتند، اما از طریق عصمت، پاکی، نورانیت دل و علم لدنّی به خدا متصل بودند ولی روحانیت از این دو نوع ارتباط با خدا برخوردار نیستند بلکه به عنوان یک انسان عادی و عالم در حد توان خود بطور نسبی رسالت پیامبران و امامان را ادامه می دهند تا دین خدا و حجّت الهی در روی زمین منقطع نگردد.

رسالت روحانیت در کلمه هدایت خلاصه می شود

او با بیان اینکه وظیفه و رسالت اصلی روحانیت”انسان ساختن و تربیت انسان هاست” گفت: رسالت روحانیّت در کلمه هدایت خلاصه می شود هدایت به عنوان یک اصل محوری و جامع در قرآن مطرح است، خداوند دین را برای چه تشریح کرده و پیامبران را برای چه فرستاده و کتب آسمانی را به چه منظور نازل نموده و مسأله امامت و جانشینی را بعد از نبوت برای چه مقدر ساخته که جانشین همیشه باید در روی زمین حضور داشته باشد این اتصال لحظه­ای قطع نگردد همه اینها طبق آیات قرآن برای همان هدایت انسانهایعنی تعلیم، تربیت، تزکیه و انسان سازی و به کمال انسانیت رساندن انسانها است روحانیت برای تأمین سعادت انسان در دنیا و آخرت از طریق هدایت است هدایت خاص آخرت نیست در دنیا هم کارساز است زیرا انسان اگر در دنیا هدایت و تربیت نشود و به کمال نرسد فضایل و مکارم کسب نکند دچار ضلالت و رذیلت گردد مانند یک حیوان درنده به جان هم می افتند، خون یکدیگر را می­مکند و گوشت یکدیگر را می جوند بنابراین انسان اگر بخواهد در دنیا هم سعادتمند شود و خوب زندگی کند نیازمند هدایت است بهشت دنیا و آخرت هر دو مرهون هدایت است و بس، هدایت گرچه به ظاهر یک کلمه است ولی معنای وسیع و جامع و آثار فراوان و عظیمی دارد هدف نهائی ادیان، انبیاء و اوصیاء است روحانیت نیز باید همین هدف و رسالت را ادامه دهد ولی روحانیت تا راه ها، روش ها و جذبات را نشناسد و بکار نبندد نمی ­تواند به هدف برسد.

روحانیون ابتدا باید خود را بسازند و متعالی نمایند آنگاه دنبال سیاست و ریاست بروند

عضو مجلس خبرگان رهبری ادامه داد: روحانیت نخست باید خود را  الهی سازد و آنگاه جامعه و مردم را الهی کندوقتی انسان در دنیا الهی شد آن وقت می­تواند در آخرت بهشتی شود و به مقامات عالیه نایل آید زیرا بهشت جایگاه الهیون است و این خلاصه مسئولیت و رسالت روحانیت است هر چیز دیگری که روحانیت در جامعه انجام می­دهد باید مقدمه و ابزار این هدف اصلی باشد در غیر اینصورت ابتر است.

در انجام این وظیفه مقدس و ایفای این مأموریت الهی یعنی در ادامه رسالت انبیاء و اولیاء مقدمات و پیش شرطهای زیادی لازم است که روحانی باید نخست آنها را برای خود فراهم سازد مهمترین آنها عبارتند از:

1. علوم و فنون مختلف مرتبط با هدایت، تبلیغ و تربیت به­ حدّ کافی هر چه بیشتر بهتر.
2. فضایل و مکارم اخلاق و ملکه عدالت، تقوا و خودسازی بمعنای واقعی آن که روحانیت قبل از ورود به عرصه­های سیاست و مسئولیت های سیاسی و یا دینی باید خود را با آنها مجهز و مصونیت سازی کند.
3. خلوص، اخلاق، صداقت و قیام فقط برای خدا (قالوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ استَقاموا)
4. روش شناسی و بکارگیری روش نیک و شیوه جذّاب در ارتباط گفتاری و رفتاری با همه مردم و با دوست و دشمن.

و مقدمات مختلف دیگر که پیش شرط مقام و مسئولیت و شرط لازم موفقیت روحانیت در امر هدایت و تربیت مردم و اصلاح جامعه است و از شرایط و ملزومات تبلیغ و دعوت به سوی خدا است در این میان، مهمترین و مؤثرترین در عین حال مغفولترین آنها بند چهارم یعنی روشها، زیبائیها و جذابیتهای گفتارها و رفتارها است که یک روحانی در مأموریتهای الهی خود باید با آنها کاملاً آشنا و مجهز باشد و آنها را بکارگیرد زیرا آنها لباس و نماد گفتار و عمل است اگر لباس زیبا و درخشان باشد آدمی را به سوی محتوا می­کشد و اگر نازیبا، تیره و زننده باشد، دل را می­آزارد و پس می­زند بدین جهت روش، شیوه و لحن گفتار و عمل از خود آنها مهمتر است اگر گفتار و عمل خوب و صحیح ولی روش و لحن ادای سخن و انجام عمل نامناسب و زننده باشد آنها را زشت و ناصواب می­نمایاند و مخاطب را از محتوای دعوت دور می­سازد بجای جذب، لجاجت و تقابل ایجاد نموده و او را به مبارزه و مقابله می­کشاند بدین جهت قرآن مجید انسان را هم به عمل و گفتار نیک و صالح دعوت می­کند و هم با روش نیک و زیبا و می­فرماید: «وقولوا للناس حُسناً» و « فَقُو لَا لَهُ قَوْلاً لَّیِّنًا » که «قول» همان اصل عمل و مأموریت است « حسناً و لیّناً» یعنی زیبایی ونرمی و مهربانی هم روش و متد آن است در قرآن مجید نمونه­های زیادی در باب زیبائی عمل و روش وجود دارد که ذکر آنها در اینجا نمی­گنجد و این یکی از درسها و آموزشهای مهم قرآنی است بنابراین تنها بگوییم که ما حقیم و گفتارمان حق و عملمان صحیح است باید همه از ما تبعیت کنند کافی نیست باید روش و متد گفتار و عمل نیز خوب، زیبا و جذاب باشد تا اثر و نفوذ کند با توپ، تشر، تحکّم و اعمال قدرت نمی­شود گاهی نتیجه معکوس حاصل می­شود یعنی هم خود عمل و گفتار باید صحیح و حق باشد و هم روش و لحن ادا و انجام آنها باید زیبا و نیکو باشد این دو زیبایی باید بهم ترکیب شوند تا به نتیجه برسد و نور تولید کند این دو مکمل یکدیگرند اگر از هم جدا شوند نتیجه که حاصل نمی­شود که هیچ، بدتر هم می­شود نور هدایت که تولید نمی­شود ظلمت و ضلالت تولید می­گردد این یک حقیقت و درس قرآنی است که متأسفانه گاهی گفتارها و اعمال خوب و درست با روشهای بسیار بد ارائه می­گردد مخاطبان را از حقایق دور می­سازد ما بدان توجه نداریم فقط بحق بودن خودمان پا می­فشاریم از اینکه حق را چگونه و با چه روشی مطرح و ارائه کنیم غافلیم و در نتیجه درجا می­زنیم و یا عقب می­رویم این حقیقت یکی از مهمترین درسهای روحانیت است که قرآن مجید بر آن تأکید می­ورزد متأسفانه در جامعه ما این حقیقت مغفول مانده است !

اگر روحانیت مقام، سیاست و حکومت را هدف اصلی قرار دهد مخرب و خطرناک خواهد بود

هاشم زاده هریسی در پاسخ به اینکه حضور روحانیت در حکومت و امور اجرایی را چگونه ارزیابی می­ کنید؟ گفت: به نظر من حضور روحانیت در حکومت و مسئولیتهای اجرائی بذات خود عیب و اشکالی ندارد اگر اشکالی باشد در مقاصد و اهداف و در نحوه عملکردها است اگر روحانیت صرفاً به قصد اقامه دین، هدایت و تربیت مردم و اصلاح جامعه به عرصه حکومت و مسئولیت وارد شود و در این مسیر نیز کاملاً صحیح و شایسته شأن حرکت کند و حکومت را فقط وسیله و ابزار خدمت، هدایت و رفاه و صلاح مردم قرار دهد و عملکردها هم کاملاً درست و الهی و با روش نیکو و زیبا سامان یابدو نهایتاً نیز در این امر مقدس موفق باشد حضور روحانی در حکومت مبارک است ولی اگر هدف اصلی مال، منال و قدرت باشد یا عملکردها نارسا و معیوب و یا  روشهای عمل و برخوردها نازیبا و نامناسب و یا در تأمین رفاه و رضایتمندی مردم ناکام باشد حضور روحانی در حکومت زیانبار و خطرناک خواهد بود همه نارضایتی ها و بدبینی ها به دین و روحانیت منتقل می­شود موجب وهن دین و جدائی روحانیت از  مردم گردیده و در برابر مردم قرار می­گیرد در صورتی که روحانیت پیوسته باید در کنار مردم و پناهگاه مردم باشد نه در برابر مردم، اگر بنا است حکومتی بنام دین باشد و روحانیت نیز در آن حکومت حضور داشته باشد باید بسیار زیبا، سالم، کارآمد و مردم دار به معنای واقعی آن سامان یابد و همه امور در محور عدالت بچرخد جز عدالت، زیبایی، مهر و محبت در آن دیده نشود وگرنه عدمش به زوجود، زیرا که وجودش بنام دین و روحانیت تمام می­شود طبیعتاً ضررش بیش از نفعش خواهد بود حکومت دینی و حضور روحانیت درحکومت بسیار ظریف و شمشیر دو لبه است مراقبت شدید می­طلبد که از لبه عدالت، قداست و رحمتش که لبه الهی آن است استفاده شود از لبه قدرت، ریاست، جباریت و دین ابزاری که لبه شیطانی آن است استفاده نشود « وَ لَاتَکُونُوا عُلَمَاءَ جَبَّارِینَ » اگر از لبه مبارکش استفاده شود از آن نور، رحمت، مهر و محبت، صلاح، رفاه و برکت دنیوی و اخروی، مادی و معنوی برای مردم و جامعه می­بارد نه فقر، محرومیت، بی­عدالتی و نه بدبینی و نارضایتی و مشکلات فراوان دیگر. حکومت دینی فقط به عنوان وسیله اقامه دین و گسترش عدالت و برای هدایت و تربیت مردم، در راه آسایش مردم مشروعیت دارد و حضور روحانیت در چنین حکومت مقدس، موفق و کارآمد با برخوردها و عملکردهای زیبای الهی و انسانی روا و ممدوح است حکومت دینی با حضور روحانی باید برای مردم و جامعه و کل جهان برکات مادی و معنوی به ارمغان بیاورد چنانکه قرآن مجید می­فرماید: اگر احکام و کتب الهی را در روی زمین اقامه و حاکم می ­کردند «لَأَکَلُوا مِن فَوْقِهِمْ وَ مِن تَحْتِ أَرْجُلِهِم » برکات الهی برای آنان از بالای سرشان می ­بارید و از زیر پایشان می­ جوشید !!

اگر حکومت دینی چنین برکاتی برای مردم در بر نداشت باید علت آن را در نحوه عملکردها و چگونگی حاکمیت جستجو کرد!!

خلاصه اینکه اولاً: حکومت دینی و حضور روحانیت باید فقط با هدف اقامه دین خدا و ادامه رسالت انبیاء و امامت اولیاء و در جهت اصلاح جامعه، هدایت و تربیت انسانها باشد و ثانیاً: روحانیت قبل از ورود به این عرصه­ها و هر مقام دینی و یا سیاسی کوچک و بزرگ باید خود را از نظر روحی و معنوی بسازد تزکیه، خود­سازی و آماده سازی کند تا از مقام و قدرت کوچکترین سوء استفاده نکرده و کمترین ضرر و ضربه به دین خدا و به مردم وارد نگردد موجب ناراحتی، نارضایتی و دل­آزردگی بندگان خدا نشود چون همه این امور برای مردم است حتی دین ، قرآن و پیامبران هم برای مردم آمده­اند مردم بندگان خدا هستند خداوند بندگان خود را دوست داردو نمی­خواهد حتی یک نفر از آنان گمراه شود و به جهنم برود و دوست ندارد کوچکترین نارضایتی و ناراحتی از ناحیه هیچکس مخصوصاً از سوی حکومت برای آنان فراهم شود و یا مورد ظلم، ستم و بی­مهری قرار بگیرند و در زجر، فقر و محرومیت به سر ببرند!! اگر اینگونه مسایل از ناحیه حکومت دینی و روحانیت رخ دهد و به بدبینی و نارضایتی مردم منتهی شود دین و اعتقادات مردم و روحانیت همه چیز برباد می­شود خطر حکومت دینی و روحانیت در همین جا نهفته است حدود ۴۰ سال است بنام دین حکومت می­ کنیم و می­خواهیم جامعه را اصلاح، اسلامی و اخلاقی کنیم و مردم را هدایت و تربیت کنیم چقدر موفق شده­ایم؟! باید ارزیابی و بازنگری کنیم و برخود نهیب بزنیم !

به جای بررسی عملکرد های خودمان همیشه به دیگران نهیب می زنیم و فرافکنی می­کنیم!

هاشم­زاده هریسی در پاسخ به اینکه آیا تا به امروز نهاد روحانیت توانسته از حکومت و از مقام و قدرتی که در اختیار دارد برای رسیدن به هدف اصلی خود استفاده کند و چقدر؟ گفت:حرف من همین است که روحانیت باید تلاش کند که حکومت دینی مخصوصاً عملکرد خود را سالم و کارآمد سازد و در اهداف خود موفق شود در غیر اینصورت زیانبار خواهدبود روحانیت و حاکمان دینی باید پیوسته عملکردهای خود را ارزیابی و بازنگری کنند و یکی از وظایف مهم روحانیت و حاکمیت و مخصوصاً روحانیت مسئول همین است که عملکردهای چهل ساله خود را در جمهوری اسلامی بازنگری،آسیب شناسی و بازیابی کنند که چه توفیقاتی بدست آورده­ایم و چه ناکامیهایی داریم ضرر کردیم و یا سود و چقدر و چرا؟متأسفانه تا کنون چنین نگرشی به گذشته ­هایمان نداشتیم و در چنین فکری هم نیستیم ما باید پیش از اینکه به دیگران و حتی به دشمن بتازیم و به آنها نهیب بزنیم و فرافکنی کنیم باید به خودمان و عملکردهایمان و به رفتارها و برخوردهای خودمان با یکدیگر و با مردم بپردازیم که حدود ۴۰ سال است به عنوان اقامه دین و به منظور هدایت و تربیت مردم حکومت دینی تشکیل داده­ایم و می­خواستیم یک جامعه­ای را به عنوان جامعه اسلامی تربیت و ساماندهی کنیم و در روی زمین پهناور قطعه­ای را بنام سرزمین ایران در تمام ابعاد مادی و معنوی، ظاهری و باطنی آباد و زیبا سازیم مردم و جوانانش را هدایت و تربیت کنیم و به عنوان الگو و نمونه به جهان و جهانیان ارائه دهیم و بگوییم که بیاییداین چنین باشید! ۴۰ سال است که برای این هدف تلاش می­کنیم و این همه شهید برای این هدف عالی تقدیم داشتیم امّا چقدر موفق شدیم باید یک بازنگری و آسیب شناسی کارشناسانه و شجاعانه انجام دهیم که چقدر در این نمونه سازی موفق هستیم و چقدر ناکام و چرا و چگونه؟ لازمه آن اینست که یک گروه کارشناسی قوی، شجاع  و فراقوا تشکیل شود تا سال به سال و یا حداقل چهل سال گذشته را بررسی، آسیب شناسی و بازیابی کنند احیاناً اگر نارسائی و عیبی وجود دارد، علل و عوامل آنرا بیابند و شفاف سازی و علّت یابی کنند ما باید برخودمان نهیب بزنیم و هر کس بخودش نهیب بزند ما زیاد نهیب می­زنیم پیوسته نهیب می­زنیم ولی هر جناح سیاسی به جناح دیگری ، هر کس به کسی دیگر ، این دولت به آن دولت،  دولت حاکم به دولت سابق، هَلُمَّ جَرًّا همه چیز را سیاسی کردیم سر و صداها زیاد است گوشها را می­ خراشد و دلها را می­ آزارد ولی نتیجه­ای مشاهده نمی ­شود زیرا هیچ کس خود را مقصّر نمی ­داند همه کس دیگری را متهم می ­سازد. بیایید با خودمان با انقلاب و نظام و با مردم روراست باشیم همه مامسئولیم هر کس مقامش بالاتر و مسئولیتش بیشتر،تقصیرش بیشتره ، نارضایت های مردم ظاهر و علنی شده مشکلات مردم را می­بینیم با پوست و گوشتمان لمس می­کنیم ناله­ هایشان را می ­شنویم اما علل و عوامل آنرا بررسی، آسیب شناسی و بازشناسی نمی ­کنیم از مردم عذرخواهی نمی­ کنیم و دنبال حل مشکلات نمی ­رویم!

نارضایتی­ها علنی و همگانی شده است نظام اسلامی مان و مردم عزیزمان را دریابیم همین امروز که فردا دیر است !!

عضو مجلس خبرگان رهبری ادامه داد: متأسفانه همه حتی طرفداران نظام و انقلاب، خانواده­های شهدا ، ایثارگران، اغنیا و فقیران ، مسئول و غیر مسئول هر کسی به نوعی فریاد می­کشد و اظهار ناراحتی و نارضایتی می­کنند بسیاری از سر دلسوزی و نگرانی و نه با دشمنی، از سوی دیگر دشمن هم این مشکلات و نارضایتی­ها را بزرگنمایی و تبلیغ می­کند اگر تنها دشمن بگوید ما مقاومت و دفاع می­کنیم و می­گوییم چون دشمن می­گوید به دهان دشمن می­زنیم در صورتی که هر کس کار بد انجام دهد دشمن خواهد گفت، باید به واقعیتها و به عیوب خود توجه کنیم گاهی هم برخی از حرف ها و عیب ها را انسان باید از دشمن بشنود و بیدار شود حرف دشمن عامل بیداری و تنبه باشد نه عامل لجاجت و اصرار اگر تنها دشمن بگوید قابل توجیهه است دشمن، دوست، راضی، ناراضی، خانواده شهدا، ایثارگران، دلسوزان نظام و انقلاب، روحانی و غیرروحانی همه می­گویند هر جناحی علیه جناح دیگر هر دولتی علیه دولت دیگر در مناظرات انتخاباتی هر کاندیدی علیه دیگری همه می­گویند همه اینها را زیر پا بگذاریم که دشمن چنین گفته و چنین کرده خدا شاهد است که بسیاری از این فریادها از سر دلسوزی خیرخواهانه و ناصحانه است ما عاشق این نظام،اسلام، ایران و ولایتیم عزت دنیا و آخرتمان با آن گره خورده است بیایید بخود آییم عیب زدایی و اشتباه زدایی کنیم از اشتباهاتمان برگردیم اشتباه کردن عیب نیست اصرار ورزیدن به اشتباهات عیب بزرگ و گناه نابخشودنی است ما اگر از اشتباهاتمان برگردیم و بیاییم، مردم بدنبال ما می­آیند امیدوار می­ شوند و حمایتمان می­کنند.

هریسی در پاسخ سئوال از کارآمدی نظام گفت: با ثروت و ظرفیتی که کشور و نظاممان از آن برخوردار است با قدرتی که در اسلام و انقلابمان نهفته است می­توانستیم در این مدت چهل ساله جمهوری اسلامی، کشورمان را از نظر اقتصادی و سیاسی به حد یک کشور ابرقدرت و از نظر فرهنگی و اسلامی به اوج اعلا برسانیم. ژاپن در جنگ بین المللی دوم سال ۱۹۴۵ در اثر حمله شیمیائی آمریکا شکست خورد و تسلیم آمریکا شد همه چیز خود را از دست داد و بخاک سیاه نشست آمریکا ژاپن را تسخیر کرد کارخانه­ها را بست چون کارخانه ها را در دوران جنگ تبدیل به اسلحه سازی کرده بودند وقتی آمریکا ژاپن را تسخیر کرد همه آنها را تعطیل نمود و همه جا قفل شد از معادن نفت و بسیاری از ظرفیت هایی که ما از آن برخورداریم محروم بود با این حال ژاپن در عرض ۲۰ سال پیشرفتهای کلان کرد و دوباره ژاپن شد از نظر اقتصادی و صنعتی قدرتمندتر از قبل بعد از ۲۰ سال شکست ژاپن که آمریکا با یک مشکل اقتصادی روبرو شده بود رئیس جمهور آمریکا معاون خود را به ژاپن فرستاد و از آنها کمک خواست مادر صنعت ژاپن می­گوید: ما در آن موقع احساس کردیم در برابر آمریکا پیروز شده­ایم آری پیروزی واقعی اینست در حقیقت ژاپن با پول و حمایت همان دشمنی که روی سینه­اش نشسته بود ژاپن شد با عقل و درایت دشمنش را دوشید و خود را ساخت در صورتی که ژاپن نه اسلام ما را داشت و نه قدرت انقلاب ما را و نه معادن نفت و گاز و نه ظرفیتهای دیگری که کشور و نظام ما از آن برخوردار است هیچ نوع از سنن و استقلال خود نیز دست بر نداشت آیا ما نمی­توانستیم با این ظرفیتهای بالا در مدت ۴۰ سال با حفظ استقلالمان  به آنجا و حتی فراتر از آن برسیم؟! آیا نباید آسیب شناسی و علت یابی کنیم البته منظور این نیست که ما هیچ کاری انجام نداده­ایم کارهای بسیار بزرگ و عظیم داخلی و بین المللی بعد از انقلاب در جمهوری اسلام انجام گرفته که قابل توجه و شایسته ستایش و قدردانی است نباید سیاه نمایی شود ولی جان سخن ما اینست با قدرت و توان فوق العاده اسلام و انقلاب اسلامی و با ظرفیت های فراوان مادی و معنوی که کشور و نظام ما از آن برخوردار است می توانستیم کارهای بسیار زیادتر، مهمتر و اساسی­تری در این ۴۰ سال آنجام دهیم آنچه انجام شده با آنچه باید می ­شد و می ­توانستیم بکنیم فاصله زیادی داریم ! منتظر چه هستیم ؟

اگر کشور و نظام را بعد از انقلاب با قبل از انقلاب و یا با کشورهای همجوارمان مقایسه کرده و به آن قانع بشویم باختیم

نماینده مجلس خبرگان رهبری با بیان اینکه ما نباید امروزمان را با قبل از انقلاب و کشورهای همجوارمان مقایسه کنیم و به آن راضی و خرسند شویم افزود: قبل از انقلاب شرایط خاص خود را داشت طاغوت حاکم بود نه اسلام هر چه بود بنام طاغوت تمام می­شد نه بنام اسلام و نه به نام دین و روحانیت و همچنین نباید با کشورهای کوچک اطراف خودمان هم مقایسه کنیم نظام ما بی بدیل و اسلامی است ما انقلاب کردیم یک کشور با ملت انقلابی واستثنایی هستیم این همه شهید دادیم ولی در عین حال اگر مقایسه کنیم متأسفانه گاهی متوجه می­شویم که برخی از کشورهای همجوار در برخی امور از ما جلو زده­اند مخصوصاً از نظر اقتصاد و معیشت مردم در صورتی که کشورهای اطراف ما قبل از انقلاب در حد یک روستا در برابر ایران بودند یک روستا که یک کدخدا به عنوان شیخ در آن نشسته بود کدخدایی می­کرد شیخ نشین و یا کدخدا نشین بودند بحال ما غبطه می­خوردند اما حالا ببینید در برخی از این کشورها چه تحولات، آبادیها و پیشرفتهای اقتصادی نسبت به قبل از انقلاب ما رخ داده است که در صورتی که انقلاب را ما کردیم شهید را ما دادیم نه آنها ، خدا می­داند که همه این حرفها را از سر دلسوزی می­زنیم عاشقانه، ناصحانه و خیرخواهانه می­ گوییم تا بخود آییم ما عاشق این کشور، این انقلاب و این نظام و ولایت هستیم قبل از انقلاب به زندان رفتیم در سلول ساواک خوابیدیم و زجرها کشیدیم بعد از انقلاب شب و روز تلاش کردیم تا پیر شدیم شهید و اسیر دادیم تا افتادیم و امروز هم این حرفها را می­زنیم تا بخود آییم و بپاخیزیم خانه تکانی کنیم ! منظورما این نیست که بعد از انقلاب درجمهوری اسلامی کاری انجام نگرفته بلکه بسیارو بی­شمار انجام گرفته ولی مشکلات و نواقص زیادی هم داریم می ­توانیم بسیاری از آن مشکلات را نداشته باشیم می­خواهیم بهتر از آنچه هستیم باشیم داشته­ هایمان بیشتر از آن باشد که داریم مشکلات و کمبودهایمان کمتر از آن باشد که داریم عدالتمان، پاکی و قداستمان، تقوایمان، اخلاقمان محبتمان،ادبمان و احتراممان نسبت به یکدیگر فراتراز آن باشد که هست علت شناسی و آسیب شناسی کنیم علت یابی کنیم که کشور و نظام ما اسلامی، انقلابی و روحانی است باید در جهان الگو و اسوه باشیم از ملت و کشورمان غم زدایی و فقر زدایی کنیم چرا تا کنون به آن نقطه که باید می­رسیدیم نرسیدیم؟

تا نخواهیم و نگوییم و فریاد نکشیم نمی­شود همین !

اگر روحانیت در عرصه مادیات، دنیا طلبی و ثروت­اندوزی بیفتد، مخصوصاً اگر مسئول باشد ضربه شدیدی به نهاد روحانیت و نظام وارد می­سازد

هاشم­زاده هریسی در پاسخ به انتقادات و تأکیدات حضرت آیت الله شبیری زنجانی در مورد کارکردهای روحانیت تصریح کرد: من دغدغه­های آیت الله العظمی شبیری را خواندم و نگرانیهای آن بزرگوار را درک کردم ایشان از مراجع شایسته، با تقوا وبا فضیلت هستند ما وقتی قبل از انقلاب درقم طلبه بودیم پدر ایشان آیت الله زنجانی هر کجا نماز می­خواندند ما تلاش می­کردیم خود را به نماز جماعت ایشان برسانیم نمازش برای طلبه­ها می­چسبید خانواده علم، تقوا، فضیلت و درایت هستند اگر ایشان نکته­ای را تذکر می­دهند واقعاً از سر دلسوزی است خواه کسی خوشش بیاید و یا نیاید مشکلاتی را می­بیند خطرهایی را برای روحانیت احاس می­کند همان را بر زبان می­آورد.

نماینده خبرگان رهبری در ادامه سخن ابراز داشت : یک تذکر مهم دیگر اینست که روحانیت مخصوصاً طلاب حوزه­های علمیه شایسته نیست به جناح بندیها و سیاستبازی­­ها و بازیهای سیاسی رایج در جامعه وارد شود چون سیاستبازی غیر از سیاست دینی، علم سیاست، سیاست دانی و انقلابی بودن است بلکه به علت ذهنیت سازی­های انحرافی علم سیاست و درایت سیاسی را از انسان سلب می­کند و از حقیقت منحرفش می­سازد حالت پدری و همگانی و مردمی بودن را از روحانیت می­گیرد و از مردم جدایش می­سازد به گناه و داوریهای خلاف واقع و غیرمنصفانه وا می­دارد آلت دست جناحها و بازیگران سیاسی قرارشان می­دهد طلاب حوزه­های علمیه را از علم، تحصیل، اخلاق، تقوا و خودسازی بازشان می­دارد به اخلاق و معنویتش لطمه جدی وارد می­سازد نه تنها سیاست نیست بلکه ضد سیاست است بینش سیاسی را کور می­کند سم مهلک روحانیت و حوزه­های علمیه است !! و دیگر اینکه روحانیت مخصوصاً روحانی­های مسئول در نظام و حکومت باید از فرو رفتن در امور مادی، فعالیتهای اقتصادی ویژه، رانت­­خواری و گرایش به مادیات و به مال، منال و مقام دنیا و از دنیازدگی جدّا اجتناب ورزند دامن مقدس روحانیت را با این امور آلوده نسازند. مال، منال  و مقام پرستی برای روحانی و روحانیت مخصوصاً برای آنانکه در مصدر اموراند بس خطرناک و زهرآگین است. اعتبار و معنویت نهاد روحانیت را خدشه دار می­سازد و او را از رسالت اصلی که ادامه رسالت انبیا است باز­می­دارد چنانکه در روایت اسلامی ما آمده است که امام صادق ع  می­فرماید: « اذا رأیتم العالم محبّاً للدنیا فاتّهموه علی دینکم » هر عالم و روحانی را که دیدید مال و مقام دنیا را دوست دارد از او حذر کنید درباره دینتان از او نگران باشید باز فرمود: که خداوند به یکی از پیامبرانش فرمود عالم و روحانی مفتون به دنیا و فریفته مال، منال و مقام دنیا را مابین من و بندگانم واسطه قرار مده که آنان بندگان مرا از من می­رانند و از من دور می­سازند.

اگر می خواهیم مردم را به سوی کمال انسانی مدیریت کنیم نخست باید خودمان را بسازیم و مدیریت کنیم !

هاشم زاده هریسی در پاسخ این سئوال که تشکیل حکومتی بنام دین و حضور روحانیت در آن چه صورتی دارد پاسخ داد: به نام دین، حکومت تشکیل دادن اشکال ندارد چرا که حکومت دینی بستر اقامه دین وابزار هدایت مردم و اصلاح جامعه است، اگر حکومت دینی با این هدف تشکیل شود و در این مسیر حرکت کند و موفق هم باشد چه زیبا و مرحبا ! حضور روحانیت نیز در چنین حکومتی گاهی از وظایف خواهد بود و در مسیر رسالت او که همان اقامه دین، هدایت و تربیت مردم است تعریف خواهد شد در این حرفی نیست حرف و نگرانی در این است این حکومت را چگونه اداره کنیم عملکردها چگونه باشد که موجب نارضایتی و بدبینی مردم و فرار از دین و روحانیت نگردد بنام دین خلاف شرعها، خلاف اخلاقها،گفتار و کردارهای خلاف عدالت و انصاف اتفاق نیفتد. ترس و نگرانی از نحوه عملکردها است نه از اصل حکومت دینی، حکومت دینی بسیار ظریف است خشن نیست، خشن که بشود حکومت دینی نیست مهر و محبت و انسان دوستی که برود حکومت دینی نیست حقوق النّاس که از حقوق الله مهمتر است اگر ضایع شود حکومت الهی نیست عدالت که برود حکومت دینی مشروعیت ندارد فرافکنی یا بی­عدالتی، نا انصافی، تهمت و افترا که وجود داشته باشد حکومت دینی نیست با حلوا حلوا گفتن دهن شیرین نمی­شود با اسلامی گفتن همه چیز اسلامی نخواهد شد اگر حکومت واقعاً اسلامی و دینی و عاری از ظلم و فساد و بر محور عدالت باشد جامعه را عطرآگین و گلستان می­سازد و حضور روحانیت نیز در آن ضروری و امر مبارکی است در غیر اینصورت نه حکومت اسلامی خواهد شد و نه حضور روحانی در آن گوارا خواهد بود. در یک حکومتی به هر نامی که باشد اگر رضایت مردم جلب و نیازهایشان تأمین نشود فقر، فلاکت، غم و اندوه حاکم باشد مردم در هر امری چه کنم چه کنم گویند چه ضرورتی دارد که چنین حکومتی بنام دین نامیده شود تا مردم از دین و دینداران و از روحانیت بیزار و ناراضی شوند اگر چنین حکومتی بنام دین نامیده شود و روحانیت در آن حضور پیدا کرده مقام و مسئولیتی بر دوش بگیرند یا خود روحانیت با گفتار، برخورد و عملکرد ناموزونشان نارضایتی ایجاد کنند روحانیت دیگر در کنار مردم نیست علیه مردم است روحانیت پیوسته باید در کنار مردم و پناهگاه مردم باشد اگر در حکومت هم باشد باید مردم گرا باشد نه حکومت­گرا زیرا بقول شهید مطهری از نظر اسلام حکومت برای مردم و در خدمت مردم است نه مردم برای حکومت پس در اسلام اصل بر مردم گرایی و مردم سالاری است نه حکومت گرایی و همه ارکانها، مسئولان، مدیران و قوای حکومتی اسلامی  باید مردم گرا و در خدمت مردم باشند این همان معنای مردم سالاری دینی به معنای واقعی آن است نه شعاری برای تحقق چنین حکومتی، حاکمان آن مخصوصاً روحانیت خدمتگزار در آن حکومت نخست باید خود را بسازند، تربیت کنند مهر و محبت دنیا و علقه مال، منال و مقام دنیا را از دل خود بر کنند و عشق خدا و بندگان خدا را جایگزین آن سازند آنگاه به عرصه حکومت و ریاست پای نهند و بر کرسی خدمتگزاری نه ریاست بنشینند !!

خلاصه اینکه :هر عالم و فقیهی که در مورد تشکیل حکومت اسلامی و حضور روحانیت در حکومت دینی تردید و تشکیک نموده و یا اظهار نگرانی کرده و می­کنند هرگز از اصل حکومت دینی نبوده است بلکه نگرانیها از نحوه عملکردها و عدم رعایت دقیق حدود  شرع و عدالت و شئون دین و روحانیت بوده است که احیاناً موجب بدبینی و نارضایتی مردم از دین و روحانیت گردد واقعاً هم بسیار دشوار و جای بس نگرانی است حساسیت، دقت و مراقبت شدید می­طلبد.

روحانیت بعد از انقلاب نباید خود را با روحانیت قبل از انقلاب مقایسه کند

هریسی در پاسخ به اینکه روحانیت امروز را با روحانیت قبل از انقلاب چگونه ارزیابی می­کنید گفت : روحانیت امروز نباید خود را با قبل از انقلاب مقایسه کند قبل از انقلاب بستر حکومت غیر دینی بود هر مصیبت، ناراحتی و نارضایتی و هر نوع فقر، محرومیت و بی­عدالتی برای مردم پیش می­آمد زندان می­رفتند، آسیب می­دیدند فقر و محرومیت می­کشیدند زجر، تبعیض و بی­عدالتی می­چشیدند هر مشکلی برای مردم پیش می­آمد آن را از حکومت طاغوت و طاغوتیان و از حاکمان غیر دینی و سکولار می­دیدند و از آنها بیزار و ناراضی و نسبت به آنان بدبین می­شدند و به دین، اسلام و روحانیت روی ­می­آوردند که بیایند مردم را از این زجرها نجات دهند روحانیت از این جهت راحت و آسوده خاطر بودند و محبوبیت پیدا می­کردند اکنون در یک حکومت دینی هر مشکلی برای مردم و به هرکس پیش بیاید آن را از چشم اسلام و روحانیت می­بینند و از آنها ناراضی و نسبت به آنها بدبین می­شوند امروز مسئولیت همه مسئولان و حاکمان مخصوصاً روحانیت بسیار سنگین است شرایط امروز با شرایط قبل از انقلاب بسیار متفاوت است قبل از انقلاب عملکرد سوء حکومت موجب محبوبیت، مقبولیت و تبلیغ دین و روحانیت می­شد و امروز اگر غفلت شود نارضایتی و ناکارآمدی حکومت می­تواند دین و روحانیت را از نظر مردم ساقط کند دشمنان دین و روحانیت نیز همین را می­خواهند و روی آن تبلیغات و سرمایه گذاری می­کنند امروز همه ما مسئولیم مخصوصاً روحانیت که باید هم مراقب اعمال و گفتار خودمان باشیم و هم مراقب حکومت که خطا و یا کوتاهی نکند اگر گفته شود حکومت دینی بعد از انقلاب کارهای عظیم و مهمی را انجام داده خدمات شایسته­ای را در کشور ارائه نموده است آری همه اینها درست واقعاً در کشور ما بعد از انقلاب تحولات عظیمی اتفاق افتاده و کارهای بزرگ داخلی و بین­المللی انجام گرفته ولی متأسفانه نواقص و مشکلات فراوانی نیز وجود دارد که موجب نارضایتی و بی­اعتمادی مردم می­گردد معمولاً در چشم عامه خوبیها زیاد و سریع به چشم نمی­آید اما بدیها و زشتیها زود به چشم می­خورد و به ذوق می­زند، حساسیت، بدبینی و نارضایتی تولید می­کندو این یک امر طبیعی است یک لباس سفید خیلی درخشان، براق، پاکیزه ، خو ش قواره و زیبایی را در نظر بگیرید اگر یک و یا چند لکّه سیاه و زشت در آن بیفتد از دور دیده می­شود ذوقها را می­زند چشمها را می­آزارد آن لباس زیبا، گرانبها و ارزشمند را از حیّز انتفاع ساقط می­کند حتی کسی رغبت نگاه کردن به آن را ندارد در صورتی که ۹۰ درصد این لباس زیبا و درخشان است تنها ۱۰ درصد آنرا لکّه­های سیاه و زشت آنهم بطور پراکنده اشغال کرده است ولی این ۱۰ درصد آن ۹۰ درصد را هیچ کرده و تحت شعاع قرار داده است اما در یک لباس سیاه این لکّه­های سیاه نمایان نیست و طبیعی تلقی می­شود روحانیت و حکوت دینی لباس فاخر، زیبا، درخشان و سفید است نباید لکّه­دار شود لکّه بردار نیست لکّه­ها در روحانیت و در یک حکومت دینی گرچه بسیار کم و پراکنده باشد چشم­ها را می­زند و ذوق­ها را می­کوبد دلها را می­آزارد آیا در عملکرد حاکمان و مسئولان نظام مخصوصاً در برخوردها و عملکردهای روحانیت هیچ نوع عیوب، نواقص، اشتباهات و مشکلات وجود ندارد هیچ لکّه تولید نمی­کند؟ و به ذوقها نمیزند نارضایتی و بدبینی نمی­تراشد ؟! پس این نارضایتها و ناراحتیها از کجا است ؟! با این لکّه­ها چه کنیم ؟ چگونه و با چه آب و صابونی آنها را بشوییم و بزداییم چگونه دلها و ذوقها را ترمیم کنیم ؟ اینست که تکلیف حاکمان و مسئولان نظام اسلامی مخصوصاً روحانیت در دوران بعد از انقلاب در جمهوری اسلامی بسیار سنگین است قابل مقایسه با شرایط قبل از انقلاب نیست !!

حکومت اسلامی بدون عدالت و قداست معنایی ندارد

حفظ عدالت، قداست و عوامل مشروعیت و مقبولیت نظام از حفظ اصل نظام واجب تر است

هریسی در تأکید بر عدالت و رضایتمندی در نظام اسلامی اظهار داشت : حضرت امام در ضرورت و وجوب حفظ نظام اسلامی جملاتی فرموده است که از مجموع آنها یک قاعده فقهی انتزاع شده بنام « حفظ نظام اوجب واجبات است »این یک حقیقت است ولی منظور از آن چیست؟ تا کجا و در کجا جریان دارد گاهی در برخی از امور و در تجویز برخی عملکردهای حراستی، حفاظتی و اطلاعاتی به این قاعده استناد می­شود حقیقت این قاعده چیست؟ در تبیین این قاعده مقدمه­ای را مطرح سپس به نتیجه نهایی می­رسم : حکومت اسلامی که حفظ آن از اهم واجبات است دو نوع موجودیت دارد یا به عبارت دیگر از دو لایه تشکیل شده است یکی : لایه و یا موجودیت شکلی و ظاهری که همان ارگانها، قوا و دستگاههای کارگزاری و کارگزاران آن است که قالب و ظاهر نظام را تشکیل می­دهند و جمهوری اسلامی نامیده می­شوددومی : محتوا و باطن  نظام که اسلامی بودن، مشروعیت و مقبولیت آن را تضمین می­کنند مانند عدالت، قداست، ویژگیها و زیبائیهای نظام اسلامی و رضایتمندی مردم از نظام که معنا، محتوا و باطن نظام را تشکیل می­دهند بعد از آن که این مقدمه ذکر شد به نتیجه نهایی می­رسیم و آن اینکه : اگر حفظ نظام از اوجب واجبات و اهم واجبات است منظور کدام موجودیت و کدام لایه آن است قهراً هر دو موجودیت یکجا مورد نظر است هم شکل ظاهری و قالب نظام اسلامی باید حفظ شود و هم محتوا و باطن آن که شرط مشروعیت نظام است موجودیت هر دو باید حفظ شود ولی نکته حساس اینست که از نظر عقلی و شرعی حفظ موجودیت لایه دوم یعنی عدالت و شرایط مشروعیت بسیار مهمتر و ضروری­تر از لایه اول یعنی شکل و قالب آن است زیرا مشروعیت نظام مشروط به وجود لایه دوم است اگر لایه دوم یعنی عدالت، قداست، زیبائیهای نظام و رضایتمندی مردم از آن از بین برود لایه اول آن یعنی اصل نظام بخودی خود بطور طبیعی از بین می­رود و در حقیقت حکومت اسلامی موضوعاً منتفی می­شود و اگر هم مانده باشد شکل و اسکلتی بیش نیست زیرا اگر شرایط مشروعیت و اسلامیت آن از بین برود دیگر آن حکومت که شکل و سیستمش مانده اسلامی نیست حکومتی مانند یکی از حکومتهای غیر دینی و سکولاری دیگری است که در جهان فراوان وجود دارد بنابراین سقوط حکومت دینی و اسلامی از دو طریق امکان پذیر است یکی با دست دشمن که آنرا براندازی کند دومی بدست خودمان که با عملکردهای نامناسب عدالت، قداست و شرایط مشروعیت آن و رضایتمندی مردم و مقبولیت را از بین ببریم و از درون تهی کنیم اینست که قرآن فریاد می­کشد :«علیکم انفسکم »یعنی مواظب خودتان باشید از ماست که برماست نکته مهم دیگر اینکه اگر عدالت و قداست نظام از بین برود در آن نظام بطور طبیعی ظلم، ستم و کارهای زشت و خلاف عدالت رواج پیدا می­کند و موجب بدبینی، نارضایتی و بیزاری مردم می­گردد و این خود موجب سقوط نظام خواهد بود زیرا بقول رسول خدا حکومت با کفر می­ماند و با ظلم نمی­ماند و پایدار نخواهد بود : «المُلک یبقی مع الکفر و لایبقی مع الظلم »این را گفتم تا بگویم که تنها از دشمن ننالیم از خودمان نیز بنالیم و از خودمان هم نگران باشیم نگرانی از خودما بیشتر از دشمن است و مواظب خودمان باشیم خطر ما و نظام عزیز و اسلامی ما که روح و روان ما است در خود ما نهفته است بخدا پناه می­برم !!

نماینده خبرگان رهبری در ادامه سخن از کارویژه­های روحانیت،به ضرورت درس اخلاق در حوزه های علمیه تأکید کرد و گفت : امروز روحانیت مخصوصاً در دوران طلبگی به دو امر مهم بسیار نیازمند است یکی تخصص و تعمیق علمیدومی اخلاق، تزکیه و خودسازی که اگر روحانی به مقام و قدرتی رسید بتواند پاسخگو باشد و خود را کنترل کند تا مقام و قدرت بر او سوار نشود و به هر سو که بخواهد نکشاند بلکه او به مقام و قدرت سوار و بر آن مسلط شود با علم عمیق و جامع و با تقوا و عدالتی که اندوخته است لجام قدرت و حکومت را بدست گیرد و این اسب سرکش را مهار کند و به سوی اهداف عالیه انسانی و الهی هدایت نماید بدینجهت توجه ویژه به مسأله اخلاق و فعال شدن اساتید و درس اخلاق در حوزههای علمیه از ضرورت حیاتی برخوردار است و هویت اصلی حوزه­ها است الحمدلله حوزه­های علمیه ما در سراسر کشور اسلامی توسعه خوبی یافته از لحاظ کیفی و کمی پیش رفته رشته­های مختلف علمی و پژوهشی ایجاد شده و تحقیقات گوناگون به حوزه­ها راه یافته و پیوسته نیز در حال توسعه و گسترش است از این بابت از مقام معظم رهبری و مراجع عظام و از اساتید حوزه­ها و جامعه مدرسین و از طلاب کوشا و مدیران حوزه­های علمیه جای سپاس و قدردانی فراوان دارد ولی باید در حوزه­های علمیه مخصوصاً در شرایط حاکمیت دین در کشور و حضور روحانیت در حاکمیت به دو مسأله بیشتر توجه شود یکی : تعمیق علمی و فکری که حوزه­های علمی خمینی­ها، شیخ انصاری­ها، علامه طباطبائیها، علامه جعفری­ها، علامه امینیها، بهشتی­ها، مطهری­ها حتی ابوعلی سیناها، رازیها و بلکه بالاتر از آنها بطور فراوان برخیزد ولی متأسفانه در این مورد ضعف، خلأ و کمبود محسوس وجود دارد احساس خطر می­شود این وضعیت شایسته حوزه­های علمی در عصر حکومت دینی نیست دومی : مسأله اخلاق، مکارم و فضایل اخلاقی و خودسازی طلاب، تربیت اساتید، اخلاق نظری و عملی و تشکیل درسهای پرشور و تحول آفرین اخلاق، ترویج و نهادینه کردن فرهنگ اخلاق در حوزه­های علمیه که متأسفانه جای آن خالی و یادر حد نیاز نیست و از درسهای اصلی و همگانی حوزه­ها قرار نگرفته ما در حوزه­های علمی به یک نهضت و انقلاب اخلاقی و معنوی نیازمندیم. در حوزه­های علمیه به برخی امور شعاری تأکید فراوان می­شود ولی متأسفانه مسأله اخلاق و معنویت تحت شعاع این امور و شعارها قرار گرفته و مغفول مانده و کسی سرش برای اخلاق طلاب درد نمی­کند و فریاد نمی­کشد و احساس خطر ندارد در صورتی که دردها در همین جا نهفته و اینست که باید در حوزه­ها درسهای اخلاق، معنویت، عرفان، اخلاص و تربیت رواج وافر پیدا کند و اساتید اخلاق مسیحا نفس تربیت شود خود طلاب حوزه­ها نیز باید به این دو نکته مهم یعنی تخصص و تعمیق علمی و تزکیه اخلاقی توجه ویژه و عشق وافر مبذول دارند خود را با دو جناح بلند پرواز علم اخلاق، دانش و پرورش، تعلیم و تزکیه مجهز سازند آنگاه به عرصه خدمت پانهند چون قبل از آمادگی کامل با دو جناح علم و اخلاق ورود به عرصه مسئولیتها، سیاستها و ریاستها، خطر آفرین است خطر سقوط و هلاکت و  احتمال غرق شدن و غرق کردن در آن وجود دارد. بفرموده امام علی(ع) « زلّه العالم کانکسار السفینه تَغرق وتُغرق معها غیرها » لغزشها و اشتباهات عالم و روحانی مانند شکستن کشتی است خودش غرق می شود و سرنشینانش را هم غرق می­کند !! این دو مسأله یعنی علم و اخلاق بنیادین هویت واقعی حوزه­های علمی است یعنی حوزه­های علمی باید دانش بنیان و اخلاق بنیان باشد که متأسفانه امروز دو حلقه مفقوده حوزه­ها گردیده است باید بازیابی شود اگر ما امروز در مسأله روحانیت و حکومت دینی مشکل داریم بیشتر از همین ناحیه ناشی می­شود علم، تقوا، تزکیه، خودسازی اصل و ملاک قرار نگرفته بلکه قدرت، ریاست، سیاست، حکومت، مقام و منال اصل قرار گرفته است در اینصورت پناه بر خدا ! خدا به داد مردم برسد !!

هریسی در پاسخ به سئوالی در ارتباط سیاست، دین و اخلاق اظهار داشت :سیاست در اسلام اصل نیست اصل در اسلام دین و اخلاق است سیاست جزء دین و یکی از فروعات دین و تابع اخلاق است و خود را باید با دین و اخلاق هماهنگ کند یعنی سیاست باید در چنبره و تحت فرمان دین و اخلاق باشد چون سیاست در اسلام از اخلاق جدا و منفک نیست به همین جهت علمای اسلام مسأله سیاست را معمولاً در کتب اخلاق آورده­اند علم سیاست را در علم اخلاق ادغام کرده­اند گفته­اند که سیاست سه معنا و یا سه مرحله دارد:

1. سیاسه النّفس : یعنی خودسازی، تزکیه و مدیریت نفس.
2. سیاسه البیوت : یعنی تربیت اولاد و خانواده.
3. سیاسه المدن : یعنی تربیت مردم، تدبیر و مدیریت جامعه.

و این تقسیم بندی و مرحله بندی معنا، اهداف و جایگاه سیاست را در اسلام به وضوح نشان می­دهد اینست معنای صحیح سیاست و اینکه سیاست ما از دیانت ما جدا نیست و اینکه : دین منهای سیاست درست نیست به چه معنا است در این تقسیم بندی معنا و تعریف می­شود و این نوع سیاست شایسته است که در حوزه­های علمیه در دروس اخلاق و سیاست تدریس شود و روحانیت با آن آراسته شوند و به مردم و جوانان آموزش دهند امّا سیاستهای جنجالی، سیاستهای غیر اخلاقی، جناح بندیها، دعواها و معرکه گیریها و بازیهای سیاسی رایج در جامعه ما که اخلاق جامعه، منافع ملی، انسجام اجتماعی ما را بهم میریزد و ما را بخود مشغول می­سازد داخل در مقوله سیاست دینی و اسلامی نیست نه تنها از دین و دیانت ما جدا است و بلکه ضد دین و دیانت است زیرا گناه آلود است و ما آنها را نه سیاست دینی بلکه سیاست بازی و بازیهای سیاسی سیاست تحریفی و انحرافی می­نامیم که ورود اینگونه بازیهای گناه­آلود و سیاستهای غلط و تحریفی به حوزه­های علمیه زهرآگین، نفاق انگیز و بازدارنده از رشد علمی و اخلاقی است و ورود روحانیت به عرصه اینگونه بازیها و سیاستهای انحرافی آنها را از حالت پدری و همگانی بودن خارج می­سازد به اخلاق و معنویتشان آسیب وارد می­کند وحدت حوزه­ها و روحانیت را فرو می­ریزد ابزار دست سیاستبازان قرار می­دهد ولی با این حال سیاست به همان معنای غلط تحریفی در جامعه ما بقدری شایع شده، رواج یافته و فربه شده و فضای عظیمی از جامعه ما را گرفته همه چیز حتی دین و اخلاق را نیز تحت شعاع خود قرار داده روحانیت هم که باید با آن مبارزه کند برخی در آن فرو غلطیده است! در اثر شیوع و فربه شدن سیاست بمعنای غلط و تحریفی در جامعه موجب گردیده است که حتی کلمات و مفاهیم نیز تغییر پیدا کرده و تحریف شود تا آنجا که گاهی می­گویند : اخلاق سیاسی و دین سیاسی که جملات غلط و تحریفی است و صحیحش سیاست اخلاقی و سیاست دینی است این دو جمله هر دو از دو کلمه دین و سیاست یا اخلاق و سیاست ترکیب یافته ولی جای کلمات جابجا شده با جابجا کردن جای کلمات معنا از زمین تا آسمان تفاوت می­کند و ضد هم می­شوددر جمله « دین سیاسی و اخلاق سیاسی » : سیاست اصل و محور قرار گرفته دین و اخلاق تابع سیاست و در چنبره سیاست و تحت فرمان آن است . دین و اخلاق از سیاست تولید می­شود و ابزار سیاست می­شود سیاست هر طور اقتضا کند باید دین و اخلاق آنطور تفسیر شود و با سیاست انطباق پیدا کند این جمله غلط و تحریف است ولی در جمله « سیاست دینی و سیاست اخلاقی »: دین و اخلاق محور قرار گرفته سیاست تابع دین و اخلاق و در چنبره و تحت فرمان آن است سیاست باید از دین و اخلاق تولید و گرفته شود این معنا صحیح است ولی متأسفانه در شرایط فعلی جمله اول برای خود جا پیدا کرده جای کلمات جابجا شده و سیاست بر همه چیز حتی به دین و اخلاق نیز چیره و حاکم شده و مصداق آیه شریفه «یُحَرِّفُون َالْکَلِمَ عَنْ مَوَاضِعِهِ » (نساء ۴۶-مائده ۱۳ و ۴۱ )قرار گرفتهاست باید تصحیح شود کلمات و مفاهیم هر کدام در حدّ خود و در محل خود قرار بگیرد سیاست ما دینی و اخلاقی یعنی در چهارچوبه دین و اخلاق باشد دین و اخلاق واقعی باشد نه سیاسی، تبیین این حقیقت و اصلاح تحریفات و انحرافات بعهده روحانیت و حوزههای علمیه است که خود را از این تحریفات مصون دارند و افکار جامعه را نیز روشن و تحریف زدایی و بدعت زدایی کنند جمله حکومت دینی و دین حکومتی نیز همین طور است که حکومت باید دینی باشد نه اینکه دین حکومتی باشد حکومت در اختیار دین باشد نه دین در اختیار حکومت که تفاوتها بسیار زیاد و قابل دقّت و توجه است !!