با «خبرگان مردم» چه کنیم؟

حسین سخنور، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در یادداشتی نوشت: به فاصله‌ی کمی از انتشار لیست جامعه مدرسین حوزه علمیه قم برای انتخابات خبرگان، فهرست «خبرگان مردم» نیز كه مورد حمايت هاشمی رفسنجانی است، منتشر شد. بعد از آنکه اسم هاشمی از لیست جامعه مدرسین حذف شد، انتظار انتشار یک لیست جداگانه از سوی وی دور از ذهن نبود، اما آن اسامی که در لیست «خبرگان مردم» تکرار شد، شاید برای برخی دور از انتظار بود، کسانی که در بدنه‌ی جریان اصلاح‌طلبی هستند و مشاهده‌ی برخی اسامی در لیست مورد حمایت هاشمی، آن‌ها را با این سوال مواجه کرده است که «منِ اصلاح‌طلب» با «خبرگان مردم» چه باید بکنم؟ چه رفتاری باید در قبال این فهرست داشت؟

فهرستی با حضور افرادی که نه تنها هیچ ربط و قرابتی با اصلاح‌طلبی ندارند، بلکه برخی‌شان، در گذشته و حتی در حال حاضر نیز خود از موانع پیشبرد اصلاحات در فضای سیاسی و اجتماعی کشور هستند. طبیعی است برای آنکه وارد مناقشات و حواشی نشویم، از ذکر اسامی و مصادیق این افراد صرف نظر می‌کنیم، اما با حداقل شناختی که از برخی چهره‌ها داریم، بعید می‌دانم خود آقای هاشمی هم کل لیست «خبرگان مردم» را موجه بداند و همه‌ی افراد لیست را همراه بداند. 9 عضو مشترک لیست جامعه مدرسین و «خبرگان مردم» هم تایید دیگری است بر این مدعا.

به هر ترتیب، در قبال فهرست «خبرگان مردم» می‌توان دو رفتار متفاوت داشت که بستگی به پاسخ این سوال دارد: «منِ اصلاح طلب، چه نقش و کارکردی را برای خود در جامعه تعریف کرده‌ام؟»

• پاسخ نخست: قرار است یک کنشگر سیاسی اصلاح طلب باشم.

اگر پاسخ ما به سوال فوق الذکر، چنین باشد، آنگاه باید به تمام 16 نفر موجود در لیست «خبرگان مردم» که مورد تایید آقای هاشمی است، رای دهیم. دلیل‌اش هم کم و بیش روشن است؛ اگر به کل لیست رای ندهیم، همان 7 عضو غیرمشترک دو لیست «خبرگان مردم» و جامعه مدرسین، بالا می‌آیند و در موارد و تصمیم‌گیری‌های مختلف در مجلس خبرگان، کار خود را می‌کنند و راهی را می‌روند که علی‌القاعده راه ما نیست. یک کنشگر سیاسی، باید از منطق سیاسی هم پیروی کند. مثلا در این مورد، می‌بایست به همه‌ی افراد لیست «خبرگان مردم» رای دهد، چه آن‌هایی که می‌پسندد و چه آن‌هایی که نمی‌پسندد، هم کسانی که اصلاح‌طلب می‌داندشان و هم کسانی­که اصلاح طلب نمی‌داندشان، به این امید که شاید حتی نفرات اول و سوم و چهارم لیست مقابل، لیست جامعه مدرسین نتوانند به مجلس خبرگان راه یابند. در این منطق باید به حداقل‌ها قناعت کرد و کاری به پیشینه و حتی حال افراد نداشت و صرفا کارکرد نیروها در مجلس خبرگان را در نظر گرفت.

درست است که برخی از اعضای «خبرگان مردم» هیچ سابقه‌ی خوبی از نظر ما ندارند یا الان هم نسبتی با اصلاح‌طلبی ندارند، اما حداقل می‌توانند مانع رای‌آوری همان نفرات اول و سوم و چهارم لیست رقیب شوند. فی الجمله اینکه یک کنشگر سیاسی با تبعیت از منطق سیاسی به همه‌ی اعضای لیست «خبرگان مردم» رای می‌دهد چون به حداقل‌ها رضایت دارد و رای می‌دهد تا برخی رای نیاورند.

• پاسخ دیگر: قرار است یک روشنفکر باشم.

ولی اگر پاسخ چنین باشد، صورت مساله‌ی بالا می‌کند، منطق عوض می‌شود و نهایتا رفتار و تصمیم‌مان نیز تفاوت دارد. اگر قرار است کار روشنفکری در جامعه کنیم، دیگر نمی‌توانیم بگوییم به سابقه‌ی برخی افراد لیست «خبرگان مردم» کاری نداریم و رای می‌دهیم تا دیگری رای نیاورد. یک روشنفکر نمی‌تواند – و شاید لزومی هم نداشته باشد – که لیستی رای دهد، او از بین اعضا، آن‌هایی را که شایسته می‌داند انتخاب می‌کند و رای می‌دهد. شاید نام دو نفر را بنویسد و شاید هم نام پنج یا شش نفر را. او فهم و شناخت خود را معیار قرار می‌دهد، نه حضور افراد در لیست‌ها را.

ذکر این نکته ضروری است که منطق روشنفکری لزوما مقابل منطق سیاسی نیست. مثلا اگر در منطق سیاسی به حداقل‌ها قناعت می‌شود، منطق روشنفکری هم حداکثری نیست، چون با دیدگاه حداکثری شاید حتی تمایل به شرکت در انتخاباتی اینچنینی هم منتفی باشد اما به هر قیمتی هم حاضر نیست روز هفتم اسفند لیست «خبرگان مردم» را از کیف خود درآورد و از ابتدا شروع کند نوشتن اسامی افراد تا برسد به وزرای اطلاعات سال‌های گذشته و دورتر. چون در همان کیف، احتمالا کتاب‌ها و جزواتی وجود دارد که می‌گوید نمی‌توان برای فرار از اول و سوم و چهارم، به هشتم و دوازدهم روی آورد. در این منطق، منِ اصلاح طلب، سلبی انتخاب نمی‌کنم، ایجابی انتخاب می‌کنم.

حالا می‌ماند که جایگاه خود را تعریف کنیم. قرار است چه باشیم؟ وقتی مشخص شد قرار است چه باشیم، بالتبع، معلوم می‌شود که قرار است چه کنیم؛ آیا به همه‌ی اعضای لیست «خبرگان مردم» رای دهیم یا تنها آن‌هایی که صلاحیت لازم و شایستگی حداقلی را دارند، انتخاب کنیم و به همان‌ها هم رای دهیم. 10 روز وقت داریم که خود را تعریف کنیم.

انتهای پیام