عاشورای امسال و ضرورت بن‌بست‌شکنی | غلامرضا بنی‌اسدی

غلامرضا بنی‌اسدی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

محرم امسال، در گذر از جنگی تحمیلی به دفاع مقدس، معنایابی متفاوتی دارد. به زمین و زمان، آدم‌ها  و -حتی- به آهن‌ها هویتی تازه بخشیده است. اگر همیشه باید محرم را تمام ساحتی دید، امسال باید ساحت های گوناگونش را دقیق خوانی و حروف نگاری کرد چه هیچ گاه “برهه کنونی” تا این حد” حساس” نبوده است.

جنگ بود در انواع گوناگونش اما چنین نبود که همه باطل، با همه عُده و عِده‌شان به میدان بیایند. میدانی که سوی دیگرش باورمندان نهضت سید الشهداست. آمدند و زدند تا بشکنند، تا بکُشند اما آنچه ما را در برابرشان سرفراز کرد، منطق حسینی بود. حرف ما هم این بود: “انتم تقاتلون قوم عشقوا بالشهاده” آنان به جنگِ شهادت آمده بودند. ما هم با شهادت در برابرشان ایستادیم. با ایران که به شهادت نفس می کشد. با وطن که “تن” ها برای فداشدنش مهیا شدند و مهیا ماندند.

ما دشمن را باور نداریم. سند منگوله‌دارش را نمی پذیریم چه رسد به این نوع آتش بس که هیچ دستی ولو به فریب آن را امضا نگذاشته است. ما امروز فقط شلیک نمی کنیم و الا دست‌مان به ماشه است. تجربه هم مدام یادآوری می کند که حواس‌تان باشد که این دشمن به بی هوا زدن، “عادت” دارد. حواس‌مان هست. کاری باید بکنیم که این عادت را از سر به در کند. برای این همه، همه ظرفیت ها را باید فعال نگه داریم. نظامی و موشک و حتی پدافند، فقط یک بخش از این جنگ است که در ترکیب خود صدها گونه و بخش را کنار هم فعال می کند. در همه این بخش ها باید جواب درخور داشته باشیم. نه کلمه را بی جواب می گذاریم و نه گلوله را.

سنتِ عاشورا هم همین است. امامِ ما، حضرت حسین علیه السلام، با کلمه آغاز کرد. کوشید راهی باز کند حالا به هر سو که باشد. همه جا را که بن بست دید، دست به سپر و شمشیر شد برای دفاع. دفاع از جان خویش و جهان حقیقت. دفاع از حق و ایستادن در برابر باطل. این کلامِ معیار اوست که عیار معرفت و حشمت مسلمانی را تا همیشه تعیین می کند؛ “مَوْتٌ في عِزٍّ خَيْرٌ مِنْ حَياةٍ في ذُلٍّ اَلْمَوْتُ اَوْلى مِنْ رُكُوبِ الْعارِ وَالْعارُ اَوْلى مِنْ دُخُولِ النّارِ؛ مـرگ با عـزّت از زندگى ذليـلانه بـرتر اسـت. مرگ برتر از همراه شدن با عار و خوارى است و خوارى از ورود در آتش برتر است.”

ما اما بیشتر یک بخشش را گرفته و بخش آخر را فرو نهاده ایم حال آن که گاه آن بخش است که برای ما “هستی بخشی” می کند. ما “اَلْمَوْتُ اَوْلى مِنْ رُكُوبِ الْعارِ” را فراوان فریاد می زنیم. چه به حق، “مرگ برتر از همراه شدن با عار و خوارى است.” اما گاه راه  آدم در بن بستی عجیب‌تر قرار می دهد؛ عار یا دخول در نار. این جاست که منطق حسینی راه گشایی می کند. “وَالْعارُ اَوْلى مِنْ دُخُولِ النّارِ؛ خوارى از ورود در آتش برتر است.” چه با قرائت مصرح در کلمات بخوانیم و چه با این تفسیر که برخی ها کشته شدن در عرصه نابرابر را عار می دانند و با ظلم همراه می شوند که نتیجه آن دخول در آتش است و عار  کشته شدنی چنین را باید بر آن ترجیح داد. به هر صورت، این نکته ای است که امروز باید بدان توجه داشته باشیم.

نباید گریز از عار، کار را به جایی برساند که مردم احساس شعله کشیدن نار را داشته باشند. شاید لازم باشد برای برخی مدعیان غیرت که غیرهم‌باوران خود را خائن یا احمق می شمارند، این رجز اباعبدالله الحسین(ع) را به تکرار بخوانیم. شاید آنان هم به تامل برخیزند. نام نمی بریم اما رفتار برخی ها و گفتارشان از “عار” به دخول نار شیب دارد. البته هیچگاه برصراط عدالت نبوده اند. یا  افراط کرده اند یا تفریط. تا دلتان بخواهد هم در اموری که بدان علم ندارند و جاهل اند، گفتارهای صدمن یک غاز داشته اند.

همین شده است که حکومت یاران علی و ملت باورمند به امامت و عدالت علوی را با چالش های سخت مواجه کرده است. بگذریم، باید گذرگاه ها را به سوی سرفرازی برای ایران و ایرانی باز کرد. منطق عاشورا بن بست شکنی است نه بن بست سازی…

انتهای پیام